Mannen en vrouwen schatten rivalen vanzelf en automatisch in. Vrouwen slaan op tilt wanneer zij een fysiek aantrekkelijke rivale tegenkomen. Mannen hebben doorgaans niet zo veel last van het uiterlijk van de concurrentie. Zij worden pas zenuwachtig wanneer de andere man sociaal en economisch beter geslaagd is. We weten over en weer heel goed wat de ander interessant vindt. Mannen zou het een worst zijn of er iets intelligents uit haar mond komt, zolang ze er maar lekker uitziet. Vrouwen gaan zonder met hun ogen te knipperen voor bierbuik en flaporen, zolang hij haar rekeningen kan betalen. 

Golddigger
En zo zijn we weer niets wijzer. Dit soort onderzoeksuitslagen, ja heus ze bestaan, zijn een belediging aan alle mensen in een serieuze relatie en ik weiger dan ook categorisch dit soort uitslagen te geloven. In films en series zie ik ze, en heel, heel soms, zeg eens per leven, kom ik live een koppel tegen waarvan ik denk: ‘Goh, zij lijkt wel een golddigger!’ Ik zal in de verkeerde kringen verkeren. 

Zaakjes
Blijft de vraag wat het nut zou zijn onderzoeksresultaten te manipuleren? Misschien stellen onderzoekers hun vragen aan de verkeerde mensen. Aan mensen die dromen over een relatie en daardoor hun onrealistische kijk als waarheid aankruisen. ‘Ja, natuurlijk, ik zit echt niet te wachten op een vent die zijn zaakjes niet geregeld heeft’. ‘Nee, zeg, ze moet wel retegeil zijn, anders loop ik een blokje om’. Allemaal leuk, totdat je die ene tegenkomt, met hem of haar aan de praat raakt en denkt: ‘Wat een leuk mens! Zegge: Mens.

Het is natuurlijk ook mogelijk dat ik zelf onderzoeksuitslagen onderwaardeer. Een stekerig gevoel is mij heus niet vreemd wanneer ik een aantrekkelijke vrouw zie binnen een straal van, zeg, 30 meter van mijn partner. Gelukkig denk ik steeds vaker: Geeft niet! Want in dat soort gevallen bieden onderzoeksresultaten juist weer troost. Mijn man heeft namelijk geen bierbuik en flaporen.