Sinds ruim een week hebben we een hondje. Ze heet Sophie en is van het ras Beagle. Sophie is zes en heeft een verleden. Wanneer ze een vrouw (of man) geweest zou zijn zouden we het hebben over ‘een rugzakje’. Maar ze is een hondje, dus we gaan het helemaal niet over haar ‘rugzakje’ hebben. Want Sophie heeft ook nog een toekomst. Die gaat ze delen met ons en daar zijn we blij mee. 

Hondje van Paris Hilton

En nu we het over rugzakjes hebben – maar dan letterlijk – kent u de combinatie TMF kijkende pubermeisjes en hondjes? Wij inmiddels wel. Ze wilden een geruite reistas voor Sophie en een roze riem. Een Roze riem met strass-steentjes. Want ene Hilton heeft dat ook. En dat is cool. “Oh en pap”,  jij hebt toch een motor? Dan moet je haar in een tasje achterop doen. In een roze tasje. Dat is ook cool. Inderdaad. Hier grepen we in. 

Roze riempje

“Een hond is geen accessoire,” begonnen we ons opvoedkundig relaas, “Wat Paris ook doet of zegt.” Dat vonden ze flauw. Want ze was toch schattig? Want als ze dan met schattige Fietje moesten lopen(ze had gelijk een koosnaam bedacht die het schattige kracht bij moet zetten), dan wilde ze wel inspraak in de riem. Roze dus. Met strass. En voor als we ergens heen gingen leek zo’n reistas ze toch wel heel leuk. Dat ze dan met haar koppie uit die tas piepte. En de vergelijking met een Chihuahua werd getrokken. Gelukkig sprak op dat moment de man in huis. Precies op tijd, zoals dat hoort. Want mijn man in huis kan veel hebben, maar bij Chihuahua’s ligt een grens. 

Vrouwelijk venijn

“Dames, ik ben 1.93, breed en kaal. Je denkt toch niet dat ik met een roze riempje ga lopen?” Nee, dat leek mij ook geen goed idee. En dan maakte me de kleur van het riempje niet eens zoveel uit. “Nou, dan had je beter ook een grotere stoere hond kunnen kiezen”. In deze zin lag flink wat vrouwelijk venijn (En de zekerheid dat ze écht heel heel heel veel van Fietje zouden gaan houden en haar heel, echt heel erg veel uit zouden gaan laten). Elke ouder met een hond in huis weet dat deze fase tussen de 1 en 4 dagen duurt. Dan wordt het al dan niet roze riempje aan de wilgen gehangen. 

Bruin

We zitten nu, zoals gezegd in dag acht. Sophie gaat vijf maal per dag naar buiten. De man van 1.93 en ik genieten van de wandelingen met haar. Komen we tenminste ook nog eens achter ons bureau vandaan. Het enthousiame van de meiden is al dalende. Niet over Fietje, wel over het uitlaten dat erbij hoort. All it took was één regenbui. Aaien terwijl ze je een pootje geeft is droger en veel leuker. Maar ja… Ouderlijke schuld. Dat krijg je ervan, met zo’n saaie bruine riem.