Er zijn van activiteiten die kun je niet anders doen dan vurig en passievol en toch doe je ze niet met je eigen lief. Ik bedoel zoiets als de tango dansen, of een cursus salsa. Of je maakt theater, zoals ik zelf soms doe. Dat hakt er dan behoorlijk in. Als het gaat om fysieke intimiteit. Het is niet voor niets dat er op filmsets zo vaak relaties ontstaan. Je werkt onder bijzondere omstandigheden met elkaar samen, moet je helemaal geven en niet alleen mentaal. Dat schept een band.

Regie over tango

Ik had een toneelstuk geschreven en regisseerde zelf. Er zat een scène in waarin mijn lief, hij had deze keer wel een rol, innig de tango moest dansen met zijn tegenspeelster. Zij was een mooie vrouw. Getypecast! En wat doen vrouwen in de buurt van andere mooie vrouwen? Dan zijn ze op hun hoede. Zeker wanneer de partner van dichtbij getuige mag zijn van de schoonheid van de andere vrouw. Wist je dat de vrouw van Johnny Depp haar man verboden heeft een pikante liefdesscène te spelen met Angelina Jolie? Nou, dat dus! Tijdens de repetities met die tango zat ik er, in de rol van regisseur, niet mee mijn spelers, waaronder dus mijn eigen partner, te laten samensmelten tot de vonken er vanaf vlogen. Dat was namelijk de bedoeling. Zij waren mijn instrument tot een mooie voorstelling. Maar na de repetitie had ik toch maar liever niet dat hij met de mooie vrouw nog een capucchino ging doen. Ik noemde het professionele afstand.

Passie

Zelf deed ik aan professionele closeheid. En daar was ik bijzonder trots op. En hoogst verbaasd. Waarom lukte het me wel, zonder dat het zweet me uitbrak, te kijken naar hun vurige dans, maar mochten ze op 4 meter afstand nog geen knipoog met elkaar uitwisselen? Als regisseur had ik een doel, ik stuurde en hield controle over de passie. Wat ze buiten het speelvlak om zouden doen, daar had ik geen grip op. Niet dat zich er privérepetities voordeden trouwens. Maar ik dacht er wel over na. Omdat ik zo verbaasd was over mijn eigen professionele closeheid.

En nu wil ik van jou weten, Marc, zou jij op Salsa gaan zonder je lief, zou zij de tango mogen dansen zonder jou, of zitten jullie samen in hetzelde stuk? En dat bedoel ik helemaal niet suggestief. Ik ben gewoon benieuwd naar meer antwoorden over de grenzen van passie delen.

Groet, Bo

Hai Bo,
Wat heerlijk dat je dit onderwerp aansnijdt! Salsa brengt echt heel fijne herinneringen bij me boven. Als ik vroeger anderen zo zag dansen, voelde ik één en al passie door mijn lijf stromen. En dat terwijl ik alleen maar toekeek. Van wat er op de dansvloer gebeurde had ik niets zelf in de hand, geen enkele regie, ik was vooral toeschouwer en droomde weg naar verre oorden. Daar danste ik de Salsa met een prachtige vrouw. Losjes en sensueel, op een hagelwit bounty strand, tekenden onze vloeiende danspassen in het zand een perfect voorspel. Overgaand in een vurige Tango, waar met staccato bewegingen de passie volledig losbarstte.

Genietend van lustopwekkende bewegingen

Terug in de werkelijkheid stond ik toen langs de zijlijn, stiekem te genieten van de lustopwekkende bewegingen van anderen. Dat wou ik dus ook! En niet in een film, toneelstuk, musical, opera, of welk ander geregisseerd stuk dan ook. Nee, in het echt!
Ik ontmoette mijn huidige vrouw en de werkelijkheid begon te lijken op mijn vroegere dromen. Daar hoorde dus ook de Salsa bij. Na maanden Salsalessen en veel thuis oefenen hebben wij op onze trouwdag de mooiste, vurigste en meest innige Salsadans gedanst uit ons leven. Wow, wat was dat kicken! Misschien dat er onder de gasten wel vrouwen en mannen waren die stiekem even wegdroomden, terwijl ze aan de zijlijn stonden.

Relationele afstand is met een schuin oog de ander in de gaten houden

In onze relatie werd er echter steeds minder samen gedanst. Geen Salsa, geen Tango, heel af en toe een beetje discodansen op een 80’s & 90’s party. We gingen steeds meer onze eigen solodansjes doen en we kwamen eigenlijk te weinig samen op de dansvloer. Beiden vonden we de dansjes van de ander minder interessant, maar we gingen elkaar hierin natuurlijk niet beperken of dwarsliggen. We creëerden zo een professionele closeheid met elkaar. Relationele afstand kun je het ook noemen. We lieten elkaar vrij, maar keken toch met een schuin oplettend oog naar elkaar of het allemaal nog door de beugel kon. Of we nog de regie over de ander hadden…

Het leven is een en al vuur, passie en intimiteit!

Bo, zoals je waarschijnlijk wel al zult inzien, stond ik weer aan de zijlijn de toeschouwer uit te hangen. De regie die ik daarbij dacht te hebben was een illusie. Ik zat te kijken naar een toneelstuk, een drama, waarin ik zelf één van de hoofdrolspelers was. En dat terwijl ik zelf dus niet meedeed aan het spel.
Bij het lezen van een boek van Eckhart Tolle kwam ik een prachtige quote tegen: “Life is a dancer and you are the dance.” Hierin zit mijn openbaring, Bo! Door zelf de Salsa te zijn, zal mijn leven de Salsa dansen. Ik werd weer de regisseur van mijn eigen leven. Niet door over mijn leven te schrijven als een filmscript, maar door te leven! Niet door het leven te regisseren, maar door het te beleven! Hierdoor zit ik zelf in mijn eigen script des levens, waarin ook weer plaats is voor vuur, passie en intimiteit. Tijd voor een opfriscursus Salsa!

Hartegroet,
Marc

Marc Faber over Marc Faber
“Sinds
1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen
waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde
dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid
kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics)
en organisaties (Biznalytics).

Jij kijkt toch zeker ook? Naar Take me out. En zo niet, doe het dan eens. Want het is leerzaam. Niet educatief leerzaam, want het commentaar, de filmpjes, de setting, eigenlijk alles dus, is behoorlijk dom. Zelf heb ik een goed excuus om te kijken. Mijn puberdochters zijn er dol op. En dat is weer leuk voor mij. Ondertussen krijg ik allerlei info binnen over welk type jongen ze nou leuk vinden. Tot nu toe ben ik tevreden. Patsers zijn no-no’s, de wat rustiger types kunnen ze meestal wel waarderen. Op grond van schattigheid. Mij boeit het niet op welke grond, zolang ik het beeld van mijn dochter met een patser nog maar even voor me uit kan schuiven.

Vleeskeuring

Maar wat is leerzaam dan? Nou, wat het met je doet. Want ik zit dus doodleuk met kopje thee en chocodoos te kijken naar een vleeskeuring. Want meer is het niet. Toch? Dertig vrouwen op een rij keuren een man. Nou man, meestal jongen. Maar goed, dat is mijn punt niet. Mijn punt is dat ik het werkelijk walgelijk zou vinden wanneer er dertig mannen achter desks met druk-maar-weg-knopjes zouden staan en er zou een vrouw gekeurd worden. “Nou, nee, deze doet me niks”, “Ik heb dus echt helemaal niets met oorbellen”, of, “Nou ja, met wat andere kleding en een bezoek aan de kapper of zo…Dan misschien.” Want dat soort dingen zeggen ze gewoon, hè. De dames van Eddy-wie-wil-er-een-man-Zoëy.

Vuurpeloton mannen

Door te kijken naar Take me out, moet ik ook naar binnen kijken. Ja, stom, vast weer zo’n vrouwending. Geniet toch gewoon eens van zo’n keuring mens, doen mannen ook! Maar ja, ik ben geen man. Dan wil ik weer weten waarom ik het programma pruim omdat het een jongenskeuring betreft, maar wanneer er meisjes op de stip bij Zoey zouden staan om zich te laten onderwerpen aan een vuurpeloton mannen ik direct en onmiddellijk lid zou worden van Opzij! Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Naast dat ik niet meer van deze tijd ben natuurlijk, heeft het te maken met een ordinair vleugje wraak. Het is gewoon lekker om eens aan de andere kant te staan. Bij Take me out zijn de vrouwen de bouwvakkers op de steiger, de borstenstaarders in de kroeg, de chauffeurs hangend over het open autoraam, de lezer met de centrefold, de bezoekers van de striptent, de vrolijke fransen van het zomerterras en de billenknijpers van kantoor.

Ik vind het allemaal erg leerzaam.

Groet, Bo

Hé Bo,
Leerzaam: You got me! Take me out: You lost me! Ik had in eerste instantie even geen idee waar je het over had. Gelukkig helpt Google een handje. Take me out is dus een tv programma. En niet zomaar één… Nee, het draait hier om het velletje dat de buitenkant vormt van een jongeman. Vel dat in het Engels natuurlijk ‘skin’ betekent. En als je dat nou eens omdraait? Tja, dan kom je uit op niks! En daar gaat het programma van Eddy  ‘Just Another Artist’ Zoey dus over.

Dames met de duimen omhoog of omlaag

Heel soms kom ik dit programma tegen in mijn typisch mannelijke ‘zap-rondje’. Het is me tot nu toe niet gelukt langer te kijken dan 2 minuten. Zoals je zegt, het heeft veel weg van een soort vleeskeuring. Er staat een mannelijk hompje vlees op ’t schavot en de vrouwen tonen hun ‘puur Hollandsche vleesch’ kennis als waren ze keurslagers.
Ogenschijnlijk zonder gêne geven ze hun oordeel over die jongeman, die zich overigens wel zelf heeft opgegeven om zich in deze arena voor een groep leeuwinnen te werpen. De dames doen hun duim omhoog of omlaag.

Vrouwen en goedkeuring of afkeuring

Goedkeuren of afkeuren. Iets wat wij mensen vaak heimelijk doen, dus niet op zo’n directe manier. Ik betrap me er soms zelf ook op, gewoon als ik over straat loop, of in het zwembad, of op het strand. Zeker als het zonnetje weer begint te schijnen en er minder verhullende kleding wordt gedragen. Er komen dan gedachten boven die goedkeurend of afkeurend van aard zijn. Dan dwing ik mezelf met commando’s: “Blijf haar in haar ogen kijken, niet afdwalen!” Mijn gedachten houd ik voor me, ik doe er niets mee en dat is het verschil met de Zoey-show. Vrouwen die ik toevallig tegenkom, hebben niet gevraagd om door mij beoordeeld te worden, ook een verschil met Take me out.

Mannen vinden het moeilijk hun gevoelens uit te drukken

Dus ik snap het wel, Bo, waarom er bij jou een soort goedkeuring van deze setting is. Maar dat hoeft toch geen ordinair vleugje wraak te zijn? Zit daar een stukje jaloezie richting de man die het lef heeft om, zij het misschien wat onbeholpen uitgedrukt, zijn waardering uit te spreken voor vrouwelijke schoonheid? Mannen vinden het al moeilijk genoeg om hun gevoelens goed uit te drukken, vooral naar vrouwen toe. Als ze dan een poging doen, wordt het meestal niet op prijs gesteld. Zelfs als ik thuis mijn gevoel van liefde voor mijn vrouw probeer uit te drukken door haar een liefkozend tikje op haar billen te geven en te zeggen dat ze er vandaag lekker uit ziet, gaat het mis! “Ik ben je vrouw, dus waarom alleen vandaag? En blijf van mijn billen af. Vanavond geen sex!”
Leerzaam dus…

Met goedkeurende groet,
Marc

Marc Faber over Marc Faber
“Sinds 1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics) en organisaties (Biznalytics).

Er is een nieuwe trend in modeland geïnspireerd op de hype rond
vampire-movies waarin de helden heel bleek zijn. Wat vinden we van deze
bleekneusjes? En moeten we alle trends wel willen volgen? Deze keer in
Man vs Vrouw: Bleek is in.

VOLGENS HAAR
Het maakt helemaal niet uit wat de trend is. Bij mij is het het
altijd nét niet. Bleek ben ik al jaren. “Ben je ziek?”, wordt mij vaak
gevraagd. “Nee, hoor, die koude look is mijn karakter, en nou
wegwezen.” Zelfs in de zomer ben ik bleek. Maar nu het winter is, en
mode, dat bleke dan, de winter zelf is elk jaar even in de mode, sla ik
natuurlijk weer compleet de plank mis. In vergelijking met de voorbeelden uit modebladen. Dat komt, trendy-bleek ben je door
make-up. Niet door een tekort aan pigment, slaap en verantwoord
voedsel. Het was ook te mooi om waar te zijn.

Jaren 80
Helemaal loskomen van trends is onmogelijk. Er is gewoon niet veel
anders te koop. Zeg jaren 80 en iedereen weet:
beenwarmers, disco en op hol geslagen permanentkapsels. Ook mannen
lieten zich vrijwillig in de krullers zetten. Ja, lachen hé? Jaren
negentig: rappers en bling-bling en de gabbers in trainingspak. Naast
alle modevoorschriften voor de grote massa zijn er door de jaren heen altijd subculturen geweest als tegenhanger. Nu
is de grote trend dat alles kan. Van de meest exotische uitdossingen
kijkt niemand meer op. In de jaren nu is het alles overheersend
modebeeld uitgestorven. 

Onderbroek
Trends zijn beperkt houdbaar. Dat zegt veel over onze snelle manier
van leven. Het blijft een interessante vraag of alles ook werkelijk je
eigen smaak is. Vinden we de stijlen van toen, nu niet om te gieren?
Echt wel! En wie straks de foto’s terugziet van onze trends, zeg de
spijkerbroek die op het kruis hangt, komt ook drie dagen niet meer bij
van schaamte. “Heb ik echt..? Dat met die onderbroek en zo?” Ja, dat
heb je!

Niet van gisteren
Trends
zijn niet bedoeld om iemands meest voordelige kant naar voren te halen.
Of het moet de inhoud van de knip zijn. Trends zijn er zodat je kunt
laten zien dat je niet van gisteren bent. Ze spelen handig in op de
menselijke behoefte ergens bij te willen horen. En wel bij de groep die
het, in jouw ogen, bij het juiste eind heeft. Is dat erg? Ben je
gek. Gewoon aan toegeven. Valt er over 10 jaar tenminste ook nog wat te
lachten. Bij de foto’s. 

VOLGENS HEM
Zo zie je maar. Als je maar lang genoeg
wacht, komt er een trend waar ik ook in pas. En ik hoef er niks voor te
doen! Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het op vakantie
niets anders doen dan een beetje op het strand te liggen bakken.
Niemand heeft ooit tegen mij gezegd dat ik ‘zo lekker bruin geworden’
was na mijn vakantie. Blijkbaar moet je de rest van de mensheid laten
zien dat je geld genoeg hebt om een aantal weken op het strand niets te
doen. Tsja…

Nepkleur
Maar goed, het kan dus nog gekker. Een nieuwe
weg is ingeslagen. Bleek moet je zijn. Cosmeticabedrijven meldden sinds
de vampire hype een toename van meer dan 200% op de verkoop van
bleekmakende foundation. Volgens mij betekent dat dus dat mensen
zichzelf te bruin vinden om trendy te zijn. Vrouwen en mannen die eerst
een bak geld uitgeven om drie avonden in de week gesandwitched te
worden tussen twee TL-bakken met bruinend effect, geven nu evenveel
geld uit om die kunstmatige teint weer weg te smeren onder een dure
laag bleekmakende make-up.

Slaapgebrek
U begrijpt het al, ik ben geen trendvolger.
Ik geloof niet in het geluksgevoel dat je zou moeten krijgen door
dezelfde kleding of make-up te dragen als miljoenen mensen met
overvolle kledingkasten die toch niets hebben om aan te trekken. Dat
weegt namelijk niet op tegen het geluksgevoel om gewoon je eigen ding
te doen en te dragen en je niet geremd of juist opgejaagd te voelen
door elkaar steeds sneller opvolgende trends. Maar goed, ik zal
binnenkort eens lekker een nachtje doorhalen. Dan zie ik er de volgende
dag uit als een afgehaald bed. En als mensen dan vragen waarom ik zo
bleek zie, zeg ik gewoon dat dat mijn nieuwe trendy sinistere look is.

Mannen hebben van die hobby’s die vrouwen absoluut niet begrijpen.
Dat is ook precies de bedoeling. Want zou zij zijn
vrijetijdsbesteding begrijpen dan wil ze meedoen. Of niet? Deze keer in Man vs Vrouw: Geef hem zijn hobby.

VOLGENS HAAR
Het is een schrikbeeld. Truus die  met de
thermoskan in de aanslag om 5 uur opstaat om met Henk te gaan vissen.
Of Herma die in het clubshirt gehuld gaat meejuichen in het stadion.
Helemaal het toppunt zijn van die stellen, die in streep gehuld samen
aan het roer van de zeilboot staan. Voor een romantisch uitstapje, zo
voor een keer, al la. Dat is geen hobby delen, dat is een
paringsritueel. Hij doet moeilijke dingen, zij hemelt dat op. Ieder
zijn lol. Maar daar is het de fanatieke wij-doen-alles-samen-vrouw
natuurlijk niet om te doen. Zij wil ook aan dat roer. Alleen al omdat
hij het vast heeft.

Nieuwe hobby
Maar het wordt pas echt sneu wanneer de man
vindt dat zijn vrouw zijn hobby ís. Heeft u het ook gelezen? Dat van
die chirurg die zijn doorsnee Dolly (ja, ik denk neem de naam van een
schaapje- zo heet ze natuurlijk niet echt) eigenhandig heeft verbouwd
tot zijn droomvrouw. Deze Dolly is er, in mijn ogen, niet
kloonwaardiger op geworden.
En waarom een chirurg een paringsritueel wil uitvoeren met als
resultaat een lopend hoopje plastic snap ik ook niet zo goed. Dolly
snapt de hobby van haar man wel. “Als je man plastisch chirurg is, dan
is de scalpel je
vriend”.

Dan ga ik nog liever gekleed in een identieke
streepoutfit,  met mijn man nordic walken over de hei. De thermoskan in de aanslag.

VOLGENS HEM
Dat kan ik heel goed. Mannendingen
veinzen. Met bier en eelt op de handen en schijt aan vrouwen. En met
auto’s. In mijn nieuwe straat wonen mannen die van hun garage een
autowerkplaats hebben gemaakt. Inclusief koelkast vol bier en hun
overall ‘s avonds aan een spijkertje. Tot ze gaan slapen, pielen ze met
mysterieuze, kromgebogen en met olie bevlekte ijzertjes en slangetjes.
Alles wat los kan, gaat elke avond los en weer vast. De motorkap staat
altijd open en de mannen leunen met hun handen op de rand. Samen kijken
ze geboeid naar de motor die draait. Volgens mij doen ze dit, avond aan
avond, vooral om niet teveel met hun vrouw te hoeven praten. De vrouw
kan ondertussen tegen haar vriendinnen zeggen dat ze een man heeft die
met zijn handen maakt wat zijn ogen zien. Een man om trots op te zijn.
Kortom, een win-win situatie.

Lekker lopen
In het kader van de buurtintegratie ging ik
er eens bij staan. Met mijn handen in mijn zakken, dat leek me wel
gepast. Af en toe stak er een zijn hand in de motor en trok dan aan
zo’n slangetje. De anderen knikten serieus. Ik knikte mee, met een nog
serieuzer gezicht. Zo bleef het verder stil, op het brommen van de
motor na.
“Die draait lekker”, zei ik na een paar minuten, om het
ijs te breken, want dat leek mij nu onvervalst autojongens-lingo. Hol
gelach, zelfs de kauwgum kauwende blonde achterbuurvrouw keek me
spottend in de ogen. De heren schudden even hun wijze hoofden en
draaiden zich weer naar de motor. Gebogen mannenruggen.

Ik zei dat ik moest pissen, want zo zeggen mannen in hun mannenrol
dat, en ik liep naar huis. Daar knoopte ik mijn broek open en plaste ik
de plas van opluchting. Zittend.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

Voor verjaardagen of grappig bedoelde discussiemomenten blijft het vrouw-man verhaal een dankbaar onderwerp. We raken niet uitgepraat over de bezigheden die de ene sexe beter zou kunnen dan de andere. En dat is veel, zo vinden we op feestjes, wanneer we er ook nog eens lustig op los generaliseren. Toch zou het nog wel eens mee kunnen vallen met het aangeboren talent tot, laten we zeggen, inparkeren, kaartlezen, klussen of schaken.

10 jaar
Talent is discutabel. Volgens sommige wetenschappers is talent niets anders dan iets leuk vinden, over de juiste fysieke eigenschappen beschikken, niet opgeven en jezelf blijven trainen en verbeteren. Wanneer je dat gedisciplineerd zo’n 10 jaar kunt volhouden heb je grote kans uitmuntend te worden in de bezigheid van je keuze. Talent is daarmee niet aangeboren maar maakbaar. Hooguit beschikken sommige mensen over een fysieke voorsprong, maar daarmee ‘kun’ je nog niet zomaar iets. Het wonderkind met de viool heeft gewoon zeer nauwkeurig en veel getraind op een bezigheid die aansluit op zijn of haar fysieke mogelijkheden en interesse. “Het is het benutten van kansen, en dat kan iedereen”. Een gewaagde uitspraak.

Schaken
Zo zouden ook de verschillen tussen mannen- en vrouwenbezigheden verklaard kunnen worden. Zij is beter in het huishouden omdat ze het meer doet, hij kan beter klussen omdat hij het vaker heeft gedaan. Zo ook met schaken. Vrouwen kunnen het wel, maar doen het minder. Onderzoeker Bilalic bestudeerde de ELO-rating van meer dan honderdtienduizend mannelijke en zevenduizend vrouwelijke schakers. De ELO-rating is het getal dat de speelsterkte van een schaker aangeeft. Hij zag dat de gemiddelde ELO-rating en de standaarddeviatie tussen mannen en vrouwen niet verschilden. Dat er zo weinig vrouwelijke schakers zijn zou toe te schrijven zijn aan culturele verschillen: schaken wordt als een mannensport gezien, of meisjes krijgen van jongs af aan te horen dat ze het nu eenmaal toch niet kunnen. Kwestie van te weinig kansen en oefening dus.