Ik ga het eens anders doen. Niets geen gezeik over zijn
tekortkomingen. Zat ben ik het. Waarschijnlijk tijdelijk, maar toch,
het moet gezegd. Er zijn op deze aardkloot heel erg veel leuke, lieve
mannen. Punt. Zo, dat voelt lekker.

Sommige mensen hebben gewoon mijn kleur haar niet. Die vind ik
vervelend, nietszeggend, oninteressant of ronduit ‘losers’. Meestal
zijn het mensen waarmee ik weinig gelijkenis vertoon. Dat sluit gewoon
niet lekker aan. Zoals, vorige week, ‘de vogelbespieders’. Hoe ik
daarbij kom? Uit het bos. Soms wandel ik. En daar zag ik ze. Een
mannetje of 10 op een rij met indrukwekkende uitrusting. Mijn eerste
gedachte: ‘Nou, die enorme verrekijkers op statief zullen wel dienen
als verlengstuk, wat een sukkels van kerels zeg, beetje uren vogeltjes
kijken in je vrije tijd, ‘get a life’. Maar dat hadden ze. Heus wel.

Vogeltjes kijken
Dat heb ik namelijk gevraagd. Omdat ik
moest toegeven dat ik zelf eigenlijk weinig anders deed. Zij zaten
alleen stiller en deden er langer over. Maar dat wilde niet zeggen dat
ze ook minder vaart in hun bestaan hadden. ‘Mag ik vragen wat jullie
doen?’ Ik leek de boswachter wel. ‘Vogels kieken.’ Toen kwam het
verhaal. Over de vogeltrek die nu begonnen was, de zeldzame
overvliegers en de oude bekenden. Dit deden ze elk jaar. De mannen ook
ja. Het was een verrijking. Deze mannen hadden een verhaal. Misschien
zelfs niet eens zo’n heel klein pikkie.

Kleine pikkies
Na de uitleg heb ik de heren hartelijk
bedankt. Onderweg naar de parkeerplaats keek ik toch iets vaker omhoog.
Op zoek naar zeldzame overvliegers. ‘Je moet eens iets vaker praten met
mannen die je eigenlijk niets lijken’, dacht ik. ‘Best interessant’.
Thuis keek ik naar het journaal. Er was iets over hooligans en een
dansfeest. Over messen, schieten en bloed. Over mannen die zich
verzamelen om onrust en pijn te verspreiden. Expres. Bij volle
overtuiging. Oké, dat laatste geloof ik niet, ik geloof dat ze niet
helemaal goed bij hun hoofd zijn én dat ze kleine pikkies hebben. Maar
wat doe je eraan? Praten? Tssss. Een man met een verrekijker is wel
even iets makkelijker te benaderen, zeg. Iets makkelijker om in te
geloven ook trouwens. Toch blijf ik erbij. Dat over die leuke mannen.