Ik heb het voor elkaar. Ik hoef niet. Ga maar lekker je gang. Ik blijf thuis. Thuis is voor mij op dit moment de enige plaats waar ik niets hoef. 

Regen
De afgelopen twee zomers ben ik weggeregend. In Frankrijk. Gelukkig zijn wij altijd van de huisjes. Maar om nu midden in de zomer elke avond te moeten mens-erger-je-nieten bij de open haard? Jezelf verplaatsen ten behoeve van de broodnodige rust is een illusie. Dat komt door de kids. Sorry jongens, maar drie kids op de achterbank is gewoon te veel. De heenrit is een drama, want ‘hij heeft de meeste plek’ en ‘zijn we er al?’ ‘Nee schat, dit is nog Nederland’. Wat moet ik met een peuter, een puber en iets daar tussenin ver van huis? Het is vragen om problemen. Wat de reclame en brochures ook zeggen. Het is afzien met als beloning een behoorlijke dosis tegenvallend resultaat. En dat voor veel geld. Dit jaar doen we het dus anders. We gaan niet! 

Animatie
Niets zo lekker als je eigen stad tijdens de bouwvak. Iedereen hangt ergens op een camping, ligt te kleuren aan de costa of rijdt over een tolweg. Veel plezier! Begrijp me niet verkeerd. Ik wil best graag ergens anders zijn. Ik wil er alleen niet naar toe. Dan heb je dus een probleem. In stilte wacht ik op het moment dat ‘beam me up Scotty’ geen science fiction meer is. Wat vele malen langer duurt dan een rit met drie kinderen op de achterbank op weg naar het zonnige zuiden. Dat ben ik me bewust. Vakantie is voor mij: rust en ruimte! Dat ga ik niet redden met drie kinderen op de achterbank die het liefst naar een camping met animatieteam willen. Dus wacht ik. Nog even en onze puber wil op coma-zuip-vakantie in Salou. De middelste de beest uithangen op Lloret de Mar en de jongste gaat vast wel weer eens met zijn eigen moeder op vakantie.

Harry Potter
Tot die tijd vind je me thuis. Waar ik met een glas in de hand een boek lees op mijn zonnige platje. Mijn lief binnen handbereik. De kinderen tevreden over zulke ontstresste ouders en blij met de aandacht die dat oplevert. Van het geld dat we besparen doen we dingen die spontaan in ons opkomen. Geen vooruit geplande boekingen. Misschien eten we vanavond bij zonsondergang op dat rustige plekje aan de rivier. Misschien morgen de nieuwe Harry Potter bekijken. Alles is goed. Zolang de rit er naar toe maar minder dan 30 minuten bedraagt en ik er niet struikel over de toeristen. Want toeristen, daar heb ik het niet zo op. Maar dat had je al begrepen. 

Vorige week realiseerde ik me voor het eerst dat ik het oké vond dat mijn dochter niet eerlijk was. Dat was nog eens andere koek. Mijn eigen opvoeding had een ander uitgangspunt.

Strafvermindering
Mijn ouders hanteerden het principe van de strafvermindering. Zolang ik maar eerlijk voor mijn daden uitkwam waren ze minder boos. Ze hadden immers mijn vertrouwen nog. Daar heeft het mijne erg onder geleden. Niet naar mijn ouders toe, maar naar anderen. Die bleken niet te gaan voor strafvermindering maar voor zondebok-zoeken, misbruikje-spelen, of te doen aan uitbuitertje. ‘Die doos gelooft alles wat je haar wijsmaakt.’ Mij was immers geleerd eerlijk te zijn. Een ander is dat dan toch zeker ook? Het heeft lang geduurd voor ik door had dat eerlijk zijn alleen werkt in intieme relaties. Daar zelfs noodzakelijk is. Het is vreemd hoe dat werkt. Tegen je liefde liegen werkt je in de problemen. Alles geloven wat anderen zeggen ook. 

Peanuts
Ik heb een nieuwe regel. Ik doe aan eerlijk zijn tegen mezelf. Daar trekt de rest ook automatisch profijt van. Ik ga er vanuit dat ik inmiddels de belangen goed af kan wegen. Daarom mocht mijn dochter liegen. Ik wilde haar bijbrengen dat ze haar eigen mening mag volgen. Dat ze daarbij mag zeggen dat ze een feestje had in plaats van: ‘Ik wil niet bij jou spelen want ik vind je niet leuk.’ Tja… Ik vond het geen leugen. Niet meer. Ik vond het een geval van achter jezelf gaan staan zonder het jezelf moeilijk te maken. Waar ging het tenslotte ook over? ‘Ik wil niet met je spelen’ is peanuts! Daar wel.  

Open boek
Waar de grens ligt is niet altijd duidelijk. Wanneer de gevolgen van de leugen groter worden dan de gevolgen van de waarheid lijkt de gehanteerde regel. Wiens gevolgen blijft dan altijd nog de vraag. Zo komen we aan onze doofpotaffaires. Op persoonlijk vlak maken grote geheimen je vroeg of laat kapot. Ze teren je weg. Je moet van goeden huize komen wil je kunnen groeien op leugens. Ik kom van andere huize. Wat dat betreft zitten de gevolgen van mijn opvoeding er nog ingeramd. Zolang het om relaties gaat waarbij het van belang is dat er vertrouwen blijft bestaan, wordt er niet gelogen. Maar daarbuiten: Ach… dan mag ik heel wat voor mezelf houden. Ik geloof niet meer in het open boek. Zelfs niet als schrijfster.

Het probleem met huidige relaties is dat we heel, heel veel van onze partner willen binnen één pakket. We willen ook heel veel niet.

Begrip
Overbeharing bijvoorbeeld, een slechte adem, de ex, te veel macho, te weinig macho, te weinig ambities, overambitieus… En dat moet hij allemaal begrijpen. Sterker nog, hij moet ons, de vrouw – of dan tenminste jou als uniek exemplaar – begrijpen. Maar hij mag zich er ook weer niet te veel mee bemoeien. Hij is de sterke arm, niet de knellende. Het klankbord, maar wij bepalen de toon. Je bent er mooi klaar mee. Als man.

In drievoud
‘En jij ook altijd met je oplossingen, ik wou alleen maar even spuien. Laat maar weer, ik bel Diana wel.’ Een vrouw moet je niet gaan coachen. En wanneer je je er aan waagt, doe het dan op het juiste moment. Wanneer dat is? Wanneer ze er expliciet in hoofdletters plus aanhalingstekens in drievoud om heeft gevraagd. Als ze er echt niet meer uitkomt dus. De rest van haar gekrakeel valt onder de noemer ‘hardop denken’, ‘in het luchtledige kletsen’, ‘de dag van zich afwauwelen’ of gewoon gezellig kleppen. Ze wil praten. Je hoeft niet eens heel aandachtig te luisteren. Laat staan uitgebreid antwoorden. Een ‘mmm’ of wat korte ‘aha’s’ volstaan. Dat is dan weer handig. Als man.

Peuteren
Soms waag ik me er aan. ‘Weet je wat er nu weer gebeurd is?’ En dan vertel ik iets dat me bezighoudt. Ik wil het even kwijt. En dan komt het: ‘Nou, dan doe je toch dit of dat?’ En dat snap ik dan niet. Ik wou immers alleen maar iets vertellen als in: begrip. Geen antwoord als in: praktisch. Want vaak doen vrouwen het expres, of dan tenminste ik, als uniek exemplaar. Ik wil peuteren en zeuren. Gewoon voor het gelijk. Het laatste waar ik dan behoefte aan heb is een man die het gaat beredeneren en simpel oplossen. Ben je nou helemaal! Ik wil geen coach, ik wil mijn gelijk. Daar ben ik mooi klaar mee. Als vrouw.