Ik ga het eens anders doen. Niets geen gezeik over zijn tekortkomingen. Zat ben ik het. Waarschijnlijk tijdelijk, maar toch, het moet gezegd. Er zijn op deze aardkloot heel erg veel leuke, lieve mannen. Punt. Zo, dat voelt lekker.

Sommige mensen hebben gewoon mijn kleur haar niet. Die vind ik vervelend, nietszeggend, oninteressant of ronduit ‘losers’. Meestal zijn het mensen waarmee ik weinig gelijkenis vertoon. Dat sluit gewoon niet lekker aan. Zoals, vorige week, ‘de vogelbespieders’. Hoe ik daarbij kom? Uit het bos. Soms wandel ik. En daar zag ik ze. Een mannetje of 10 op een rij met indrukwekkende uitrusting. Mijn eerste gedachte: ‘Nou, die enorme verrekijkers op statief zullen wel dienen als verlengstuk, wat een sukkels van kerels zeg, beetje uren vogeltjes kijken in je vrije tijd, ‘get a life’. Maar dat hadden ze. Heus wel.

Vogeltjes kijken
Dat heb ik namelijk gevraagd. Omdat ik moest toegeven dat ik zelf eigenlijk weinig anders deed. Zij zaten alleen stiller en deden er langer over. Maar dat wilde niet zeggen dat ze ook minder vaart in hun bestaan hadden. ‘Mag ik vragen wat jullie doen?’ Ik leek de boswachter wel. ‘Vogels kieken.’ Toen kwam het verhaal. Over de vogeltrek die nu begonnen was, de zeldzame overvliegers en de oude bekenden. Dit deden ze elk jaar. De mannen ook ja. Het was een verrijking. Deze mannen hadden een verhaal. Misschien zelfs niet eens zo’n heel klein pikkie.

Kleine pikkies
Na de uitleg heb ik de heren hartelijk bedankt. Onderweg naar de parkeerplaats keek ik toch iets vaker omhoog. Op zoek naar zeldzame overvliegers. ‘Je moet eens iets vaker praten met mannen die je eigenlijk niets lijken’, dacht ik. ‘Best interessant’. Thuis keek ik naar het journaal. Er was iets over hooligans en een dansfeest. Over messen, schieten en bloed. Over mannen die zich verzamelen om onrust en pijn te verspreiden. Expres. Bij volle overtuiging. Oké, dat laatste geloof ik niet, ik geloof dat ze niet helemaal goed bij hun hoofd zijn én dat ze kleine pikkies hebben. Maar wat doe je eraan? Praten? Tssss. Een man met een verrekijker is wel even iets makkelijker te benaderen, zeg. Iets makkelijker om in te geloven ook trouwens. Toch blijf ik erbij. Dat over die leuke mannen.