Ik stond laatst op een foto. Het was geen feest. Nu heb ik geen fotofobie, zoals zovelen. Doorgaans kom ik er niet al te bekaaid af, zelfs niet als ik niet mijn fotosmile op heb gezet. Dat is geen verdienste. Ik ken veel knappere mensen die veel lelijker op foto’s staan.

Eerste standdag
Maar déze foto. Djiezus. Als ik een MTV sweet sixteen bitchje zou zijn, zou mijn reactie als volgt zijn: Oh! My! God! Maar ik ben geen MTV sweet sixteen bitchje. Ik ben Ralph. Uit Noord Holland. Dus ik zeg: da’s niet best! Ik heb niks tegen dikke mensen, zolang ze maar niet op me gaan zitten en zo lang ze maar geen Ralph Ploeger heten. Maar deze heette wel Ralph Ploeger. En hij waagde zich voor het eerst op het strand. Na een winter vol weekmakende chips en benen op tafel. Ik heb een hekel aan mensen die zeuren over hun gewicht. Ik zeur dus niet over mijn gewicht. Ik zeur alleen over mijn horizonvervuilende ín- en ín-witte buik. Met kwabjes.

Wat elke man zou doen
‘Dat komt omdat je zit’, zei mijn oh zo lieve vriendin. ‘Dan heeft iedereen rolletjes.’ Ze is zó ontzettend verliefd op me. Heel aandoenlijk. Maar ik schudde mijn hoofd. Dit had met zitten niks van doen. Ook mijn spreekwoordelijke holle rug, die het op feestjes altijd lang volhoudt (“nee, ik sta gewoon verkeerd, kijk, zo zie ik er uit als ik rechtop sta”), kon het nu niet verbloemen: dit was een seriously bad picture.Dus ik deed wat elke man zou doen, in mijn situatie. Ik legde mijn bratwurst terug op mijn bord. Zette mijn wijn terug op tafel. Stond op. En verwijderde die foto van de camera.

Een man moet namelijk in alle rust kunnen eten. Zonder horizonvervuiling.