Het probleem met huidige relaties is dat we heel, heel veel van onze partner willen binnen één pakket. We willen ook heel veel niet.

Begrip
Overbeharing bijvoorbeeld, een slechte adem, de ex, te veel macho, te weinig macho, te weinig ambities, overambitieus… En dat moet hij allemaal begrijpen. Sterker nog, hij moet ons, de vrouw – of dan tenminste jou als uniek exemplaar – begrijpen. Maar hij mag zich er ook weer niet te veel mee bemoeien. Hij is de sterke arm, niet de knellende. Het klankbord, maar wij bepalen de toon. Je bent er mooi klaar mee. Als man.

In drievoud
‘En jij ook altijd met je oplossingen, ik wou alleen maar even spuien. Laat maar weer, ik bel Diana wel.’ Een vrouw moet je niet gaan coachen. En wanneer je je er aan waagt, doe het dan op het juiste moment. Wanneer dat is? Wanneer ze er expliciet in hoofdletters plus aanhalingstekens in drievoud om heeft gevraagd. Als ze er echt niet meer uitkomt dus. De rest van haar gekrakeel valt onder de noemer ‘hardop denken’, ‘in het luchtledige kletsen’, ‘de dag van zich afwauwelen’ of gewoon gezellig kleppen. Ze wil praten. Je hoeft niet eens heel aandachtig te luisteren. Laat staan uitgebreid antwoorden. Een ‘mmm’ of wat korte ‘aha’s’ volstaan. Dat is dan weer handig. Als man.

Peuteren
Soms waag ik me er aan. ‘Weet je wat er nu weer gebeurd is?’ En dan vertel ik iets dat me bezighoudt. Ik wil het even kwijt. En dan komt het: ‘Nou, dan doe je toch dit of dat?’ En dat snap ik dan niet. Ik wou immers alleen maar iets vertellen als in: begrip. Geen antwoord als in: praktisch. Want vaak doen vrouwen het expres, of dan tenminste ik, als uniek exemplaar. Ik wil peuteren en zeuren. Gewoon voor het gelijk. Het laatste waar ik dan behoefte aan heb is een man die het gaat beredeneren en simpel oplossen. Ben je nou helemaal! Ik wil geen coach, ik wil mijn gelijk. Daar ben ik mooi klaar mee. Als vrouw.