Het is 29 december, 12.30 uur. Het vriest lekker. Ik kom net terug van boodschappen doen. De voedselvoorraad moest nodig aangevuld worden na de feestdagen. Ook maar wat diepvriesartikelen gekocht voor de komende tijd. Mijn man zit achter de computer.
Op het moment dat ik de deur dicht doe valt de stroom uit. Lichte paniek. Allereerst denk je aan kortsluiting, maar al gauw komen we er achter dat in het hele huis de stroom is uitgevallen. Even wachten maar. Als er na enige tijd nog steeds geen stroom is hoos ik alle diepvriesproducten en andere bederfelijke waar in tassen en zet die in de tuin. Daar vriest het tenminste.

Calamiteit?
De Gemeente zegt altijd: “Bij calamiteiten op de plaatselijke T.V.-zender kijken.” Maar de T.V. doet het niet. De radio doet het niet. De telefoon doet het niet. Dan maar de mobiel. Helaas, ook daar een bericht dat “verbinding maken op dit moment niet mogelijk is.” Er komen buren aan de deur om te vragen of wij ook geen stroom hebben. Afwachten dus maar.

Vragen
We hebben nu des te meer te doen met al die mensen in Amerika, die door sneeuw en ijs getroffen soms dagen lang zonder stroom zitten. Hoe blijf je warm? Waar kook je op? Wij hebben gelukkig nog gas, maar dat hebben veel mensen in ons land ook al niet meer.
Na een uur, ja hoor, daar gaat plotseling de computer weer aan. Storing voorbij. Nu maar even op de lokale zender kijken of luisteren wat er aan de hand was. Helaas, geen enkel bericht.
Zo tasten we dus nog steeds in het duister….