Ik ben vierendertig jaar. Rijp voor een crisis, zeggen zij van de tv. En zij van de boekjes met rare titels vol woorden als ‘ontdek’ en ‘jezelf’. Je hoort er in mijn vriendengroep niet meer bij zonder op zijn minst een stevig dertigersdipje.
Ascendant
Zij uit de spirituele hoek zeggen dat na je dertigste je ascendant het overneemt, en dat op dat moment, eh, hoe zat het ook weer, alle levensthema’s nogmaals aan de orde komen? Zal dat het zijn? Levensthema’s? Ascendanten? Ik was altijd wel gek op ascendanten. Vooral tijdens eerste dates. Ze scheidden zo fijn kaf van koren. “Wat mijn ascendant is? Eh… Sorry. Was gezellig, doei koei en we delen de rekening, okee?”
Happinez kalender
Toch. Ik ben beïnvloedbaar. Het zijn de jaren. En de Happinez-kalender op de wc van mijn vriendin. Heel slinks, vind ik het, die kalender. Want wanneer ben je ontvankelijker dan met je broek op je enkels? Juist. Het gaat dan ook hard met me. Ik heb van mezelf nogal een wispelturige stoelgang en ik plas ook nog eens zittend, dus minstens driemaal per dag kan ik de spreuken tot me nemen. Vandaag: “Als de mens zich verder wil ontwikkelen, moet hij een ontdekkingsreis naar het moment maken.”
Een ontdekkingsreis naar het moment.
Dat vind ik nu dus ook.
Metroman
En excuus voor zoveel Boedhisme op de doordeweekse vrijdag. Ik zal ‘t het weer even terugbrengen tot aardse proporties. Want ik weet hoe het echt zit. Onder de streep heeft het voor ons mannen van alles met identiteit te maken. Ben ik nu metroman of juist überman en waarom dan wel, en loop ik niet drie jaar voor of achter en ik wil op niemand lijken want ik wil uniek zijn en hoe doen anderen dat, uniek zijn? Und was will das Weib? Uiteindelijk draait alles om das Weib. Das Weib is de drijvende kracht achter alle mannencrises. Quarterlife, midlife, krediet. De fundamentele angst van alle mannen, de oerangst waar alle andere angsten uit voortkomen, is namelijk de angst om niet meer in de smaak te vallen bij vrouwen. Daar is alle ellende in de wereld eigenlijk op terug te voeren.
Daarop, en op Patty Brard.
