En dan wil je weten wat vrouwen willen met kerst? Deze vrouw wil rond de kerstdagen voornamelijk tijd voor rust en bezinning. Het is me nog zelden gelukt. Rond eind oktober begint het al. Wie is waar en wie doet wat met kerst? Om te beginnen moet er een planning gemaakt worden voor de jongsten en de oudsten. Lief en ik wegen af wie er nog wat snipperdagen heeft om op te nemen tijdens de schoolvakantie. Twee weken de kids alleen laten zitten met de Nintendo Wii is nu ook niet bepaald het summum van de kerstgedachte. Vervolgens moet er nog bekeken worden wanneer we de ouders zien. Wij naar hen, zij bij ons en wat doen de broers en zussen? Allemaal stress-factoren. Tot zover eind oktober.

Kerstdiner
Begin december volgt een aangenaam deel van de planning. Het kerstdiner! Ik weet inmiddels wie waar is en wie ik kan verwachten. Dit jaar een diner voor zes. Ik google leuke recepten bij elkaar, maak plannen voor een feestelijk gedekte tafel en, ach wat kan mij het ook schelen, ik knutsel de menukaarten vast in elkaar. Gezellig! Zodra de Goedheilig Man aan zijn stutten heeft getrokken, haal ik de boom in huis. Traditiegetrouw mogen de kids deze versieren en traditiegetrouw doe ik het, wanneer ze op bed liggen, nog eens over. Dat klinkt hard, maar is het niet. Een kleine maand tegen een boom aan kijken die vooral versierd is op een hoogte van 1.20 gaat echt vervelen. Dus verdeel ik de ballen en lichtjes subtiel iets ruimer over de gehele boom en neem ter compensatie de bont gekozen kleurenpracht op de koop toe.

Verlangen
Een week voor kerst zet ik de meest afschuwelijke fase in. De boodschappenlijst! Dat woord wekt beelden op die thuis horen in een horrorfilm. Met volle karren kom ik uit de supermarkt. En dat terwijl ik toch echt alleen maar gasten krijg op Eerste Kerstdag. De voorraad- en koelkast puilen uit en elk jaar bedenk ik me weer dat dit niet is waar kerst over moet gaan. Boodschappen doen rondom kerst vind ik afschuwelijk omdat het precies de vinger op mijn zere plek legt. We graaien en spenderen uit naam van de lieve vrede. Niks geen rust en bezinning. Maar ach, die gezelligheid aan tafel rondom mijn geknutselde menukaarten, dat heeft dan toch wel weer iets van warmte en samen delen. Daar moet je supermarkten voor willen trotseren en urenlang voor in de keuken willen staan, zo troost ik mijn gemoed. Dit jaar doe ik het klassiek. Het menu dan. Maar eerlijk gezegd ook de kerststress en het wegmoffelen van mijn verlangen. Rust en bezinning blijft een wens. Gelukkig heeft kerst twee dagen.