Vergis ik me nou of zie ik jonge stellen – ja ik bedoel ook jou onder de 45 – niet meer arm-in-arm lopen op straat? Wat ontzettend jammer. Vooral omdat wat je wel ziet, zo hemeltergend ongezellig is. Hij loopt met lange, bungelende armen naast haar. Zij draagt tassen vol met aankopen. Of deze: zij loopt een beetje onopvallend steeds met haar hand tegen de zijne te stoten, in de hoop dat hij het idee opvat om haar hand eens aan te raken. Zo kunnen we de romantiek wel op onze buik schrijven, dames en heren!

Gearmd
Is het ouderwets? Is het truttig? Ik vind van niet. Hoewel het hand-in-hand lopen nog wel hier en daar wordt vertoond, pleit ik ervoor om ook het gearmd lopen weer in te voeren. Het kent vele voordelen: je valt niet zo makkelijk om, het is een stuk warmer dan twee losse lichamen die beiden wind vangen (dat blijkt al uit het woord w-arm) en het brengt de intimiteit weer terug in je relatie. Je fluistert elkaar gemakkelijker eens wat toe, je voelt elkaars lichaam, wat wellicht het verlangen naar meer wat aanwakkert, en je laat voor de buitenwereld duidelijk zien dat je bij elkaar hoort. Arm-in-arm lopen is gewoon duidelijk. En stoer. Zij kiest voor hem, hij kiest voor haar. Geen twijfel mogelijk. Pak elkaar dus weer eens lekker vast. Wie dat niet ziet zitten is bijzonder ‘arm’.

Mijn vriendje is vandaag jarig. Maar hij heeft niet thuis geslapen. Hij zat voor zaken in een of ander hotelletje aan de rand van een stad, ongeveer een uur rijden van hier. En het leek mij dus leuk hem daar te verrassen.
Gisteravond wachtte ik dus met smart op het moment dat hij me zou bellen om even de dag door te nemen. Het werd zes uur, het werd zeven uur. Ik at mijn snel in elkaar gedraaide avondhap dus toch maar op. Het werd acht uur, nog steeds geen teken van leven. Geen telefoontje, geen sms.

Om half negen dacht ik, nou dan ga ik lekker Miami Vice kijken die ik nog op de harddisk recorder had staan. Alleen. Om kwart over negen ging de telefoon. Mijn vriend. Was op weg naar zijn hotel. ‘Ach, heb je zo’n lange dag gehad op je werk?’ vroeg ik meelevend. ‘Nee, er waren wat collega’s die nog een borrel gingen drinken, dus ik heb vanaf zes uur in de kroeg gehangen. En jij?’ Ik slikte mijn antwoord in. ‘Concentreer je op de leuke verrassing die je voor hem in petto hebt’, dacht ik, ‘het is nog niet te laat. Wees positief. Geef. Liefde is geen onderwerp van onderhandeling. Liefde is gewoon.’ Had ik geleerd op de Grote Relatie Dag afgelopen zondag. En ja hoor! Alsof hij mijn gedachten kon lezen, ging hij verder: ‘Heb jij een leuke dag gehad? Ik zou je best graag willen zien. Ik zou door kunnen rijden, maar ik heb mijn hotel al geboekt.’ Daar was mijn cue: ‘Dan rijd ik toch naar jou? Je bent morgen jarig. Zou het niet heerlijk zijn om samen wakker te worden?’ En dat was het. Liefde is geven. In ieder geval op zijn verjaardag…

Alarmerend nieuws! Uit de Life & Living Trendmonitor 2008 van onderzoeksbureau Trendbox blijkt dat we steeds minder vrienden hebben. Ik persoonlijk niet, natuurlijk, maar op de stelling ‘Ik heb veel vrienden en kennissen’ antwoordde 53% volmondig ja, terwijl dat vorig jaar nog 59% was, en in 1995 maar liefst 70%!
Ook het percentage dat zegt gemakkelijk vrienden te maken is gedaald: van 49 procent in 2005 naar 45% nu. Dat is toch heel erg? Menselijk contact is een eerste levensbehoefte, die je doet glimlachen. En dat, hebben we onlangs gelezen, maakt een mooier mens van je.

Internet vrienden
De resultaten worden enigszins verklaard door een ogenschijnlijke paradox: 30% van de Nederlanders zegt door internet in hun privéleven meer contact te hebben met andere mensen. In 2005 antwoordde nog maar 13% met ja op die vraag. Is dit dan de keerzijde van internet? Je hebt wel contact maar je maakt geen vrienden. Je spreekt mensen niet meer echt. Je wisselt wat beleefdheden uit, vooral op Hyves en andere sociale netwerken. Je spiekt eens wat achter de voordeur, omdat je op die internetsites zo lekker stiekem in het leven van anderen kunt gluren. En het slot van het liedje is, dat je uren achter de computer doorbrengt en je échte vrienden niet meer ziet. Bereikbaarheid, via e-mail, voicemail, sms en msn, heeft blijkbaar zijn grenzen.

Indivdualisering
Druk, druk, druk dus. Maar niet altijd met de goede dingen. Je werkt te lang, je hangt te veel voor de buis. De e-mail en de telefoon en alle doorgestuurde berichtjes zorgen voor een non-stop stroom aan contacten. Maar je hebt geen tijd meer voor jezelf en je geliefden. Maar nu is het genoeg. Ik kap ermee. E-mails lees ik alleen nog om 9 uur, 12 uur en 17 uur en dan neem ik een half uur de tijd om ze te beantwoorden of weg te gooien. Daar tussenin werk ik, eet ik, speel ik wat met mijn kind en bel ik een vriendin. Ik fiets weer eens naar die oude buurvrouw die verhuisd is en ik organiseer een feestje. Nodig ik al mijn oude schoolvrienden weer eens uit. Die zullen niet weten wat ze overkomt…