Je leest het wel eens in romans. Of je ziet het in een drama op tv. Stel, midden veertig, twee kinderen, gezellig huis. Hij werkt fulltime, zij 4 dagen. In het weekend doen ze leuke dingen met de kids. Dan komt er een nieuw stel vier huizen verderop wonen. Het klikt. Ze zakken in het weekend eens een keertje door. Dan nog eens. En voor je het weet, wordt je vrouw verliefd op de buurman.

Midlifecrisis
Tja, hij is zo gezellig, hij heeft een meter grotere buikomtrek dan jij, en ze hield toch zo van slanke mannen, maar ja. Hij laat haar weer lachen, want jullie praten nooit meer samen. De alcohol en de midlifecrisis doen de rest. Jij krijgt het pas te horen, nadat je je eens hebt laten ontvallen dat het voor jou niet elk weekend hoeft, dat ladderzat worden. Je hebt ook nog andere hobby’s. Maar zij zet door en gaat alleen naar de buurman toe. Zijn vrouw hoort ook van hun ‘verliefdheid’ en stort in. De kinderen zijn getuige van jullie hooglopende ruzie en horen de term ‘uit elkaar gaan’ vallen. Je zet haar het huis uit en ze vlucht naar haar ouders.

Vertrouwen
Dit gebeurt, helaas, gewoon bij jou in de straat. Ook omgekeerd, met een leuke buurvrouw. Gezinnen kapot, vertrouwen weg, en als er uiteindelijk toch nog een lijmpoging gedaan wordt, zal het nooit meer zo zijn als voorheen. Waarom praten we niet met elkaar? Als we het zo saai vinden worden, waarom ondernemen we dan zelf geen actie? Want die buurvrouw gaat je problemen echt niet oplossen. Die heeft ook twee kinderen, en was ook gewoon op zoek naar weer wat spanning en avontuur in haar ingedutte leven. Misschien moeten we ons erbij neerleggen dat dit soort wake-up calls gewoon zijn wat het zijn: wake-up calls. Een aanleiding om onze relatie onder de loep te nemen en eens te kijken, waarom dit gebeurt. En er dan wat aan te doen. Allebei. Want het gras mag dan groener lijken bij de buurman, ook hij zet ’s avonds de vuilniszakken alleen buiten wanneer zij daarom vraagt…