In 2008 ontmoette ik voor het eerst een vrouw met humor. Ik was er
niet naar op zoek en had eigenlijk ook niet meer verwacht dat me dit
ooit nog zou overkomen. Maar daar was ze. Het ging zo. Ik zei iets. Zij
zei iets. En ik moest lachen. Heel hard. De rest is geschiedenis.

Het was geen beleefdheidslachje. Zo’n lachje dat elke man wel eens
lacht als een mooie vrouw iets zegt wat blijkbaar grappig bedoeld is
(waarmee ik trouwens niet zeg dat de grappige vrouw geen mooie vrouw
was. Juist WEL, ik praat sowieso alleen maar met mooie vrouwen, dat
staat beter op mijn CV). Het was ook geen herkenningslachje. Zo’n
lachje dat een man wel eens lacht omdat hij vrouwenhumor denkt te
ontdekken. Vrouwenhumor, de heilige graal van de mutserigheid.

Eerst even de definities
Vrouwenhumor: humor voor vrouwen, en dus niet te bevatten voor mannen. Verzamelnaam: gezeur en geroddel.
Mannenhumor: humor voor mannen, en dus niet te bevatten voor vrouwen. Verzamelnaam: seksisme en grofheid.
Ik vind het allemaal niet grappig
behalve seksisme en grofheid. Maar de vrouw die grappig was… djiezus,
earth calling, Ralphie, wakker worden jongen. Maar ik droomde niet. Het
was echt. Ze zei dingen waar ik onvoorwaardelijk om moest lachen. De
lach van een kind, uitbundig en vrij. De lach van humor. Geen
mannenhumor, geen vrouwenhumor. Maar ergens in het midden.

Ik was blij, heb haar vol op de mond gezoend en gevraagd hoeveel
kinderen ze van me wilde. “Eén. Doe de oudste maar”, zei ze zo ad rem
dat ik me in de huiskamer van Monica en Chandler waande, de enige plek
op aarde waar vrouwen net zo grappig zijn als mannen. Of misschien
zelfs grappiger. En sneller. Dat komt natuurlijk doordat ze teksten
krijgen aangereikt. Die geschreven zijn door mannen.

Aantrekkelijk
Dat is het verschil. In een humorhandboek
las ik eens dat humor niks anders is dan waarheid vermenigvuldigd met
pijn. Als er mannen- en vrouwenhumor bestaat, geldt er voor mannen dan
een andere waarheid dan voor vrouwen? Of heeft het onderscheid te maken
met alléén de pijn, en niet de waarheid? Waar mannen en vrouwen om
dezelfde dingen lachen, zijn er geen grote ego’s in het geding. Dan is
er niemand bang om de pijn te voelen. De pijn van het man zijn tussen
vrouwen, of van het vrouw zijn tussen mannen. Liever ben ik mens
tussen de mensen. Al vind ik het niet erg dat het mens uit de eerste
paragraaf een ontzettend aantrekkelijke vrouw is.
En dat ze lacht om mijn grove seksistische grapjes.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl