De afgelopen week, schreef ik over mijn vrouwelijke huisgenootje en over de vrouw van een maatje. Beiden waren “not amused” na het lezen van mijn blog. Dat van het boodschappenlijstje en de winkelwagen was schijnbaar zo herkenbaar en uniek dat de dames in kwestie, na het lezen van het blog, direct begrepen dat het om hen ging. Ik heb wel wat ellende over me heen gekregen, en het scheelde niet veel of mijn maatje had, met zijn koffer onder de arm, bij mij op de stoep gestaan. Hij had het nooit aan mij mogen vertellen, dat verhaal!
Lena en de MILF
Dus deze week schrijf ik maar weer eens over Lena en haar moeder, mijn vakantieliefdes. Best vertederend. Iedere dag ontvang ik namelijk een kaartje of kleine attentie vanuit Duitsland. De ene dag van haar en de andere dag van de MILF. Duidelijk afgesproken werk, maar wel erg leuk, kan ik je verzekeren.
Kettinkje
Vandaag een briefje met een kettinkje eraan toegevoegd. Ik draag geen sieraden, buiten mijn horloge, maar het gaat om het gebaar, nietwaar. Ooit gaf een vriend van mij zijn vader een doos met sigaren, waarop ik verbaasd opmerkte: “Je vader, sigaren! Maar die rookt toch niet!” “Inderdaad”, zei die gozer, “doet hij er lekker lang mee, en overigens gaat het om het gebaar”. Daar moest ik dus aan denken, aan een anekdote van 20 jaar terug, toen ik het cadeautje kreeg.
Beter goed gepikt, dan slecht gekocht
Een buurmeisje is aankomend weekend jarig dus lijkt het mij geen slecht idee om haar het kettinkje te schenken. Makkelijk, en zo heeft tenminste iemand er iets aan. Mij doet het weinig tot niks. En nu ik erover nadenk krijg ik een idee. De kaartjes van Lena en de MILF, daar kan ik iets mee!
Wiedergutmachung
De attentiewaarde van die kaartjes is erg groot. Ik waardeer het enorm en het streelt werkelijk mijn ego. Het idee dat hierdoor in mijn brein ontsproot, is het volgende. Eigenlijk zend ik zelden kaartjes, alleen, ervan uitgaand dat anderen het ontvangen van kaartjes eveneens waarderen, is het vast een goed plan zowel mijn huisgenootje als de beledigde vrouw van mijn maatje “oprecht” spijt te betuigen met zo’n kaartje. Een kleine moeite, een groot plezier!
Ik ben toch zeker niet gek!
Natuurlijk realiseer ik me dat beide dames ook deze week mijn blog lezen in de verwachting wederom iets over hun gestuntel te lezen. Nou geloof me; ik zou wel zot zijn om een kaartje met excuses te versturen. Wederom een opmerking die me nog jaren zal blijven achtervolgen. Ik ga heus geen excuses maken vanwege de dwangneuroses van twee vrouwen die ik zo goed heb omschreven, dat ze zonder dat hun naam werd genoemd, begrepen dat het om hen ging, haha!
Eind goed al goed
Even zette ik je op het verkeerde been. De lezer dacht natuurlijk dat ik soft was geworden. Helaas voor beide dames. Excuses zitten er niet in. Laat ze ervan leren en stoppen met die kolder.
Wie is Floris Deun?
Hoi, ik ben Floris (42) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.
