Met mode heeft het niets te maken. Die blote, lillerige buiken die je her en der naast je over de broekrand ziet puilen. Helaas heeft niet iedereen het figuur van Naomi Campbell, of Scarlett Johansson. Hoewel zulke stijlvolle vrouwen sowieso niet met een naveltruitje zouden gaan lopen.

Toch vind ik dat je als vrouw het recht hebt om te dragen waar je je prettig in voelt. Ook als dat soms indruist tegen de goede smaak.
In Sudan hebben vrouwen die rechten dus niet! 35 dames zijn opgepakt omdat ze ‘te strakke broeken‘ droegen.
Ze zouden daarmee ‘de vrede verstoren.’ Een boerka is overigens niet verboden, maar dat terzijde. En dat terwijl een lekkere strakke outfit juist zoveel plezier kan verschaffen aan degene die ernaar mag kijken. Wat mijns inziens de liefde tussen de mensen dus weer vergroot.

Als vee in bussen
Politiecommissaris Raiman Lege vond de strakke broeken van de vrouwen storend
in het openbaar. Inwoners van Juba reageerden boos op de arrestaties. “We
zagen ongeveer dertig vrouwen die als vee in twee te kleine bussen werden
gegooid”, zegt een ooggetuige. Ook de minister van emancipatie Mary Kiden
was woest. “Acht vrouwen konden vluchten en hebben zich in mijn kantoor
verstopt.”

Modepolitie
De politie in de hoofdstad Juba wil sterke controle uitoefenen op de jeugd. Ze
zouden in toenemende mate drinken, vechten en naakt rondlopen in het
openbaar. De vraag is waarom de jeugd dat doet. Armoede en een uitzichtloos bestaan zijn waarschijnlijk de oorzaak. Misschien dat een goed economisch beleid meer zoden aan de dijk zet dan deze ‘modepolitie‘…

Zondag 5 oktober was het bij de VPRO op televisie te zien in het programma Het Nahuwelijk. Stellen die elkaar herontdekken na de scheiding. In het programma volgt de camera het leven van een aantal mensen die dichter tot elkaar komen na de scheiding. Ook letterlijk. Ze wonen naast elkaar, maken van twee huizen één of gaan nog met de kinderen op vakantie. Opeens kan het kennelijk allemaal wel. Wanneer de rechter heeft uitgesproken dat het allemaal niet meer hoeft, blijken ze weer te willen.

Harmonie
Psychologen, scheidingsadvocaten en sociologen buigen zich nog over de vraag wat het goede recept is voor zo’n nahuwelijk. Is het niet verwarrend voor de kinderen die opeens 4 ouders hebben, twee huizen en een papa en mama die weer reuze gezellig met elkaar doen? Waarom nog uit elkaar gaan als het een en al harmonie is? Kennelijk is er ruimte nodig om harmonisch te kunnen samen leven. Voor een groeiend aantal van de 210.000 duizend mensen die per jaar uit elkaar gaan biedt de ruimte die ontstaat door een scheiding plaats voor vergeving en nieuwe ogen. De scheiding als reden om de banden met elkaar weer aan te sterken. Gepassioneerde intimiteit maakt dan plaats voor vriendschap die, al dan niet in het belang van de kinderen, in stand gehouden wil worden.

Passie
Het aantal mensen dat met ruzie en ellende uit elkaar gaat, is nog altijd vele malen groter en toch voelt zo’n nahuwelijk voor mij ook niet helemaal top. Misschien moet ik aan het idee wennen maar het komt op mij over als een doekje tegen het bloeden. De maaltijd van twee walletjes omdat  je vooraf niet goed had nagedacht over wat belangrijk voor je was. Dat is op zich niet vreemd, want een mens leert en stelt zijn ideeën bij. Maar toch, het nahuwelijk geeft de smaak van sociale nazorg omdat je niet durft te zeggen dat het klaar is. Een ongehakte knoop omdat je niet zeggen wilt; ik wil je niet, maar het is wel handig als je blijft. Met een fijne ex die wat taken van je overneemt kom je toch wat meer aan jezelf of je nieuwe relatie toe.

Vrienden
Wanneer je blijkbaar toch zulke goede vrienden kunt zijn, zoek die ruimte dan eerder op. Dat is ook stukken beter voor de kids. Of zouden we toch niet alles bij één partner kunnen vinden en er graag verschillende typen relaties op na houden? In dat geval is het nahuwelijk een uitkomst. Met je ex ga je voor  harmonische warmte richting de kids en het gezellige ‘ik kan je best nog wel waarderen’. Met je nieuwe vlam ga je voor de harmonische passie in de slaapkamer en nieuwe stomende ruzies.

De nieuwe manager. De nieuwe generatie managers wil best een topfunctie maar alleen wanneer dit niet ten koste gaat van het thuisfront. Het zakenleven raakt ervan doordrongen dat de Angelsaksische organisatiemethode niet meer zaligmakend is. Of dan toch dat de werknemers er niet meer op zitten te wachten. Winst komt uit mensen en dat kapitaal moet zich goed voelen wil het goed kunnen presteren. Steeds meer leiders beseffen dat ‘je goed voelen’ niet begint of eindigt bij de kantoordeur.  

Ambitie. Jonge managers beginnen ambitieus aan hun loopbaan, maar rond 40-jarige leeftijd neemt die ambitie snel af. Twynstra Gudde Interim Management hield een onderzoek onder 600 managers tussen de 30 en 40 jaar. Een kwart van de ondervraagden wil best een topfunctie, maar 80% geeft aan voorrang te geven tussen een goede balans tussen werk en privé. Ruim 70% wil geen bestuurszetel als dit betekent dat ze het ‘thuisfront minder zien’. Een inhoudelijke fijne baan wordt belangrijker gevonden dan goed verdienen. Persoonlijke ontwikkeling wordt belangrijker gevonden dan een geslaagde carrière.

Werkkapitaal. Persoonlijke ontwikkeling heeft veel te maken met wat je op je werk doet, maar lang niet alles. Een belangrijk deel vind je thuis, bij je partner of gezin. Steeds vaker ontlenen we onze waarde aan een totaalbeeld. Vraag iemand zich voor te stellen en hij of zij noemt vaak in één adem zijn of haar beroep. De leiders van nu worden zich bewust dat dit maar een deel is van wie je bent. En juist daar gaat het om wanneer je het over werkkapitaal hebt. Het gaat er niet alleen om ‘wat de werknemer doet’  maar wie hij of zij is.

Bron: nrcnext