Ze zit in de trein tegenover me en haar humeur werkt op mijn zenuwen. En ik moet nog tot Utrecht. Zij ook, want er zit geen halte meer tussen. Mijn dag is nu al verpest.

Het zit aan de telefoon en lacht. Hard, breeduit en zo te horen om alles, dus in mijn ogen om niets. Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Wat ik hoor is maar een kant van het gesprek. Maar om alles moeten lachen, dat kan niet. Dat is geen humor, dat is onzekerheid. Of dan tenminste een overdreven vorm van zin in het leven die ik niet snap.

Middelvinger
Als ik ergens een hekel aan heb is het aan mensen die overal en altijd moeten lachen. De vorm van agressiviteit die automobilisten soms niet van zichzelf herkennen zodra ze in hun gemotoriseerde cocon zitten en medeweggebruikers tegenkomen, heb ik met mensen die overal om lachen. Dan begint mijn middelvinger spontaan te jeuken en mijn vuisten willen maaien. Weg die lach op dat smoel! Ja, ja, dat is natuurlijk een spiegel tegen mijn chagrijnige ziel. Een tekortkoming waar ik nodig iets aan moet doen. Maar wat heb je niet goed begrepen wanneer je overal om moet lachen? Het journaal niet gezien? De krant niet gelezen? Albert Verlinde niet achter de Boulevarddesk zien staan? En Hans Kraay junior is ook nog steeds op de buis hoor. Ik bedoel. Wat valt er te lachen?

Dijenkletser
Of misschien juist wel te veel. Humor is een overlevingsstrategie. Hoe erger de ramp, hoe meer behoefte aan een gepaste, doch schokkende grap. Getuige 11 september. Alsof we zeggen: het kan altijd nog erger. En zo is het. Het kan altijd nog erger. Je dat te realiseren maakt de humor. Dan is een goede mop opeens nooit weg. Vertel je zo’n mop vervolgens tegen een vrouw, dan betrekt ze het weer op zichzelf. Gaat ze zeuren over vrouwonvriendelijkheid of dat ze het niet snapt. Krijg je dat weer. Nee, ‘de mop’ is het terrein van de man. Stompzinnig gegniffel het terrein van de vrouw. Een vrouw met een lekkere dijenkletser, dat is ook eigenlijk niet te doen. Met uitzondering van de seksistische grap. Die doet het wel weer lekker onder ons vrouwvolk. Dat heeft niets te maken met zelfspot maar alles met angst voor controleverlies. Want zoals gezegd, het kan altijd nog erger, dus zetten we liever zelf in. Toch zijn we wel om te lachen.