Af en toe hoor je van die verhalen die je nooit meer vergeet. Ze zijn ongelooflijk, maar waar. Niet alleen door de onwerkelijke situatie die wordt beschreven, maar vaak ook door de miraculeuze afloop. Op Tweede Kerstdag 2004 werd de wereld overspoeld met nieuws over een tsunami, die kustgebieden in Indonesië, Thailand, Sri Lanka en India binnen een paar uur volledig verwoestte. Hele dorpen verdwenen van de kaart en honderdduizenden mensen kwamen om. Ook duizenden Europese toeristen werden tijdens hun vakantie in Azië met de ramp geconfronteerd. Vanaf 17 januari draait de film The Impossible in de bioscopen. Het waargebeurde verhaal is gebaseerd op de aangrijpende ervaringen van een Spaanse familie die wakker werd in een nachtmerrie, maar op wonderbaarlijke wijze elkaar weet terug te vinden.
Tsunami, dat overkomt alleen anderen
Voor sommigen lijkt dit misschien iets wat je toch nooit zou overkomen, maar niets is minder waar. Ook in Nederland zijn overlevenden van deze afschuwelijke natuurramp. Hieronder het indringende gesprek met twee van hen. De Amsterdammers Eugene en Matthieu waren in Sri Lanka op Tweede Kerstdag 2004. Zij lagen op het moment van de tsunami te slapen.
Eugene vertelt dat hij ’s ochtends wakker werd van een geluid dat op een stofzuiger leek. Eugene zei tegen Matthieu: “Ze vinden zeker dat we te lang uitslapen, daarom maken de schoonmakers zo veel lawaai”. Matthieu antwoordde dat dat niet kon omdat ze helemaal geen stofzuiger gebruiken; ze deden dat volgens hem met een eenvoudige veger. Eugene stapte uit zijn bed en voelde water. Zijn slippers dreven rond. Direct dacht hij aan een lekkage in de badkamer. Door het water liep Eugene naar de slaapkamerdeur. Instinctief voelde hij dat er iets niet klopte. Er dreigde iets. Toen hij zag dat het water door de kieren van de deur naar binnen spoot, schreeuwde hij naar Matthieu: “De woonkamer staat onder water! Het water staat tot boven aan de deur!”
Zeewater met volle kracht
In paniek renden ze naar de aangrenzende badkamer. Op hetzelfde moment bezweek de deur van de slaapkamer en stortte het zeewater met volle kracht naar binnen. Eugene sprong op de wastafel en probeerde met zijn hoofd een gat in het schuine dak te beuken. Ondertussen schuilde Matthieu in de deurpost, bang dat het huis zou instorten. Matthieu vertelt dat ze in blinde paniek naar elkaar schreeuwden. Het water bleef stijgen. Kasten vielen om en het bed dreef door de kamer. Op dat moment zag Matthieu een uitweg: de doucheruimte was, zoals veel badkamers in de tropen, van boven open. Hij zag het daglicht daar naar binnen komen en besefte dat ze op die manier naar het dak konden komen. Eugene kon met hulp van Matthieu via de douchekranen omhoog klimmen. Boven verstijfde hij van schrik toen hij om zich heen keek. Hij zag hoe het kolkende zeewater bijna drie meter hoog met groot geweld het land instroomde, alles met zich meeslepend. Alles was verdwenen: het strand, de kustweg, de tuin, het huis naast hun kamer, de villa die zij in eerste instantie zouden huren. In shock klom Matthieu ook op het dak. Het was windstil en de zon brandde. Ze begrepen niet wat er gebeurd was en letterlijk verstijfd van angst wachtten ze op wat komen ging. Pas na zo’n twintig minuten zakte het water en kwamen ze weer een beetje bij zinnen. Voorzichtig klom Eugene naar beneden; Matthieu bleef op de uitkijk zitten. Tot hun stomme verbazing vond Eugene op het modderige grasveld het witte doosje met de contactlenzen van Matthieu. Op het dak deed hij zijn lenzen in en zag toen pas echt de omvang van de ramp.
Toen Matthieu en Eugene op het dak zaten, zagen zij de tweede golf op hen afkomen. Na het terugtrekken van die golf, werden ze door Sri Lankanen overgehaald van het dak af te komen; het huis stond op instorten. Ze durfden niet goed, bang voor een volgende golf, maar wisten toch een boeddhistische tempel te bereiken die kilometer landinwaarts lag en waar duizenden andere slachtoffers hulp zochten. Van daaruit begon het wachten op hulp, die niet zou komen. Uiteindelijk wisten Matthieu en Eugene naar de hoofdstad van Sri Lanka, Colombo te komen en van daaruit vlogen ze op Oudejaarsdag terug naar Nederland.
Film: The Impossible
Matthieu gelooft niet dat de omstandigheden die hun uiteindelijk het leven redden, toevallig waren. “Dat we het stenen huis hadden gehuurd en niet de villa ernaast die was gebouwd van bamboe en hout; dat we de deur hadden gesloten, dat we net op tijd wakker werden, dat is geen toeval. Noem het een beschermengel of iets anders… ik kan het niet uitleggen. Ik kan alleen maar zeggen: het licht bestaat. Ja, natuurlijk klinkt dat als een kreet van een Jehova’s getuige, maar de boeddhisten geloven het ook”.
Hoe ongelooflijk het verhaal van Matthieu en Eugene ook is, het is een verhaal met een goede afloop. Dat is ook de kracht van de film The Impossible, waarin Naomi Watts en Ewan McGregor de hoofdrollen vertolken. Beide verhalen zijn aangrijpend, emotioneel en voor mensen die het niet hebben meegemaakt onvoorstelbaar, maar er spreekt hoop uit. Soms wordt het onmogelijke waar. Vanaf 17 januari is The Impossible in de bioscoop, maar bekijk nu alvast de trailer hier.
