Kantoornimfen E, F en Y riepen me binnen. ‘Ralph, we hebben je hulp nodig.’ Ze zaten niet in werkhouding, qua kortgerokte benen op tafel. Ze keken ook niet in werkhouding, qua feminiene samenzweerderigheid. En uit de computer kwam geluid: ‘Masquenada…’

Emoties
Zelfs meneer snorremans die al de hele week in ons plafond loopt te wroeten met isolatie en filters en zo, beklimt daardoor zijn trappetje deze dagen met een zomers ritme in zijn stramme heupen. ‘Masquenada,’ mompelzingt hij de hele dag. Maar ze hadden mijn hulp nodig, de dames. Ik ging erbij zitten. ‘Hoe werkt dat bij jou,’ begon Y. ‘Met emoties.’ ‘Nee, gevoelens,’ zei E. ‘Niet, emoties.’
Hier werden al nuances aangebracht die ik niet kon volgen. Maar ik volhardde in mijn luisterhouding.
‘Ja,’ zei F. ‘Als je die in een kastje hebt gestopt, hoe krijgt je partner die er dan weer uit?’ ‘Mijn emoties?’ zei ik. ‘Nee, je gevoelens,’ zei E. ‘O ja. Mijn gevoelens,’ zei ik. ‘Die hebben mannen niet. En dus ook niet in een kastje.’ ‘Jawel,’ zei E. ‘Niet zo flauw doen.’

Aardig
‘Hoe krijg ik mijn vriendin aan een rijke vent?’ gooide Y het over een andere boeg. ‘Hm,’ zei ik.
‘Dat je… Dat je… Dat je een verschil van mening hebt met je partner… Over belangrijke dingen…’ zei E.
‘Emoties?’ zei ik. ‘Nee, gevoelens,’ zei F. ‘Maar dat je dan dus na een tijdje denkt, bekijk het maar. Ik sluit me af,’ zei E. ‘Dat je dus als het ware je emoties in een kastje stopt,’ zei Y.
‘En dat ik dat kastje godverrrrdegodver… nooit meer open krijg,’ zei E heel verhelderend.
‘Dat doe ik eigenlijk nooit,’ zei ik. ‘Wij roepen dan gewoon dingen naar elkaar, en dan is het over,’ zei ik.
‘Ja, zie je wel,’ zei E tegen F en Y. ‘Wat?’ zei ik. ‘Jij bent een slecht voorbeeld. Jij bent ehh…’‘Ja E. wat ben ik?’ ‘Nou, een aardige man.’ ‘Een watje, bedoel je?’ zei ik. ‘Nee nee,’ zei E. ‘Jawel hoor,’ knikte F. ‘Apothekers zijn ook rijk,’ zei Y.

 ‘Bedankt, je kunt weer gaan,’ zei E. Dus toen ging ik maar weer.