Je ziet hem nooit want hij zit altijd in de garage aan een of ander motorblok te prutsen. Of na drie jaar in het nieuwe huis zijn de plinten nog steeds niet gelegd. Zijn er eigenlijk wel klusmannen die het goed doen in de ogen van de vrouw? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Help mijn man is klusser!

VOLGENS HAAR
Hij wou een motor. Dus ik vind dat goed. Een lastige vrouw ben ik niet. Nee, dat vindt hij ook. Tenminste dat zegt hij, maar daarin zit vaak het venijn. Tussen zeggen en denken, tussen zeggen en doen. Zo ook met het hebben van een motor. En omdat de vrouw nu eenmaal het meest gaat over ‘zeggen’ kwam ik er maar gelijk mee. “Leuk, snap ik, helemaal oké, maar géén motorblok op mijn aanrecht. Geen vettige onderdelen verspreid door de gang omdat je iets moet doen wat ik toch niet snap. Je krijgt heel veel ruimte voor wat ik niet snap, maar niet in mijn gang en zeker niet in mijn keuken.” Vooral dat ‘mijn’ gaf ernst aan mijn woorden.

Zaterdagmiddag
Dus blijft de motor keurig buiten en wordt er bij mooi weer aan het ding geklust onder een blauwe zaterdagmiddag hemel. Als hij daar de kans toe krijgt, want zijn dagen zijn erg vol. En bij volle dagen gaat motorrijden natuurlijk vóór motorklussen, al is dat wel eens anders geweest. Zegt zijn moeder. Moeders van ondernemende mannen zitten vol verhalen over de inventiviteit van ‘toen hij nog klein was’. Ik was dus gewaarschuwd. Toch is het reuze handig, zo’n klussende man in huis. Op regenachtige en motorloze zaterdagmiddagen valt er in huize Boekelaar altijd nog wel iets te klussen waar een man voor nodig is -ik leg die zo nog even uit- . Meestal noem ik hem liefkozend ‘mijn handige klootzak’ wanneer ik vol trots naar de lampen kijk die hij heeft opgehangen in ons nieuwe huis. Elk stel heeft zo zijn gekkigheden.

Wachten
En dat brengt mij bij mijn uitleg. Want de zin was wat suggestief. Op het vulgaire af eigenlijk, en dat was zeker niet de bedoeling. Want werk gaat voor het meisje. En dat komt mijn handigert soms een béétje beroerd uit. Echt, ik probeer hem wel zijn rust te gunnen, maar ja, 4 maanden na de verhuizing zou het toch wel leuk zijn wanneer het licht in de badkamer het ook eens deed. Of dat de deuren eens uit de grondverf kwamen. ‘Dan doe je dat toch lekker zelf’ hoor ik u lezen. Maar kijk, daar zit hem wederom het venijn. Ik zou er zijn mannelijk ego mee kwetsen, ik zou hem er zijn ik-ben-handig-en-ik-ben-nodig-borstkasgeroffel mee ontnemen. En dat gaat me echt te ver. Want ik houd van mijn handige klootzak, dan wacht ik maar wat langer. Ik zei het toch, ik ben geen lastige vrouw. 

VOLGENS HEM
Ik heb een Gamma-shirt. Aan de voorkant “Nee heb je”, aan de achterkant “Ja kun je vergeten”. Toch ben ik geen Freek-Willem die elke vrije dag besteedt aan het klussen in huis. Ik kan het wel. Ik ben zelfs een behoorlijk Pietje Precies als het om klusjes gaat. Electriciteit, een muurtje of een hangend toilet, ik draai er m’n hand niet voor om. Maar om nu te zeggen dat ik elk weekend sta te popelen om iets nieuws aan te pakken.. Nou nee. Dat is best vreemd, want ik vind het wél leuk. Alle klusjes waarmee je ‘het mannetje’ bent zal ik met grote toewijding tot een goed einde brengen.

Opstarten
Mijn vrouw is de aanjager. Als zij vindt dat er iets gebeuren moet, port ze me een paar keer, of geeft wat overduidelijke hints als “het zou best fijn zijn als de snoeren van de home cinema weggewerkt zouden zijn, vind je ook niet?”. Dan wordt in mijn hoofd de Gamma-vlag gehesen en ga ik op zoek naar de oude spijkerbroek en het werkshirt. Er zijn dingen waar ik minder zin in heb, zoals schilderen en behangen. Gelukkig is behangen en schilderen weer de afdeling van mijn vrouw. Ze draait haar hand er niet voor om een kastje in een andere kleur te schilderen. Na afloop ziet ze er vaak wel uit als Pipo de clown met handen en een gezicht vol verf, maar het resultaat mag er best zijn.

Leedvermaak
Toch staat er voor mij nog een megaklus op stapel die ik nu al tijden voor me uit schuif. Ik heb nog twee trappen af te krabben en opnieuw te schilderen. En dan geen normale trappen van 13 treden, nee hoor. 19 treden per stuk en stijf van de oude verf en lijm. Mijn lief heeft me een half jaar gegeven om de trappen netjes afgewerkt en strak in de lak op te leveren. We hebben het programma ‘help, mijn man is klusser’ wel eens samen gezien en ik moest altijd vreselijk lachen om de smoezen van de mannen waarom iets al een half jaar of langer in de steigers staat. Tegenwoordig lach ik niet meer zo hard, omdat ik meerdere malen per dag bij het beklimmen van de trap herinnerd word aan het naderend einde van het ultimatum. Hoe lang heb ik eigenlijk nog? Oh shit, ik moet als de wiede…

Hij wil een nieuwe auto, zij geeft een maandloon uit aan kleding. In deze tijd van crisis zijn de daarvoor benodigde euro’s steeds minder voor handen. Elke week zetten we in Man vs Vrouw hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Hoe belangrijk is geld binnen een relatie?

VOLGENS HAAR
Meneer Scheringa zei het ook: ‘gelukkig ben ik gezond en heb mijn gezin. Ik ga een boek schrijven en een film maken.’ Je kunt er veel over zeggen, maar dat pleit. Want het valt niet mee. Positief blijven wanneer elk dubbeltje moet worden omgedraaid. Ik hoor het om me heen ook steeds vaker. Toch rust er een groot taboe op het hebben van weinig of geen geld. En voor je relatie is het ook niet alles.

Slappe lach
Ook ik mocht me een aantal jaren aansluiten bij het gilde: ‘deeply broke’. De ultieme relatiemeter, al raad ik het niemand aan. Maar wie wil weten hoe sterk je samen bent tijdens de weekendboodschappen met € 1,30 en thuis nog een ui en een halfje bruin… Van ellende kreeg ik 15 minuten de slappe lach in gangpad 3, ter hoogte van de huismerk macaroni en de blikjes tomatenpuree. Want het is bikkelen wanneer je het van het statiegeld moet hebben om de laatste dagen van de maand te dichten. Liefde mag dan gratis zijn, het kost wel geld om het ook leuk te houden. Met wat spendingmoney ben je proefondervindelijk tóch aantrekkelijker voor elkaar. Je ziet er op gezette tijden weer eens kittig in het nieuw gestoken uit, kunt gezellig ergens een hapje eten en hoeft al helemaal geen last te hebben van, oh energievreter, schuldgevoel over financiële afhankelijkheid. Hoe het zo ver was gekomen? Dat ga ik niet zeggen. Bij failliet zijn hoort schaamte. Want al loopt er iemand in mijn verleden rond die de titel ‘meest onbetrouwbare en hufterigste zakenpartner van de eeuw’ verdient – nee, het is niet S te W – je blijft ook altijd nog zelf verantwoordelijk.

Gangpad 3
Eat your heart out, alle feelgood goeroes, want het is waar. Het moment waarop het licht begon te gloren was het moment dat ik besloot geen slachtoffer meer te zijn. Niet van de hufter, en niet van mezelf. Dus won ik een gerechtelijk proces en vond een leuke baan. Iets met schrijven. Dat heb ik dan weer met Scheringa gemeen, die drang tot noteren. Want hoewel lief me al die tijd heeft gesteund, ja, zelfs hartverscheurend tot de natte onderbroek aan toe meedeed in gangpad 3, echt gezellig is het ook niet wanneer je vrouw steeds weer boven een stapel rekeningen zit te sniffen en de overdrachtelijke nieuwe dag maar niet wil aanbreken. Dus Scheringa heeft groot gelijk. Dan kun je het allemaal maar beter van je af schrijven. Hij zal het wel niet nodig hebben, maar mocht hij het recept voor crisismacaroni met een uitje willen hebben: mijn lief en ik hebben het! Gangpad 3.

VOLGENS HEM
Gebrek aan poen is ook niet alles. Een ieder die zegt dat het hebben van genoeg geld geen onderdeel uit maakt van je geluk heeft waarschijnlijk geld genoeg. Tegenwoordig mag ik (gelukkig) niet al te veel meer mopperen, maar er zijn periodes geweest waarin ik minstens twee weken van een maand overhield aan het eind van mijn salaris. Als je dan nog een jonge vrijgezel bent is het niet zo erg. Je bent jong, je bent gezond, je kan best tegen een stootje, en hé, was het niet je grootste wens om de hele dag chips en patat te eten toen je nog onder moeders vleugels zat?

Hokje
Ik was 24, vrijgezel en werkte als barkeeper op een grote camping. Zeker geen vetpot, maar daar gaf ik toen niet te veel om. Ik woonde in een heel klein hokje van een huis voor FL 400,- (jaja, guldens) in de maand alles inclusief. Toch knaagde het een beetje als ik –tijdelijke- vriendinnetjes mee naar huis nam en ik hun twijfelachtige blik op mijn onderkomen zag. Een jaar later had ik een vaste vriendin en was ik toch weer begonnen met een studie. Ik was zo mogelijk nog armer en woonde samen in dat hokje. Het gebrek aan geld en daarmee de ruimte om leuke dingen te doen, nekte uiteindelijk ook die relatie. Je kan nog zo romantisch doen met een kaarsje op een muffin in plaats van een taart, of Jip en Janneke champagne in plaats van een fles Moët et Chandon, enige financiële ruimte geeft ook de broodnodige ruimte in je relatie.

Doos
Met mijn vrouw heb ik ook moeilijke tijden gekend. Tijden waarin we elkaar verzekerden in een kartonnen doos te willen wonen, zolang we maar samen waren. Maar ja, je hebt kinderen die je toch in een veilig nest wilt grootbrengen, dus er is niet veel ruimte meer voor zulke romantische denkbeelden. In deze tijden van … nee, dat woord gebruik ik niet, hebben we het gerust wel eens wat krapper dan we zouden willen. Maar behalve hier en daar een discussie over een etentje wat we misschien beter niet hadden kunnen doen, slaan we ons er zonder al te veel moeite doorheen. En ik heb ook het geluk dat mijn vrouw totaal niet valt voor mannen in dure sportwagens.

Niemand wil het, toch gebeurt het maar al te vaak. Wat doe je wanneer het jou overkomt? Of wanneer je betrapt wordt? Elke week zetten we in Man vs Vrouw hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Wat te doen bij ontrouw.

VOLGENS HAAR
Ontrouw is typisch zo’n gevalletje waarbij hoofd en hart het vertikken om samen te werken. Rationeel krijg je het nog wel verwerkt, want ach, het was maar één keer. Je was dronken, je relatie zit in het slop, je verveelde je, bent verliefd, hij/zij deed het ook, zo ben je nu eenmaal, de hele wereld doet het, wat maakt het uit of de aller, aller, aller ergste: ‘het was sterker dan ik.’ Ja, dank je de koekoek. Allemaal goed en wel, maar het gevoel dan? Want zelfs al ben je de bedrieger, dan nog doet het iets negatiefs met je vertrouwen in de menselijke liefde. Zelfs wanneer je met je partner afspraken maakt dat vrijen met een ander best mag, het verbreken van de onuitgesproken intimiteitscode blijkt, wanneer het je treft, nog niet zo simpel.

Gevoelens
Het ergste dat je kan overkomen bij ontrouw is dat jij, als bedrogene, ‘the last to know’ bent. Voor mijn partners gold op straffe van huisuitzetting: de leugen is erger dan de daad. Geen schijnveiligheid graag. Vriendin X heeft af en toe een avontuurtje. Haar lovers zijn meestal al bezet. Zij niet, dus treft haar geen verantwoordelijkheid, vindt ze. Beetje jammer, dat gebrek aan ‘sisterhood’. En hoe zit zo’n man dan ’s avonds thuis boven de macaroni, vraag ik me af. ‘Smaakt het, schat?’ ‘Nee, eigenlijk niet meer, maar ik heb een snelle snack voor tijdens mijn lunchpauze, ze heet X, kun je daar wat mee?’ Nee, natuurlijk kan ze daar niets mee. Het heeft ook helemaal geen zin om overspannen naar ontrouw te vragen. ‘Ontkennen tot in de rechtbank,’ zou Clinton zeggen.

Erkenning
Ontrouw naar de ander is ook altijd een beetje ontrouw naar jezelf. Wanneer the thrill is gezakt, de vlinders zijn vertrokken of de alcohol uitgewerkt, weet je best dat er iets anders aan de hand is en dat je het  jezelf weer knap lastig hebt gemaakt met  je gevoos. Misschien geldt dit voor mannen minder, maar vrouwen verwachten al snel iets terug voor de intimiteit die ze deelden. Er zullen vrouwen zijn die enkel je creditcard gaan claimen. Maar de meeste vrouwen verwachten iets in de vorm van erkenning. Briefjes, telefoontjes, de kerstdagen…Dat hij af en toe nog iets van warme gevoelens laat doorschemeren dat het stiekeme verbond bevestigt. En dat is nu net wat zij wel op haar buik kan schrijven. Ik zei het al. Hoofd en hart gaan bij ontrouw slecht samen. U bent gewaarschuwd.

VOLGENS HEM
Wat te doen bij ontrouw? Dat hangt natuurlijk af vanuit welk oogpunt deze vraagstelling wordt gehanteerd. De ontrouwpleger zou meteen naar zijn of haar partner toe moeten rennen en de ontrouw moeten bekennen. Dit is wel heel utopisch, ik weet het, maar ik gebruikte ook het woord ‘zou’. Omdat de ‘volgens haar’ hierboven toch een beetje vanuit de female point of view is geschreven, zal ik hier een mening vanuit mijn mannelijk oogpunt geven, zonder dat daar ook maar enig recht aan mag worden ontleend, natuurlijk.

Soap
Een ontrouwe partner is mij wel eens overkomen, lang geleden. Nu was de relatie ook in een dermate diep dal geraakt dat waarschijnlijk de grootste sukkel mijn toenmalige vriendin daar uit had mogen trekken, maar dat maakt natuurlijk niet recht wat krom is. Er was geen drank in het spel, het was geen foutje en geen zwak moment. Ik zag het twee weken van tevoren aankomen en ik kon er niets meer aan doen. Ik voelde het wel, maar kon het niet bewijzen. Deze hele soap eindigde in een heuse ‘betrapping’. Hij lag nog een sigaretje te roken in mijn bed toen ik de slaapkamerdeur open rukte. Onze relatie -of wat daar nog van over was- heeft dit natuurlijk niet overleefd en dat was maar goed ook.

Geen kans
Volgens mij overleeft uiteindelijk geen enkele relatie ontrouw in welke vorm dan ook. Ontrouw heeft altijd een oorzaak. Vaak reddeloze ontevredenheid, verveling in hoge mate of een andere reden van die strekking. Partners die lang genoeg bij elkaar zijn moeten dat op tijd signaleren en uit de wereld helpen voordat de vrijgezelle buurman de champagne koud zet. En als er toch daadwerkelijk ontrouw is? Dan is de vredespijp begraven en is er volgens mij geen redding mogelijk. Een hernieuwde poging strandt te vaak door gebrek aan vertrouwen. Dan zal je je uiteindelijk toch moeten redden met die ene buurman, die, nadat de spanning er af is, het vaak niet haalt bij je oude partner.