Anne, de oudste dochter van mijn vriendin, heeft buitengewone
belangstelling voor mijn stoelgang. ‘Ralph, heb je vandaag al gepoept?’
De eerste keren was ik nogal beschroomd om daarop te antwoorden. Laat
ik er bij vertellen dat ze 14 is. Voor het perspectief.

Geuren en kleuren
Aan mijn eigen peuters vertel ik in
geuren en kleuren alles wat ik op de WC uitspook, opvoedingsgewijs. Aan
tieners blijkbaar niet. Da’s eigenlijk gek. Ik ben niet opgegroeid met
een taboe op plas en poep. Eerder omgekeerd: mijn moeder plast al haar
hele leven met de deur wijd open. Zo hard dat het porselein van de pot
spat en zo snel dat niemand haar ooit heeft kunnen betrappen. Over het
poepen van mijn vader wil ik het liever niet hebben. Over de doden
niets dan goeds.

Openheid
Toch antwoordde ik Anne de eerste keren niet. Of
nou ja, door niets te zeggen, of wat te zuchten, antwoordde ik
eigenlijk wel. ‘Schaam je je voor je poep, Ralphie?’ vroeg ze plagend.
De rest van het gezin lachte meewarig. Die Ralph met zijn hangups.
Inmiddels begint ’t een beetje te wennen, ik heb zelfs mijn eerste boer
al gelaten. Dat was wel een momentje, merkte ik: ik hoor er nu helemaal
bij. Een boer is blijkbaar deel van hun geheime taal, gecodeerd volgens
het principe: hoe ongegeneerder, hoe beter.
Openheid is er sowieso de norm. Ze hebben mij geleerd dat geheimen niks anders zijn dan bommetjes.

Relatie als gevangenis
Of nu ja, geheimen. Dat klinkt ook
zo geheimzinnig. Het ligt subtieler: ze hebben me dat drukkende gevoel
in mijn borst leren kennen. Dat gevoel dat me bekruipt als ik mezelf
geweld aan doe. Als ik iets doe of zeg wat ik eigenlijk niet wil doen
of zeggen, maar wat ik dan wel doe of zeg omdat ik niet wil dat de
ander mij veroordeelt. Het ‘vind mij lief’-principe. Het zijn de kleine
concessies die een relatie tot een gevangenis kunnen maken. Ik was er
altijd zeer bedreven in.

Boeren
‘Je bent jezelf niet, Ralph’, wordt me nu verteld. ‘Wat wil je echt?’
Ze
hebben liever dat ik mezelf ben in al mijn lelijkheid dan dat ik hen
een plezier doe terwijl ik er niet achter sta. Da’s wennen voor mij,
mister nice guy. Dus eerst deed ik of mijn neus bloedde. Dat waren
schamele pogingen. Alles is op mijn gezicht te lezen. Inmiddels herken
ik ‘t drukkende gevoel al voor het er is. Rücksichtsloze eerlijkheid is
het gevolg. Vooral naar mezelf toe. En wat een ruimte geeft dat.
Alleen jammer dat je er zo van gaat boeren.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’

Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl