Op het sportclubje van mijn dochter worden alle kinderen standaard ‘lekker ding’ genoemd. Dat vind ik sympathiek. Al kan het natuurlijk best zo zijn dat juf het zich gemakkelijk maakt omdat ze niet alle namen kan onthouden.

Zeven   
Ik was als kind nooit het lekkere ding. De foute kleding, grote ogen en hard aan een beugel toe. Altijd het laatst gekozen bij gym. Het is daarom plaatsvervangend fijn, van die juffen met een lichte geheugenstoornis. “Zo lekkere dingen, gaan we even in de rij?” Kijk, dan maakt het gelijk niet meer uit wie er voor of achteraan staat. Lekker ding is lekker ding. Toch zeker als je zes of zeven bent. 

Profvoetballer  
Bij het opgroeien blijven de lekkere dingen vooraan staan. Vanavond zag ik het weer. Een of ander feestje met voetballers. Dat is ook nog iets. Ik begrijp heel goed waarom veel jongetjes er van dromen om profvoetballer te worden. Zoveel dom zwetsen als je maar wilt, maar je krijgt wel veel geld en de mooiste meiden. De ideale mannenbaan! En geef ze eens ongelijk. Dat is trouwens geen plaatsvervangende jaloezie. Van mij mogen ze, de voetbalvrouwen. Lekker ding zijn en dat volhouden is nog een hele toer hoor. Praat me er niet van.

Inhoud  
Ik heb het dan ook opgegeven. Toen ik een beetje begon op te drogen mocht ik telkens een plaatsje doorschuiven in de rij. Dat was heel leuk. Voor een tijdje. Lekker ding zijn bleek voor mij alleen maar leuk wanneer ik ook een beetje gewaardeerd werd om de inhoud. En die schifting ging me niet altijd even makkelijk af in het land der hitsige twintigers en bewijzende dertigers. Als vrouw had ik er een dagtaak aan. Dan liever niet, zeg ik nu. Ik ben geen die-hard beauty. Het is me te veel gedoe. Bovendien, wat moet ik nou met een voetballer?