Is het nu zo moeilijk om sorry te zeggen? Ja, voor heel veel mensen is dat het meest moeilijke dat er is. Ze draaien zich nog liever vast in 1000 woorden dan dat ene woordje te zeggen. Sorry! Vooral mannen hebben het er maar lastig mee. Oké, sorry, laat ik het wat minder generaliseren. De mannen in mijn leven hebben het er moeilijk mee.

Sorry

Lief zegt soms best sorry. Maar daar gaat dan een heel theaterspektakel aan vooraf. Ter illustratie. Ik roep bijvoorbeeld iets van: “Schatje moest dat nou, die opmerking waar iedereen bij was”. Het enige dat ik wil horen is: “Sorry, dat was niet zo doordacht hé? Heb ik je gekwetst?” Oke, dat is meer dan één woord, maar dit voorbeeld is dan ook even ter illustratie. In plaats van dus dat woordje ‘sorry’ krijg ik iets van: “Alsof jij altijd op je woorden let. Hele blogs schrijf je vol met dingen waar je jezelf wel eens over zou mogen excuseren. En niet alleen richting mij, nee, aan de hele natie.” Ik kom dan met iets van: “We hebben het hier toch niet over mij. Ik heb het over jou en dat voorval van daarnet.” Waarop hij dan zegt: “Nee, draai er nu eens niet omheen”, en vervolgens krijg ik nog veel meer voorbeelden van wat ik fout doe. Alles om maar te verdoezelen dat een sorry van hem op zijn plaats zou zijn. Sorry hoor, maar daar kan ik dus zo niets mee! 

Buiten sluiten

Omdat ik daar niets mee kan houd ik – oh hoe vrouwelijk – gewoon een poosje mijn mond. Nou, een poosje, al naar gelang het voorval kan het oplopen tot een dag of twee. Puntje, ik houd alleen mijn mond tegen hem. De rest van de wereld mag gewoon mee blijven doen. Alleen lief sluit ik buiten. Tot hij sorry zegt. 

Nou, een ieder in een relatie kent het vervolg. Lief zegt uiteindelijk toch sorry waarna ik ontdooi. Dan volgt er een goedmaak gesprek waarvan we beiden vinden dat we dit beter gelijk hadden kunnen doen. Het voorval wordt afgekust dan wel weggevreeën en klaar zijn we weer. Eigenlijk is het best grappig. Behalve wanneer je er midden in zit. Dan is het geen sorry kunnen zeggen behoorlijk destructief. 

Boos

Er is een man in mijn leven bij wie ik al een jaartje of wat op een sorry zit te wachten zodat we kunnen stoppen met destructief bezig zijn. Het mijne heb ik al vele malen gegeven, maar hij hoort het niet. Zelfs al spreek ik het letterlijk uit. Hij hoort het niet want deze man heeft verdriet. Boos verdriet over een relatie. Onze relatie. En dat spijt me. Want het is het niet waard. Ik ben allang verder. Hij ook. Op een klein stukje na. In dat stukje zit ik en wat ik hem allemaal aan deed. Vindt hij. Weet je wat. Ik schrijf het op. Ik zeg sorry. Sorry, sorry! Je hoeft het niet meer tegen mij te zeggen. Voor een goedmaak gesprek waarvan we beiden vinden dat we dat veel eerder hadden moeten doen is al te veel tijd verstreken. Dus zeg ik het. Sorry. Als jij het maar hoort, dat laatste stukje woede uit je hart laat zodat er ruimte komt om écht verder te gaan.

En vervolgens zeg ik ook nog sorry tegen de natie voor al mijn stukjes. Op deze na dan. Want mijn sorry aan hem is oprecht.