Kurt Klaus is een legende. De 74-jarige Zwitserse horlogemaker werkt al 50 jaar bij IWC. Daar ontwikkelde hij technische hoogstandjes, zoals de Da Vinci eeuwigdurende kalender. Kurt Klaus is ook al 50 jaar getrouwd. manOman sprak in het Amstel Hotel met deze man van volharding…

Levensmotto
‘’Zoek je grenzen op.’ Ik heb een aantal mentoren gehad in mijn leven, die me allemaal hebben ‘gepusht’. Iets bereiken en daar alles voor doen zit dus erg in mijn systeem. Eerst was daar de directeur van de horlogemakersvakschool, en daarna de beroemde Albert Pellaton, die technisch directeur was bij IWC, toen ik daar na school terecht kwam. Een veeleisende, sterke man, die me altijd mijn grenzen liet opzoeken.’

Trots & Passie
‘Ik ben
er trots op dat ik altijd in de kracht van het mechanische horloge ben blijven geloven. Zelfs in de crisisjaren ’70, toen het quartz-horloge de industrie veroverde. Al mijn collega’s werden ontslagen, maar ik mocht doorgaan. Ik ontwikkelde een eigen complicatie: het automatische chronograaf-polshorloge met een nieuw type perpetual calendar en maanfase. Dat werd een groot succes.’

‘Deze ‘Da Vinci’ was gemakkelijk te gebruiken en in te stellen. Op dat model ben ik erg trots. Het is niet mijn meest gecompliceerde uurwerk, dat is de Portuguese Tourbillon Mystère, maar wel het meest succesvolle. In 22 jaar zijn er 25.000 van gemaakt. Dankzij de Da Vinci kon ik daarna verder gaan met het ontwikkelen van nieuwe technieken. Zoals in 1985 de chronograaf met perpetual uurwerk die met de kroon te bedienen was.’

‘Inmiddels is de Da Vinci niet meer rond, zoals toen, maar heeft hij een tonneau-vormige kast. Ik ben heel trots op de Kurt Klaus-editie die in 2007 is verschenen. Deze heeft mijn portret achterop. Wel raar, eigenlijk, er zijn veel belangrijke ontwerpers geweest bij IWC, maar zelfs Pellaton heeft niet zijn eigen model.’

Teleurstelling
‘De jaren ’70 waren erg moeilijk. De opkomst van het quartz-uurwerk ontnam veel arbeiders in de Zwitserse horlogeindustrie hun baan. Het was wrang dat ik daar in mijn eentje kon blijven zitten en nieuwe mechanische uurwerken kon ontwikkelen. In die jaren was er ook een aantal slechte directeuren. Met de inlijving door VDO Adolf Schindling AG in 1978 en de komst van Günther Blümlein als algemeen directeur in 1981 ging het weer de goede richting op. Blümlein zocht ook altijd naar zijn grenzen en redde IWC, als je het mij vraagt.’

Spanning en uitdaging
‘De jaren ’70 overleven was mijn grootste uitdaging. Die moeilijke jaren gaven me de kracht het nieuwe eeuwigdurende mechanisme voor de Da Vinci uit te vinden. Ook vond ik het uitdagend om te leren CAD-tekenen. Ik maak mijn technische ontwerpen nu al twintig jaar op de computer. Terwijl men zei dat ik veel te oud was om dat nog te leren. Ik had het in vijf dagen onder de knie!’

Ambities
‘Mensen vragen me wel eens wanneer ik met pensioen ga. Ik ben tenslotte al 74. Maar ik werk nu 70% dus dat valt best mee. De helft van de tijd ben ik onderweg op buitenlandse reizen om mensen te vertellen over mijn vak en ons mooie merk. Het enige wat ik niet meer ambieer, is leiding geven aan een afdeling. Ik was 30 jaar hoofd Ontwikkeling. Het is een keer genoeg geweest. Tijd voor jonge mensen.’

Geluk
‘Ik heb veel geluk gehad met mijn gezondheid. Ik ben in een uitstekende conditie. Ik denk ook dat ik wel honderd jaar ga worden. Ook in mijn leven ben ik erg gelukkig geweest. Met mijn vrouw, die mij altijd veel ruimte heeft gegeven om mijn dromen na te streven. En ik ben gelukkig met mijn zoons en mijn dochter. En natuurlijk met mijn kleindochter, die nu ook bij IWC in opleiding is als horlogemaker. Heerlijk om met haar samen te werken. Ze heeft een tijd lang prototypes voor me gemaakt. Daar ben ik vreselijk trots op! Alleen heeft ze nu een man en kind, vier paarden en een hond. Ze wil wat meer thuis zijn. Maar in november gaat ze met me mee naar Istanbul om een Masterclass te geven.’

Balans werk – privé?
‘Dat gaat prima, vind ik. We hebben ons 50-jarig huwelijk gevierd vorig jaar. Mijn vrouw vergezelt me soms op mijn reizen, maar ze heeft ook haar eigen dingen. Ze is jarenlang bedrijfsleidster van een modewinkel geweest in Schaffhausen. Natuurlijk is ze veel alleen, ook in het verleden. Ik zette alles opzij voor de horloges. Dat was niet altijd makkelijk, maar ze heeft het me nooit verweten. En tegenwoordig weet ze dat ze op de interessantste reisjes mee mag!’

Romantiek
‘De sleutel tot een goede relatie is dat je goede vrienden bent. Grote liefde is belangrijk, maar goede vriendschap is belangrijker. En de belangrijke momenten moet je vieren. Voor onze gouden bruiloft zijn we op de Acropolis en in Noorwegen op vakantie geweest.
Ook hebben mijn vrouw en ik een gezamenlijke hobby die ons bindt. We hebben drie whippets, dat zijn racehonden. Ze zijn inmiddels allemaal gepensioneerd, maar ze moeten wel elke dag lopen. Dus ik ga eerst anderhalf uur met de honden uit, en dan begin ik om 10.00 uur op mijn werk.’

Over 10 jaar
‘Dan loop ik nog altijd kwiek rond, hoop ik. Maar waarschijnlijk nog maar met één hond. Ik woon in mijn eigen huis, en lees boeken. Doordat ik voor mijn werk altijd zo geconcentreerd bezig was, heb ik nooit veel kunnen lezen. Nu gaat dat steeds beter. En dan stop ik met de horloges. Ik kan geen dingen half doen. Dan stop ik rigoureus.’

Klik hier om meer over IWC en Kurt Klaus te lezen.

Jazzpianist Michiel Borstlap (41) is nu al een legende. Hij studeerde Cum Laude af aan het Conservatorium, won de prestigieuze Amerikaanse Thelonious Monk/BMI Composers Award en trad op met grootheden als Herbie Hancock, Wayne Shorter en Gino Vannelli. Ook is hij ambassadeur van het Zwitserse horlogemerk IWC. Michiel woont sinds kort samen met Frederike. manOman leerde hem kennen als een gevoelige en romantische man. ‘Ik leef om te leven’.

Levensmotto
‘Ik zat eens in de kleedkamer bij Herbie Hancock. Hij praatte wat na met zijn bandleden over het concert dat hij zojuist had gegeven. En het was niet zo lekker gegaan. Opeens wees hij naar me en zei: ‘You see, it’s a long way’. Dat vond ik een mooie les. Het is niet zo dat alles op een gegeven moment perfect is. Je blijft groeien en het zit ook wel eens tegen. Dat heeft wel indruk op me gemaakt.’

Trots & Passie
‘Ik ben er trots op dat ik tot mijn 30e heel hard heb gestudeerd. Ik kreeg pianoles vanaf mijn 4e en oefende elke dag zo’n 2 à 3 uur. Ik dacht ‘als ik dat nu doe, dan werpt dat later wel zijn vruchten af’. Ik heb er veel voor gelaten, maar het heeft gewerkt. Als ik nu soms 3 weken niet speel en ik ga weer achter die vleugel zitten, dan zit mijn hoofd meteen weer vol muziek. Dat is het effect van puur ‘Unterricht’.

Spijt
‘Ach, je doet soms dingen, waarvan je later denkt
‘dat had ik beter niet kunnen doen’. Een cd waarvan ik nu
denk, die kun je beter in de kast laten staan. Of vriendschappen die
verloren zijn gegaan, doordat ik zo druk was met muziek. Maar zo gaat
het, je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk. Vroeger had ik haast geen
sociaal leven, nu wel.

Ik ben heel veel aan het netwerken. En nu breekt
er weer een solitaire periode aan, waarin ik veel ga oefenen. Ik heb
een huis gekocht waarin ik plek heb om muziek te maken, want ik voel dat er weer een periode aanbreekt dat ik dat meer wil doen. Dat komt in golven. En dan ben ik weer minder sociaal. Maar ik doe de mensen met mijn muziek een plezier, dat is dan weer mijn
bijdrage!’

Spanning en uitdaging
‘Ik vind uitdaging in mijn optredens, en ook in de nieuwe jazz-club die ik binnenkort in Amsterdam ga openen. Een club in Amerikaanse stijl met eten en muziek. Daar heb ik veel zin in.’

Angst of twijfel
‘Ik vind het best spannend dat ik als muzikant nooit een vast inkomen heb. Maar ja, dat is al twintig jaar zo. En ik hoef me eigenlijk nergens zorgen over te maken. En toch voel ik ieder jaar een vleugje bezorgdheid.’

Geluk
‘Ik kan heel gelukkig worden van een lekker optreden. Dat we met de band op het podium staan en ’t goed klinkt. Dan kijken we elkaar aan en dan voel je ‘dit gaat ‘m worden’. Dat is waanzinnig dat gevoel dat je met elkaar iets moois maakt.’

Verdriet
‘Ik ben een emotioneel persoon; ik voel snel met mensen mee, bijvoorbeeld als vrienden of familie iets ergs overkomt. Misschien moet dat ook wel als je muzikant bent: als je een leven hebt in de muziek doe je dat met je hoofd, je hart en je onderbuik. Als je niet bij je hart kunt, kun je het wel vergeten. Maar dat betekent dat je ook de minder leuke dingen sterker voelt.’

Balans werk – privé?
‘Die balans zit wel goed. Ik werk niet echt, hè? Ik verdien mijn geld met een hobby. Ik doe geen dingen die ik niet leuk vind. Voor het thuisfront ben je wel niet altijd beschikbaar, maar ik hoor geen klachten. Mijn vriendin gaat vaak mee op reis. Als ik vier maanden per jaar reis, gaat ze zeker 2 maanden mee. En in de vakantie neem ik echt tijd voor onszelf, dan is er geen werk.’

Romantiek & attentheid
‘Ik ben wel romantisch. Elke musicus is dat. Dat uit zich in mijn liedjes. De Opera die ik schreef in opdracht van de Emir van Qatar, is ook voor een groot deel romantisch. En voor mijn vriendin ben ik heel attent. Toen ze jarig was, had ik gezegd dat we een weekendje naar Texel gingen, maar in de auto nam ik de afslag naar Schiphol. Pas bij de gate had ze door dat ik een weekendje Venetië had geboekt.’

Over 10 jaar
‘Hoop ik dat ik nog steeds veel kan doen in de muziek, dat ik veel liefde heb en geluk, en een goede gezondheid. De dingen die iedereen wil. Maar het leven gaat zoals het gaat. Dicht bij je gevoel blijven is het belangrijkste. Ik leef voor het leven.’

Foto’s: Ab Sier. Op de bovenste foto draag Michiel de IWC Big Pilot, zijn favoriet.De onderste foto is genomen op een reis naar Cuba

Klik hier om meer over Michiel Borstlap te lezen.