Gisteren had ik het genoegen een erg romantische man te ontmoeten. Denk nu niet dat deze man deuren voor mij open hield, bloemen meebracht en boven een waxinelichtje diep in mijn grote blauwe ogen keek terwijl er op de achtergrond violen klonken. Niets van dit al. De man en ik zaten op klaarlichte dag in een achterafkroegje met gestommel en ruis boven een kopje thee de week door te nemen. Het viel me op dat hij welbespraakt was en doordacht was in zijn uitspraken. Zijn vriendin noemde hij consequent geliefde. Ik vond het prachtig en wilde weten hoe het zat. Hoe romantisch was deze man?

Volmaaktheid
Mijn vraag ontlokte een glimlach. Hij vond zichzelf een gezonde romanticus. Hij hield van de literaire kant van de romantiek. Romantiek had voor hem te maken met melancholie, het durven vluchten in een fantasie. Maar niet de fantasie zoals ik die hierboven beschreef. Hij hield van de grote romantische schrijvers uit de 18e eeuw. Romantiek was de droom van volmaaktheid najagen. En dat is inderdaad romantiek van een andere orde. Het omvat meer dan de candlelight-ik-hou-van-jou-en-blijf-je-trouw die tussen twee mensen kan ontstaan. Was deze man een zwever? Een softie? Ik vond van niet. Ik vond hem een verademing en was op slag geïnteresseerd in 18e-eeuwse schrijvers. Niet per se in deze man. Dat zou niet passen. Ik heb mijn eigen geliefde met wie ik bijzonder graag alle clichévormen van romantiek deel. Maar dat was het niet alleen. Ik voelde wat hij bedoelde met het najagen van volmaaktheid die meer omvat dan de romantiek tussen twee mensen. Aan het eind van de middag ging ik blij en een beetje liefdevoller naar huis. Wat was het heerlijk geweest romantiek te ontmoeten in een achterafkroegje tussen gestommel en ruis.