Alle berichten van Melinda

Jette Vonk, another star in heaven

Met het overlijden van Jette Vonk sterft ook manOman een beetje. Jette was een van de oprichters van deze site en leverde een meer dan waardevolle bijdrage in de vorm van blogs, adviezen, keuzes, tijd en energie. Op de dag dat vrienden en familie afscheid nemen van Jette, wil ik dan ook via deze site enkele van mijn herinneringen aan Jette delen.

Jette en ik zijn nu drie keer door de dood met elkaar verbonden. De twee eerste keren hielp ze me om het leven weer op te pakken na een fors verlies. Door bij me te blijven die eerste nacht en door samen met mij de site manOman op te zetten, een project waardoor het leven voor mij weer een beetje kleur kreeg.
Deze derde keer is ze er niet om het slechte nieuws over mijn verlies aan te vertellen. Jette is er nu zelf niet meer. En toch vertrouw ik er ook nu weer op dat ze mij, en iedereen die haar gekend heeft, er doorheen zal slepen met de enorme hoeveelheid wijsheid en inspiratie die ze achter heeft gelaten.

Jette_Vonk_RTL_late_night‘Wrang hè, Melin,’ zei ze laatst tegen me. ‘Dat ik carrièretechnisch gezien nu het beste jaar ooit beleef.’ Haar boek over de ziekte die haar te grazen had genomen, verkocht goed, ze schreef prachtige artikelen voor het KWF, discussieerde met Katja in de Telegraaf, stond in de Elsevier, kwam bij Humberto aan tafel, ging met Johnny op de Reis van haar Leven en deelde mee in het succes van Floortje bij het Televiziergala. Toen ze dat boek, ‘Als je dit leest ben ik er nog’, schreef, moet ze zich gerealiseerd hebben, dat op een dag wij die titel ook zouden lezen als ze er níet meer was. Maar ze wist ook dat die titel juist op dat moment een diepere laag zou krijgen. Want als we haar nu lezen, of de films en foto’s bekijken die er zijn gemaakt, de muziekcd’s beluisteren die ze voor ons heeft gemaakt, juist dan is ze er nog: in onze gedachten en in ons hart.

Toen ze het nieuws van haar ongeneeslijke ziekte net had gehoord, vertelde ze me iets wat me steeds is bijgebleven. Iemand had haar ooit gezegd dat alle mensen die je leert kennen in je leven, daar zijn met een reden. Ze komen om je iets te brengen. Zelf zag ze nu heel duidelijk dat iedereen die zij kende een bijdrage aan haar leven had geleverd. Ze was dankbaar en het was goed.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAHáár ziekte en háár sterven maakten volgens haar ook deel uit van óns levenspad. Ze vertelde dat ze hoopte dat zij ook een bijdrage aan het leven van de mensen om haar heen had geleverd, al tijdens haar leven, maar ook nu met haar dood. Ik denk dat we haar gerust kunnen stellen: ze heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten en ons allemaal iets meegegeven van de enorme moed en kracht die ze in zich had. Ze heeft ons geleerd waardig te sterven, met open vizier en Ginne Schrik.

Jette kwam in mijn leven tijdens ons werk voor een horlogetijdschrift. En in een van de eerste maanden dat ik haar kende, belandde ik al met haar in bed. Niet uit vrije wil, maar onze toenmalige werkgever had het onderkomen van zijn team tijdens de horlogebeurs in Bazel iets te krap gebudgetteerd. Ik vond Jette een aardige meid, maar om nou meteen een tweepersoonsbed te delen… Ik sliep dan ook amper, maar Jette had er geen problemen mee, die sliep overal. Ze babbelde er lustig op los in haar slaap, waardoor ik al helemaal niet kon slapen, maar eigenlijk was dat was ook wel weer prettig, ze voelde zich blijkbaar op haar gemak.

Na een lange, vermoeiende week op de beurs, was aan Jette en mij gevraagd om het bedrijfsbusje met alle persmappen en andere spullen terug te rijden van Bazel naar Nederland. Geen goed idee, want we waren hondsmoe en niet al te scherp. Elk half uur moesten we elkaar afwisselen achter het stuur, omdat onze ogen anders dreigden dicht te vallen.
In Duitsland, net voor de Nederlandse grens, kwamen we plotseling in een politiecontrole terecht, waarvoor we naar een plekje naast de snelweg werden geleid. Jette zat achter het stuur en parkeerde de bus op een stukje gras aan de rand van het terrein en draaide haar raampje open. De agent wilde onze papieren zien. Maar ja, de bus was niet van ons, en we hadden geen idee waar de papieren lagen. Terwijl we allebei in de handschoenenvakjes en de middenconsole doken, hoorden we de agent zeggen: “Ahum, Sie rollen.” Onze hersens registreerden niet precies wat dat betekende, maar toen hij luid uitriep: “Hallo!!! Sie rollen!!” en we onze bus naar voren voelden glijden, de helling af, kon Jette nog maar net op tijd aan de handrem trekken.
Vanaf dat moment was ‘Hallo, Sie rollen!’ onze catch phrase die we te pas en te onpas uitriepen, tot irritatie van velen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERALater zetten we samen deze website op, manOman, bedoeld om de mannen in de wereld tips en ondersteuning te geven bij het attent zijn naar hun vrouw. We gingen de boer op met onze ideeën: naar een vormgever, een websitebouwer, we schreven content, namen een stagiaire aan en gingen advertenties verkopen. Dat moest volgens Jette wel in stijl gebeuren. We kochten een kraakwit vrouwenkostuum uit de Madonna-collectie van H&M en lakten onze nagels rood, waarna we als twee ‘sexy’ personal assistants weer naar Bazel togen om de horlogemannen daar te overtuigen van de noodzaak van onze website. En we verkochten nog advertenties ook!
Dat moest natuurlijk gevierd worden, zoals bij Jette alles op goed-Brabantse wijze gevierd moest worden. Ook daar kon ik nog wat van leren. Bovendien was het rond Bazel altijd Jette’s verjaardag. Toen we dat vertelden aan de ober op het terras, bood hij ons – dat dachten wij tenminste – een flesje champagne van het huis aan. Helaas bleek de fles voor 200 CHF op de rekening te staan. Jette liet de man in niet mis te verstane bewoordingen weten dat wij die uiteraard weigerden te betalen. We zijn nog net niet van het terras af gemept, maar het scheelde niet veel.

Jette’s openhartigheid en eerlijke manier van communiceren was een van haar vele goede eigenschappen. Was ze het ergens niet mee eens of vond ze dat ik niet goed aangaf welke kant ik nou precies op wilde met het bedrijf, dan zei ze dat duidelijk, en dat maakte onze samenwerking eigenlijk alleen nog maar hechter. Die duidelijkheid is tot aan het einde haar motto geweest. Je kon met Jette zo onbevangen over de dood en wat daarna zou komen praten, dat we er bijna niet meer bang voor waren. Natuurlijk had ze ook verdriet en zag ze de strijd soms helemaal niet meer zitten, maar ze herpakte zich en ging moedig verder.

jette-vonk-zondervonkgeenvuur_89142382fb8ce42f58ebe2b2fe57e523Toen ik haar laatst bezocht was ze nog altijd dezelfde Jette, maar er ging een bijzondere rust van haar uit, ze had zich er allang bij neergelegd terwijl wij allemaal nog vochten tegen de realiteit dat ze er binnenkort niet meer zou zijn. ‘Weet je wat me opvalt aan de mensen die hier langskomen, Melin?’, zei ze. ‘Ze lopen allemaal zo snel. Ze racen door het huis. Als ze even de theepot gaan pakken, of een gordijn dicht willen trekken, alles gaat zo snel, alsof ze een trein moeten halen.’

Laten we haar lessen niet vergeten, haar inspiratie blijven gebruiken om ons eigen leven vorm te geven en het met rust en te midden van onze geliefden te leiden. En Ginne Schrik. Het leven is maar zo kort.

Dank je wel lieve Jette, voor de vriendschap en steun die je me hebt gegeven. Je vliegt met dappere vleugels om ons heen. Ik voel het.
Melinda

PS. Ik beloof je dat manOman net als jij een nieuw leven begint. Voortaan zal de site alleen nog maar liefde uitstralen. Een verzameling van mooie, bijzondere, ontroerende bijdragen. Dat kost even tijd, maar het komt goed.

A Poet! He Hath Put his Heart to School
By William Wordsworth

How does the Meadow-flower its bloom unfold?
Because the lovely little flower is free
Down to its root, and, in that freedom, bold;
And so the grandeur of the Forest-tree
Comes not by casting in a formal mould,
But from its own divine vitality.

Boek: Als je dit leest, ben ik er nog – de bucketlist theory

In 2008 startte ik manOman.nl als een site om de man-vrouwrelatie verbeteren. Het was een van de dingen op mijn bucketlist, die ik opstelde nadat mijn vriend was overleden. In de eerste plaats was het natuurlijk een eerbetoon aan hem, want het concept was ooit zijn idee, maar het was ook mijn eigen innige wens om een ode aan de liefde te maken en om iets te doen wat ertoe deed.

Je staat niet alleen

Ik wist meteen, dit kan ik niet alleen en ik vroeg mijn goede vriendin Jette Vonk om mij te helpen bij het ontwikkelen van een site, een logo, om klanten te werven en om blogs te schrijven. Ze zag dat ik iets deed vanuit mijn hart, iets waar ik mijn hele ziel en zaligheid in legde, wat de reden ervan dan ook mocht zijn. Toen al zag zij dat doen waar je bloed sneller van gaat stromen, de sleutel is tot een tevreden en bevredigend leven. Samen wekten we manOman.nl tot leven. Wie had kunnen denken dat de rollen acht jaar later zijn omgedraaid, dat het leven nu háár een loer draait en dat ik haar nu mag helpen bij het vervullen van een wens op haar bucketlist: het promoten van het boek ‘Als je dit leest ben ik er nog‘, dat ze schreef nadat ze twee jaar geleden te horen kreeg dat ze uitgezaaide borstkanker had.

Wees wie je altijd al had willen worden

Jette-VonkJette Vonk is nu 35 jaar en kijkt niet langer meer dan drie maanden vooruit, schrijft ze in een artikel in Volkskrant Magazine van 27 februari jl. Maar de truc is dat dat ook niet hoeft. ‘Alles wat belangrijk is, is in het hier en nu. Iedereen zou moeten leven alsof hij te horen heeft gekregen dat hij niet lang meer heeft, dat zorgt ervoor dat je veel beter ziet wat echt belangrijk is. Een onvoltooid leven is niet een leven dat slechts een paar decennia besloeg, een onvoltooid leven is een leven dat niet is geleefd, en persoon die niet is geworden wie hij had willen zijn.’
Jette kreeg de uitslag, ging tegen de grond, maar krabbelde weer op en werd haar ‘true self‘: optimistisch, een doorzetter, een wereldverbeteraar, een vrouw met een boodschap. Want net als al die mislukte huwelijken die wij wilden bevechten met manOman, zijn ook al die mislukte levens en al die ongelukkige ego’s ‘a waste of time’. Ze begon een blog om haar ervaringen te delen, en beschreef in klare taal tal van levenswijsheden die ze onder andere opdeed bij een healer in Bali, IJsman Wim Hofs en gewoon uit de seizoenen en de klei van de tuin rondom haar nieuwe woonplek, een boerderij in Noord-Brabant, ook een onderdeel van haar bucketlist. Nu zijn al haar ervaringen gebundeld in een boek vol levensvuur: ‘Als je dit leest, ben ik er nog‘. Een must voor iedereen die niet wil wachten op de dood voor hij zijn bucketlist maakt, maar juist nu wil weten hoe hij zijn leven het beste kan leven.

Live life to the max

Elk moment is dus een goed moment om eens op een rijtje te zetten wat je nog wilt doen in dit leven. Ik heb daarom ook mijn eigen bucketlist maar weer eens tevoorschijn gehaald en aangescherpt. In willekeurige volgorde wil ik:
– een goede vriendin zijn
– op vakantie met mijn neefjes en nichtje en stiefdochter
– vaker naar de sterren kijken
– kinderen lesgeven
– een boek schrijven met interviews met Wijze Wijven
– een boek schrijven met interviews met mijn ouders over de oorlog
– mijn levensverhaal Voorbij Mars (titelcredit: Jette Vonk) in boekvorm uitgeven
– andere mensen die met rouw geconfronteerd worden steunen
– een site opzetten rondom boeken over kanker
– werk doen waar ik mijn hart in kan leggen
– elke dag zingen
– Olivia Newton-John in concert zien
– elke dag lachen
– een opfriscursus Engels doen in Groot-Brittannië
– weer op mijn hoofd kunnen staan (yoga)
– een boerderij in Frankrijk kopen
– nogmaals zwemmen met dolfijnen
– een rondreis door Australië maken
– nergens spijt van hebben, alleen mooie herinneringen koesteren
– een mooie herinnering zijn voor wie mij gekend heeft

Je ziet het, er is niks aan. Geen limiet aan het aantal punten, geen SMART-formuleringen, en je mag altijd wensen toevoegen of weghalen. De bucketlist theory is dat het maken van zo’n lijst een geheugensteuntje is voor wat echt belangrijk is. Want bij mij was het na tien jaar alweer een beetje weggezakt. Mijn lieve vriendin Jette inspireerde mij om weer eens na te denken over waar het om draait in het leven. Laten we hopen dat ze haar ultieme bucketlist item – haar zoontje Mac (4 jaar) op zijn 18e verjaardag een speciaal ontworpen hanger geven – kan vervullen. En zoals ze zelf zegt: ‘Dan haalt ze de rest ook nog wel.’

Je kunt ‘Als je dit leest ben ik er nog’ kopen bij bol.com door hier te klikken.
#mijnbucketlist

De vele vormen van ontrouw volgens Jeffrey Wijnberg

Eens in de zoveel tijd valt je oog op een column die je raakt. Dit keer was dat het geval bij de column Ontrouw van psycholoog Jeffrey Wijnberg in De Telegraaf van 20 juli. Wijnberg hangt de provocatieve therapie aan. Niet meehuilen met de wolven, maar er dwars tegenin. Hij schrijft dat niet alleen fysiek vreemdgaan een vorm van ontrouw is – en dat is het natuurlijk, dat staat buiten kijf -, maar dat je ook ontrouw bent, als je elkaar niet de steun of aandacht geeft die je van een partner mag verwachten, als je altijd je eigen belangrijke zaken voor laat gaan (je werk, je familie, je hobby’s of zelfs de kinderen) en wanneer je nooit eens iets liefs zegt, maar altijd alleen maar zit te vitten. Luiheid, onverschilligheid, jaloezie en desinteresse zijn de killers voor een relatie. En dat terwijl elke relatie toch in potentie de bloem in zich draagt die een aandachtsvolle benadering kan doen ontluiken.

Lees hier de hele column: www.psycholoogwijnberg.nl/media/columns-en-archief/echtelijke-ontrouw/

We horen graag je reactie!

Song of the Day: Magic

De liefde is wonderlijk. Zo is-ie er, zo is-ie weer weg. Maar de liefde is altijd mooi, welke ervaring je ook hebt. We blijven er in geloven, op hopen, van genieten. Coldplay maakte er het liedje Magic over. Vandaag Song of the Day.

Magic – Coldplay
Call it magic, Call it true
Call it magic, When I’m with you
And I just got broken, Broken into two
Still I call it magic, When I’m next to you

And I don’t, and I don’t and I don’t, and I don’t
No, I don’t, It’s true
I don’t, no, I don’t, no, I don’t, no, I don’t want anybody else but you
I don’t, no, I don’t, no, I don’t, no, I don’t
No, I don’t, It’s true
I don’t, no, I don’t, no, I don’t, no, I don’t want anybody else but you

Call it magic, Cut me into two
And with all your magic, I disappear from view
And I can’t get over, Can’t get over you
Still I call it magic, You’re such a precious jewel

And I don’t, and I don’t and I don’t, and I don’t
No, I don’t, It’s true
I don’t, no, I don’t, no, I don’t, no, I don’t want anybody else but you
I don’t, no, I don’t, no, I don’t, no, I don’t
No, I don’t, It’s true
I don’t, no, I don’t, no, I don’t, no, I don’t want anybody else but you

Wanna fall, I fall so far
I wanna fall, I fall so hard
And I call it magic, And I call it true
I call it magic

And if you were to ask me, After all that we’ve been through
Still believe in magic, Oh yes I do
Oh yes I do, Yes I do, Oh yes I do
Of course I do

Hier beluister je het liedje op Youtube.

50 ways to leave your lover

Paul Simon komt naar Nederland. Hij komt samen met Sting en dat wordt een happening. Reden voor de jongens op radio 2 om weer eens wat oude Paul Simon nummers te draaien. Leuk! Maar opeens viel me iets op in het nummer 50 ways to leave your lover. Paul mag dan een begenadigd tekstschrijver zijn, aan 50 manieren komt hij niet. Nou denk ik dat je best aan 50 manieren kunt komen om je geliefde te verlaten, maar dat wordt dan een lijstje met ‘hop on the bus, Gus’, ‘slip out the back, Jack’ en ‘make a new plan, Stan’. Niet zo interessant dus, en behoorlijk respectloos. Wat mij betreft zijn er maar drie manieren om je ‘lover’ te verlaten: via de dood, rücksichtslos of liefdevol.

Afscheid via de dood

De dood is de meest definitieve, ongewenste en een zeer ingrijpende manier waarop je afscheid moet nemen van je lover. Je geliefde kan ziek worden – dan kun je nog een beetje aan het idee wennen -, een ongeluk krijgen, of plotseling bezwijken aan een hartaanval. En wanneer dat dan niet thuis gebeurt, waar je nog even in elkaars ogen kunt kijken, maar op het werk of onderweg, is dat helemaal verschrikkelijk. Geen waarschuwing, geen gewenning aan het idee van een naderend afscheid, geen woorden meer.

Rücksichtslos afscheid nemen

Idem dito is de ‘rücksichtslose’ manier. In één klap alle banden doorsnijden, liefst midden in een telefoongesprek over koetjes of kalfjes of een mailwisseling. En dan gewoon niets meer laten horen, alsof je van de aardbodem verdwenen bent. De lover vol vragen, verdriet en twijfels achterlatend: leeft hij überhaupt nog of is hij getroffen door een hartaanval? Het enige verschil met een plotselinge dood is dat de in de steek gelaten geliefde niet het afscheidsritueel mag doormaken, dat een weduwe of weduwnaar wel – en met reden – moet doormaken. Dan komt het lichaam tenminste nog thuis, en kun je tot een week aan het idee wennen dat degene die daar ligt vol liefde voor je leefde en door een hogere macht weg is geroepen. Dan kun je afscheid nemen en er misschien iets van proberen te begrijpen, dat is zo belangrijk voor het verwerkingsproces.

Afscheid nemen met liefde

Ik opteer voor de laatste optie. Liefdevol afscheid nemen. De ander het respect gunnen dat je hem of haar kenbaar maakt, waarom je de banden definitief wilt doorsnijden. Je twijfels of verdriet met hem of haar delen en dan besluiten dat het beter is zo, in ieder geval voor dit moment. Een ritueel als het ware, dat is zo belangrijk. Dat de ander weet dat je geen lucht voor hem bent, dat je een indruk hebt achtergelaten die, al dan niet meer gewaardeerd, in ieder geval wordt erkend. Zo’n moeite is dat toch niet? Zullen we afspreken dat we het voortaan zo doen? Of kiezen we voor de 50 ways van Paul?