De 7 year itch zou al niet eens meer bestaan maar zijn veranderd in de 5 year itch. We raken steeds sneller verveeld in relaties. Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: 7 year itch, mythe of niet?

VOLGENS HAAR
Na een jaartje of zeven vaste verkering zou de klad erin komen. Alles is wel zo’n beetje gezien en gedaan en de meeste hitte is er ook wel af. De mythe ‘seven year itch’ dankt haar naam aan een jaren 50 film. Een getrouwde vrouw vertrekt met haar zoontje voor een tijdelijk verblijf aan zee. Vaders blijft achter in New York. En als de kat van huis is, komen er aantrekkelijke dames in je leven. In de film is het Marilyn Monroe, compleet met opwaaiende rok. Want ja, die foto is uit die film. Het wordt wat broeierig tussen Marilyn en de tijdelijke vrijgezel, maar de man valt niet en kiest voor vrouw en kind.

Is dit alles
Naar het schijnt treedt tegenwoordig al na vijf jaar het ‘is dit alles’ gevoel op. Het antwoord is simpel. Ja, dit is alles wanneer je er niets aan doet. Nee, er is veel meer wanneer het je als partners lukt elkaar te blijven ontdekken. Het zou ook even lekker wezen zeg, dat een mens na vijf jaar niet meer interessant zou zijn als liefdespartner. Waarom het toch steeds minder goed lukt heeft te maken met de individualisering van de maatschappij. Het eigen ik moet voorop, terwijl we ook in rap tempo juist eigen verantwoordelijkheden onder de mat schuiven. En als we dan na een jaar of vijf wel klaar zijn met die partner die het vertikt zich compleet naar wens te vormen, nou, dan worden we toch lekker happy single.

Happy single
Ook zo iets. Kent u ze, de ‘happy’ single? Ik niet. Ik ken de term die moet simuleren dat het bijzonder feestelijk is alleen thuis te komen, met als klankbord de een-persoons magnetron AH-maaltijd en 86 kanalen om langs te zappen. En ze weten het, die ‘happy singles’. Of staan er niet zo iets van tig miljoen mensen ingeschreven op relatiesites? Mag ik even weten waar naar gezocht wordt wanneer je zo happy bent? Nee dan de ouderwetse man. Die gluurt eens in de zeven jaar wat onder buurvrouws rok die bij toeval opwaait boven een stads ventilatierooster. Hij ziet het aan, voelt wat opwinding en verlangt opeens naar de zee. Waar zijn vrouw is en het nooit bij toeval waait.

VOLGENS HEM
Wat moet ik hier nu over schrijven? Ik geloof helemaal niet in een “seven year itch”, of dat je die “jeuk” überhaupt hoeft te krijgen. Volgens slimme wetenschappers die het weten kunnen, vernieuwen de cellen in ons lichaam zich zodanig, dat na zeven jaar alle cellen van dat lichaam zich vernieuwd hebben. Hmmm, zou het verband misschien zijn, dat er na die zeven jaar geen enkele cel meer in je lichaam zit die nog verliefd is op die partner van vóór de totale celvernieuwing?

Flexibel
Ik zou me wel voor kunnen stellen dat verliefdheid en de tijd die je daar op kan teren, een bepaalde houdbaarheidsdatum heeft, maar om nu te beweren dat er bij de eerste tekenen van verliefdheid een stempel “beschikbaar over zeven jaar” op je voorhoofd wordt gezet, nee. Ik denk dat je die datum flexibel moet interpreteren. Voor sommigen is de liefde nooit aan bederf onderhevig en houden ze de handen nog vast bij het eikenhouten jubileum. Anderen houden het na het laten van de eerste wind van de partner al voor gezien. Er zijn veel te veel factoren die als basis dienen voor de beslissing om uit elkaar te gaan. Daarom kan je niet zomaar zeggen dat die jeuk met een vaste regelmaat zou moeten komen.

Herhaling
Wat nou als ik een heel betrouwbare partner ben die het nooit in zijn hoofd zou halen om een andere vrouw te begeren? Zou ik dan evengoed om de zoveel tijd jeuk krijgen? Kijk, een midlifecrisis zou ik me nog wel kunnen voorstellen, maar ik mag toch hopen dat die mijn deur voorbij gaat. Ik zit helemaal niet te wachten op een toupet en een te kleine, te dure open auto waarmee ik de jongere generatie mee naar een hotel zou moeten lokken. Mijn lief hoeft niet bang te zijn. Mocht ik ooit binnen een bepaalde tijd jeuk krijgen, dan vraag ik wel of zij even voor me wil krabben.

Liefde kijkt niet naar uiterlijk. Maar van jongsaf aan worden mooie mensen aardiger en meer getalenteerd bevonden. Later verdienen ze meer en staan hoger op de sociale ladder. Deze week in Man versus Vrouw: Zit ware schoonheid echt alleen van binnen?

VOLGENS HAAR
We zaten ergens in afwachting van een broodje falafel en in één van de hoeken van het restaurantje hing een tv aan het plafond. Dat hoort zo bij restaurantjes waar je falafel kunt bestellen. En alsof ook dat niet anders kan, staat in falafelrestaurantjes de tv op een muziekzender. Zo kon het gebeuren dat ik gelijktijdig met de knoflooksaus Beyonce geserveerd kreeg. Mijn man was onmiddellijk afgeleid. Dat had niets met knoflook te maken. Hij is een billenman.

Vrouwenlogica
Ik vond het niets, haar billen – sorry fans – want het was, zo, zo…veel! “Daar gaat het toch juist om, die mooie rondingen”, zei lief. En vervolgens kwam de redenering. Ik probeer het even uit te leggen aan de mannelijke lezer. Een lesje vrouwenlogica. Ik vind haar billen té. Hij vindt ze mooi. Hij vindt mij mooi. Shit! Mijn reet is te dik! De maaltijd bleef beperkt tot drie hapjes rauwe groentengarnituur en een slokje Colalight. Want ik moest op dieet. En wel direct.

Confrontatie
En dan komt de discussie. “Schat, geloof me, mannen houden niet van dunne vrouwen.” “Ja, maar ik wel, en je confronteert me!” “Met dat ik houd van ronde billen, jij die hebt en ik dus heel blij van je word?” “Ja, maar dat geloof ik niet. Hallo! Al die modellen dan? Kijk je nooit naar perfecte vrouwen?” “Nou, dat zeg ik niet.” “Maar wat denk je dan?” “Als ze écht mooi is denk ik, dat is een mooie vrouw. punt. Ik hoef dan toch niet gelijk van alles te gaan verlangen?” “Echt niet?” “Nee! Nou soms wel natuurlijk.” “Ik wist het!” “Ja, dan wil ik met zo’n mooie vrouw de stad in, lol maken en als dat zo uitkomt een broodje falafel eten. Ben je nou klaar?” Ik was klaar.

VOLGENS HEM
“Natuurlijk! Ik ben rete-aantrekkelijk!” Zo zal elke man reageren mocht hem worden gevraagd wat hij van zijn eigen uiterlijk vindt. En zo maskeert elke man zijn onzekerheid over zijn uiterlijk. Mijn vader heeft tot zijn zestigste durven volhouden dat hij er uitzag “als een jonge God”, iets wat in onze familie voor veel hilariteit heeft gezorgd. Zelf waak ik er angstvallig voor me die uitspraak ooit te laten ontvallen. Ik weet namelijk dat ik dat station inmiddels ruim ben gepasseerd, mocht mijn trein al ooit in dat station stil hebben gestaan.

Angst voor de zomer
Ik kan natuurlijk niet voor iedere man spreken, maar voor mij geldt dat een negatieve opmerking over mijn kleding of uiterlijk van mijn vrouw onmiddellijk kan rekenen op een hernieuwd onderzoek in de kledingkast of de spiegel. Mijn vrouw probeert me altijd te vleien met de opmerking dat de komst van de zomer haar angst inboezemt, omdat ik dan weer shirtjes met korte mouwen ga dragen, waardoor mijn armen en torso weer veel te goed uitkomen. Lief hoor. Die angst voor de zomer deel ik weliswaar met haar, maar alleen omdat ik dan weer shirtjes aan moet, waardoor de degenererende staat van mijn lijf zichtbaar wordt.

Buik
Ik heb eens een filmpje gezien van een man van in de vijftig, die met een rood hoofd op een terrasje zat te genieten van het uitzicht op een passerende jonge vrouw. De reden van het rode hoofd werd duidelijk nadat ze uit het zicht was verdwenen. Hij liet zijn adem ontsnappen, waarna een kolossale dikke buik boven zijn broeksriem uit het niets verscheen. Ziedaar mijn grote angst. Betrap ik me er al op dat ik m’n adem inhoud? Soms. Het valt me wel op dat mijn beginnende buikje onder de douche veel beter zichtbaar is dan tijdens de gang naar het echtelijk bed. Binnenkort toch eens kijken of mijn lief nog een boekje van Sonja heeft liggen.

Je ziet hem nooit want hij zit altijd in de garage aan een of ander motorblok te prutsen. Of na drie jaar in het nieuwe huis zijn de plinten nog steeds niet gelegd. Zijn er eigenlijk wel klusmannen die het goed doen in de ogen van de vrouw? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Help mijn man is klusser!

VOLGENS HAAR
Hij wou een motor. Dus ik vind dat goed. Een lastige vrouw ben ik niet. Nee, dat vindt hij ook. Tenminste dat zegt hij, maar daarin zit vaak het venijn. Tussen zeggen en denken, tussen zeggen en doen. Zo ook met het hebben van een motor. En omdat de vrouw nu eenmaal het meest gaat over ‘zeggen’ kwam ik er maar gelijk mee. “Leuk, snap ik, helemaal oké, maar géén motorblok op mijn aanrecht. Geen vettige onderdelen verspreid door de gang omdat je iets moet doen wat ik toch niet snap. Je krijgt heel veel ruimte voor wat ik niet snap, maar niet in mijn gang en zeker niet in mijn keuken.” Vooral dat ‘mijn’ gaf ernst aan mijn woorden.

Zaterdagmiddag
Dus blijft de motor keurig buiten en wordt er bij mooi weer aan het ding geklust onder een blauwe zaterdagmiddag hemel. Als hij daar de kans toe krijgt want zijn dagen zijn erg vol. En bij volle dagen gaat motorrijden natuurlijk vóór motorklussen, al is dat wel eens anders geweest. Zegt zijn moeder. Moeders van ondernemende mannen zitten vol verhalen over de inventiviteit van ‘toen hij nog klein was’. Ik was dus gewaarschuwd. Toch is het reuze handig, zo’n klussende man in huis. Op regenachtige en motorloze zaterdagmiddagen valt er in huize Boekelaar altijd nog wel iets te klussen waar een man voor nodig is – ik leg die zo nog even uit- . Meestal noem ik hem liefkozend ‘mijn handige klootzak’ wanneer ik vol trots naar de lampen kijk die hij heeft opgehangen in ons nieuwe huis. Elk stel heeft zo zijn gekkigheden.

Wachten
En dat brengt mij bij mijn uitleg. Want de zin was wat suggestief. Op het vulgaire af eigenlijk, en dat was zeker niet de bedoeling. Want werk gaat voor het meisje. En dat komt mijn handigert soms een béétje beroerd uit. Echt, ik probeer hem wel zijn rust te gunnen, maar ja, 4 maanden na de verhuizing zou het toch wel leuk zijn wanneer het licht in de badkamer het ook eens deed. Of dat de deuren eens uit de grondverf kwamen. ‘Dan doe je dat toch lekker zelf’ hoor ik u lezen. Maar kijk, daar zit hem wederom het venijn. Ik zou er zijn mannelijke ego mee kwetsen, ik zou hem er zijn ik-ben-handig-en-ik-ben-nodig-borstkasgeroffel mee ontnemen. En dat gaat me echt te ver. Want ik houd van mijn handige klootzak, dan wacht ik maar wat langer. Ik zei het toch, ik ben geen lastige vrouw. 

VOLGENS HEM  
Ik heb een Gamma-shirt. Aan de voorkant “Nee heb je”, aan de achterkant “Ja kun je vergeten”. Toch ben ik geen Freek-Willem die elke vrije dag besteedt aan het klussen in huis. Ik kan het wel. Ik ben zelfs een behoorlijk Pietje Precies als het om klusjes gaat. Electriciteit, een muurtje of een hangend toilet, ik draai er m’n hand niet voor om. Maar om nu te zeggen dat ik elk weekend sta te popelen om iets nieuws aan te pakken.. Nou nee. Dat is best vreemd, want ik vind het wél leuk. Alle klusjes waarmee je ‘het mannetje’ bent zal ik met grote toewijding tot een goed einde brengen.

Opstarten
Mijn vrouw is de aanjager. Als zij vindt dat er iets gebeuren moet, port ze me een paar keer, of geeft wat overduidelijke hints als “het zou best fijn zijn als de snoeren van de home cinema weggewerkt zouden zijn, vind je ook niet?”. Dan wordt in mijn hoofd de Gamma-vlag gehesen en ga ik op zoek naar de oude spijkerbroek en het werkshirt. Er zijn dingen waar ik minder zin in heb, zoals schilderen en behangen. Gelukkig is behangen en schilderen weer de afdeling van mijn vrouw. Ze draait haar hand er niet voor om een kastje in een andere kleur te schilderen. Na afloop ziet ze er vaak wel uit als Pipo de clown met handen en een gezicht vol verf, maar het resultaat mag er best zijn.

Leedvermaak
Toch staat er voor mij nog een megaklus op stapel die ik nu al tijden voor me uit schuif. Ik heb nog twee trappen af te krabben en opnieuw te schilderen. En dan geen normale trappen van 13 treden, nee hoor. 19 treden per stuk en stijf van de oude verf en lijm. Mijn lief heeft me een half jaar gegeven om de trappen netjes afgewerkt en strak in de lak op te leveren. We hebben het programma ‘help, mijn man is klusser’ wel eens samen gezien en ik moest altijd vreselijk lachen om de smoezen van de mannen waarom iets al een half jaar of langer in de steigers staat. Tegenwoordig lach ik niet meer zo hard, omdat ik meerdere malen per dag bij het beklimmen van de trap herinnerd word aan het naderend einde van het ultimatum. Hoe lang heb ik eigenlijk nog? Oh shit, ik moet als de wiede…