Mijn vriendje is vandaag jarig. Maar hij heeft niet thuis geslapen. Hij zat voor zaken in een of ander hotelletje aan de rand van een stad, ongeveer een uur rijden van hier. En het leek mij dus leuk hem daar te verrassen.
Gisteravond wachtte ik dus met smart op het moment dat hij me zou bellen om even de dag door te nemen. Het werd zes uur, het werd zeven uur. Ik at mijn snel in elkaar gedraaide avondhap dus toch maar op. Het werd acht uur, nog steeds geen teken van leven. Geen telefoontje, geen sms.

Om half negen dacht ik, nou dan ga ik lekker Miami Vice kijken die ik nog op de harddisk recorder had staan. Alleen. Om kwart over negen ging de telefoon. Mijn vriend. Was op weg naar zijn hotel. ‘Ach, heb je zo’n lange dag gehad op je werk?’ vroeg ik meelevend. ‘Nee, er waren wat collega’s die nog een borrel gingen drinken, dus ik heb vanaf zes uur in de kroeg gehangen. En jij?’ Ik slikte mijn antwoord in. ‘Concentreer je op de leuke verrassing die je voor hem in petto hebt’, dacht ik, ‘het is nog niet te laat. Wees positief. Geef. Liefde is geen onderwerp van onderhandeling. Liefde is gewoon.’ Had ik geleerd op de Grote Relatie Dag afgelopen zondag. En ja hoor! Alsof hij mijn gedachten kon lezen, ging hij verder: ‘Heb jij een leuke dag gehad? Ik zou je best graag willen zien. Ik zou door kunnen rijden, maar ik heb mijn hotel al geboekt.’ Daar was mijn cue: ‘Dan rijd ik toch naar jou? Je bent morgen jarig. Zou het niet heerlijk zijn om samen wakker te worden?’ En dat was het. Liefde is geven. In ieder geval op zijn verjaardag…