Het moet maar eens gezegd. Mannen begrijpen meer van vrouwen dan je denkt. Die van mij in ieder geval wel. En hij is alles behalve een softie. Hij heeft niet altijd zin in mijn gezeur, want ik zeur. Daar ben ik vrouw voor. Maar ondertussen luistert hij wel. Dat gaat niet altijd op wanneer ik de weekagenda doorneem – zodat we toch weer iets niet goed regelen. Wanneer ik vraag of hij de vaatwasser leeg ruimt, komt het ook niet altijd binnen. Idem wanneer ik uitweid over mijn werk. Allemaal niet belangrijk. Als het écht ergens over gaat heeft hij me gehoord. Gisteravond kreeg ik het keiharde bewijs. Man en ik zaten in de kroeg en het ging over mij. Ik zat met een pittige emotionele afweging. Ik heb pittige emotionele afwegingen. Daar ben ik vrouw voor. Ik had de zwaarte al gewogen met een vriendin, maar ik kwam er niet uit. En terwijl ik bijna huilde van vertwijfeling ging hij er eens goed voor zitten. Niet meer dan drie krachtige zinnen had hij er voor nodig. In de eerste lag de oplossing, in de tweede de motivatie. Hij sloot af met: Ik weet toch wie je bent, schatje, nog iets drinken? We dronken er nog een op de zonzijde van het leven. Laat mij nooit meer horen dat een man zijn vrouw niet begrijpt.