Lekker hoor die lente, de belofte op een mooie zomer en zo. Maar ik raak er ook een klein beetje van in paniek. Want oh-my-God ik ben van de winter aangekomen. En niet zo zuinig ook. Maar liefst 4 hele kilo’s. En die 3 van de winter daarvoor zaten er ook nog. En als ik dan straks iets fleurigs en korts aan moet omdat de mussen dood van het dak vallen, of nog erger, ik op vakantie moet, nou dan ziet ‘iedereen’ de erbarmelijk slechte staat van mijn dijen en billen. En knieën. Want daar hangen sinds deze winter een soort van kleine vleeszakjes naast de knieschijf. Zijn dat nou mijn problemen? Euh, nou nee, maar een beetje toch wel. Zolang je niets anders hebt om je druk over te maken, nou, dan zijn putjes, hobbels en vleeszakjes best erg. Dus. Of klink ik nu wel heel erg als een Britney, Paris of Scarlet. Want, oh halleluja, zij hebben het ook!
Cellulitis van de sterren en weg winterdip!
Zelf gezien. En wat was dat lekker! Mijn winterdip verdween spontaan, van voorjaarsmoeheid kan geen sprake meer zijn en de nieuwsbrieven van ‘Slank met Dr. Frank’ heb ik verwezen naar de spambak. Mijn dag kan niet meer stuk. Wat zeg ik, mijn zomer. Want het is waar. Al die babes waarover je jaloers afvraagt hoe ze in ’s hemelsnaam aan zo’n overdreven staat van perfectie komen zijn dus écht gewoon gefotoshopt. Heus waar. Zonder de airbrush technieken van een editor of de softfocuslenzen van de fotograaf blijken het opeens echt vrouwen! En daar word ik zo blij van. Mijn BBB-oefeningen schieten er spontaan bij in.
Vrouwonvriendelijke vrouwen
Doorgaans heb ik een diep gewortelde behoefte aan sisterhood. “Waar kijk jij naar, bitch” kreeg ik deze week te horen van een pubermeisje dat langs fietste. In eerste instantie keek ik toevallig. We passeerden elkaar op een versmald stukje straat. Iets met rioolwerkzaamheden. Ik stond al in de aanslag om even te glimlachen of iets raars als ‘hoi’ of ‘goedemorgen’ te zeggen. Maar toen drong zij met fiets en al voor en vond dat ik plaats moest maken. Na de opmerking keek ik naar haar gezicht en vroeg me af hoe ze het voor elkaar kreeg om er op haar leeftijd er al zo angry uit te zien. Misschien was ze aangekomen en maakte ze zich zorgen om de zomer. Zou kunnen. Maar jammer was het wel. Ik zou graag zien dat tenminste vrouwen wat minder vijandig deden naar elkaar. Vijand zijn van jezelf is al lastig genoeg. Misschien was dat ook wel haar probleem.
Alles voor het mannetje
Maar vandaag heb ik dus een slag gewonnen. De oorlog waarschijnlijk nog niet. Of zou het me na ruim veertig jaar alsnog lukken vrede te sluiten met mijn lijf? Nog meer uitstulpingen kan ik eigenlijk niet gebruiken. Niet zolang het niet wil vlotten met de sisterhood, waarbij we blijven competeren om het mooiste mannetje. Want laten we wel wezen, alleen daarom heb ik moeite met mijn cellulitis. Het plaatst me in een lagere rangorde. Die van ongedisciplineerde vrouw. Nog op leeftijd ook. Moet je maar minder eten en meer bewegen. Eigen schuld, dikke bult, bitch! En daarom hou ik van celebs. Daarvan is direct duidelijk dat ik geen poging hoef te ondernemen ze te passeren op het smalle stuk…. Maar ze hebben wel cellulitis.
