Vorige week ruzie gemaakt met mijn vriend! De vonken spatten ervan af. Hij wilde niet eerder weggaan van zijn werk om op tijd bij mij te zijn. Let wel: we hadden elkaar al 2 weken niet gezien. Ik vond dat hij dan maar niet moest komen. Ja, als iemand zijn werk belangrijker vindt… Dus belandden we in een oeverloos heen en weer beschuldigen van ‘ik moet tijd voor mezelf hebben’ tot ‘ja, maar ik ben er ook nog’. En eind van het liedje was dat hij me beloofde mijn huissleutel terug te sturen.

Oh ja, en hij knalde de hoorn erop. Als iets me kwaad maakt, is dat het wel. Vluchtgedrag. Oh, geen zin meer in de discussie? Kap ik ‘m toch gewoon af. Holbewoner!

Spijt
De volgende dag was ik alweer wat milder gestemd, en had ik spijt van de dingen – die eigenlijk niets met onze ruzie te maken hadden – die ik hem naar zijn hoofd gesmeten had. Ik sms’te een benepen berichtje, dat ik liever had dat hij de sleutel gewoon een keer langsbracht als hij toch in de buurt was. Gelukkig, hij belde. Hij wilde helemaal niet boos zijn op me, want hij gaf toch om me. Maar ik moest toch wel begrijpen dat… en voor ik het hele verhaal weer opnieuw aan moest horen, zei ik dat hij gewoon lief was, en dat hij het weekend maar eens even helemaal voor zichzelf moest nemen. Gut, lekker grootmoedig. Maar we waren in ieder geval weer ‘on speaking terms’.

We bellen
In het weekend nog even heen en weer gebeld, en maandag afgesproken dat hij donderdag toch echt langs zou komen. Ik voelde me zenuwachtig, twijfelde of ik ‘m niet veel te veel zijn zin gaf, dat ik ‘m toch zo leuk vond, en of dit gedoe ooit zou veranderen. Wat een vrouw zoal denkt.
Woensdag belden we nog even, en de buik kriebelde alweer als vanouds. Ik vermeed de vraag hoe laat hij bij me dacht te zijn. Uit eigen beweging zei hij dat hij zou bellen als het later werd. ‘Niet meer dan normaal.’
Ik lachte dat ik het wel zou zien, want dat ik daar geen ruzie meer over wilde krijgen. ‘Ruzie? Dat was geen ruzie. We hadden een meningsverschil.’ ‘Geen ruzie?’ stamelde ik. ‘Als dat geen ruzie was, dan wil ik niet weten wat bij jou wel een ruzie is.’ Zegt-ie doodleuk ‘Oh, ik ben dat alweer helemaal kwijt hoor.’ Jezus! Kwijt! Onze relatie was gewoon uit!’

Meningsverschil. Planetenverschil zul je bedoelen: hij van Mars ik van Venus. Afsluiten en opnieuw beginnen. Waarom is dat voor vrouwen zoveel moeilijker dan voor mannen. Of is dat een fabeltje? Zegt-ie maar wat. Ik zou ’t in ieder geval graag van hem leren. En hoe vaak sluit je af, voor het genoeg is? Ik zal het onze manOman coach eens vragen. Maar ja, dat is dan weer een vrouw…