Mannen willen altijd winnen. Dat is het stereotype beeld, en neem me niet kwalijk, maar het klopt vaak ook nog. Waar vrouwen een bedrijf starten om de ‘leuk’, wil een man gewoon vette winst maken en geslaagd zijn in de ogen van zijn vrienden. En als je een potje Triviant doet met een stel dames en heren, weet je al bij voorbaat dat de vrouwonvriendelijke termen niet van de lucht zullen zijn als de echtgenote weer eens ‘dom’ een punt verspeelt. Winnen is macht, verliezen is zwak: zie hier de ingrediënten voor heerlijke echtelijke ruzies en dito goedmaakmomenten.

Machtswellusteling
Ik kwam laatst ook een machtswellusteling tegen. Het was vrijdag, ik verwachtte een pakketje dat in mijn postbus zou liggen en dus ging ik richting postkantoor in het nabij gelegen dorp. Wat me al veel vaker was gebeurd, gebeurde ook nu: mijn postbus ging niet open. Maar omdàt het al eerder was gebeurd, had ik de drie sleuteltjes die bij de postbus horen, meegenomen (want dat hadden ze me eerder verteld te doen) en toog naar de balie. Vier wachtenden voor me, no sweat, ik had mijn legitimatie en mijn sleuteltjes bij me, dus kon die mijnheer mooi een reparatiebon uitschrijven voor het maken van het slotje, en even mijn post uit de bus halen.

Postrobot
Had ik gedacht. ‘Nee, mevrouw,’ zei de dienstdoende postbeambte. ‘De postbussen horen niet bij ons, dat is een ander bedrijf. U kunt om 8.00 ’s ochtends terugkomen, want dan is er een medewerker van de postbussen aanwezig.’ ‘Oke, maar het is weekend, wilt u dan misschien wel even mijn post uit de bus halen’, vroeg ik vriendelijk. ‘Nee mevrouw, dat mogen wij niet, omdat de postbussen van een ander bedrijf zijn.’
That was a first. Drie maanden haalt de dienstdoende postman of -vrouw mijn post al uit het vakje, maar goed. Ik zal je mijn argumenten, smeekbedes en sissende verwensingen die ik deze postrobot toebeet, besparen, maar puntje bij paaltje was dat ik een kaartje kreeg met daarop de klachtenlijn van TNT Post, die ik ‘kon bellen’.

Dat lucht op
Dat deed ik om de hoek,  bij de postbussen. De medewerkster aan de andere kant van de lijn wist niets van gescheiden bedrijven, en belde met de postrobot next door. Daarna moest ze mij vertellen dat hij blijkbaar gelijk had, dat het twee bedrijven waren, maar ze was het met me eens dat hij natuurlijk gewoon mijn post even had kunnen pakken. Affijn, mijn postbus zou op korte termijn gemaakt worden en ik droop af. In de auto schreeuwde ik een aantal krachttermen die ik in het postkantoor wegens mijn maatschappelijke positie niet had kunnen bezigen en jemig, wat luchtte dat op.

Lieve jongen
Ik ging natuurlijk – niet voor één gat te vangen – rond een uur of vijf terug, waarna een lieve jongen die bij de postbussen zat, gewoon even mijn bus leegde en sorry ik kon een besmuikte grijns niet onderdrukken. Tja, zo blijkt dat ook op stereotypen altijd weer een uitzondering bestaat. Dit vrouwtje had die verdomde kerel maar mooi even laten zien, hoe we dit spelletje spelen. Winnen is macht, verliezen is voorbureaucratische macho’s.