Ik ken een Herman en Karin. Karin doet niet zo veel. Ze zorgt voor de was en de strijk en elke avond om zes uur staat het eten op tafel. Karin is rustig. Ze houdt van lezen. Karin vult haar dagen met lezen, koken en strijken. Herman is altijd bezig. Heeft zijn baan, zijn hobbies en de klusjes in huis. Ik weet niet of Herman en Karin gelukkig zijn. Ik denk het wel. Behalve wanneer Herman en Karin ergens op visite zijn. Dan kan Herman Karin wel schieten.
De clou
Want Karin maakt zijn zinnen af. Ook de zinnen die ze eigenlijk niet kan weten. Omdat het over een klusje gaat. Of een hobby. Dingen dus die Herman meemaakt, zich voor in het zweet werkt of gewoon leuk onderneemt terwijl zij zit te lezen. Meestal gaat het zo: Herman gaat er eens goed voor zitten. Want er komt een verhaal. Maar hij heeft nog geen halve zin gezegd, of Karin valt bij. Ze komt dan ook gelijk met de clou. “Oh ja”, zeg Karin dan, “dat was toen Jaap ontslag nam (of struikelde, of zijn shirt binnenste-buiten aanhad, of de lotto won, of zijn baas eens goed de waarheid zei, of wat het dan ook maar was dat Herman met Jaap had meegemaakt.) Dan houdt ze even stil en mag Herman weer. Maar na een woord of tien max komt ze weer. Dat Karin dit doet is bijzonder irritant. Dat vindt Herman ook. Want Karin doet niet veel, zo door de bank genomen, behalve hem in gezelschap zijn ruimte ontnemen. Ze pronkt met zijn veren.
Bemoeien
Meestal word ik pissig. “Laat Herman nou eens”, verzucht ik dan voor de zoveelste keer. Waarna Karin schrikt en slikt. “Of was je erbij?” Nee dat was ze niet. “Maar Herman heeft het me verteld en ik ben gewoon enthousiast.” Zulke momenten zijn pijnlijk. Herman haalt meestal zijn schouders maar eens op en trekt een gezicht van “Ach Bo, zo zit mijn huwelijk al een tijdje in elkaar.” En daar heeft hij een punt. Want Karin kan het alleen maar weten omdat hij haar alles vertelt. Het is een spel. Hun spel der gewoonten. Dus waar bemoei ik me eigenlijk mee? Ik denk dat Karin en Herman best gelukkig zijn. Waarom zou hij haar anders alles willen vertellen? Hij vertelt haar over zijn dagen en verspeelt daarmee de clou. Zo zit dat tussen Herman en Karin. Gelukkig hoeven ze niet elke dag op visite.
Ik vind het een leuke verhaal, die bij iedereen wel eens voorkomt. Ik denk dat ze gelukkig zijn en dat Karin heel veel van Herman houdt, want anders had ze nooit geprobeert om te laten zien dat ze dat allemaal weet van Herman.
Herman doet zijn verhaal aan Karin omdat er anders niets meer is denk ik zomaar. Mijn buren zijn ook zulke mensen, alleen een stap verder. Zij praten bijna niet meer met elkaar, behalve als er visite is.
Als Karin zo weinig doet, kan het niet anders dan dat de relatie scheef is.