Hai Ralph,
Hoe zit dat nu bij jullie mannen? Zijn mannen onzeker of niet? Ja natuurlijk wel, dat snap ik ook. Maar ik bedoel ziekmakend onzeker. Tien-keer-de-badkamer-op-en-neer-om-te-kijken-of-je-haar-goed-zit-onzeker. Durven, jullie mannen, ook de telefoon geen seconde alleen te laten uit angst dat je nét haar oproep mist. En bespreek je dan ook met vrienden wat je zult gaan zeggen wanneer ze belt? Kijken jullie in elke etalageruit of je jeans nog een beetje lekker zit, en trekken jullie ook je meest mooie ondergoed aan bij een belangrijke presentatie? Je spreekt namelijk echt veel beter met een goed verzorgde, sexy lingerie om de billen dan met een verwassen dingetje van de markt.

Dress to kill
Overleg jij ook bij de thee met je maten wat zij zei toen jij zei en dat jij denkt dat zij dit of dat wel gezegd heeft maar dat vast niet zo bedoelde omdat het niet zo simpel kan zijn? Lopen jullie ook, dressed to kill en na drie uur schoonheidssalon, een uitgaansgelegenheid binnen maar wimpelen complimentjes af? “Nou, die had ik vorig jaar ook al hoor, ik heb maar wat uit de kast getrokken”. Wij vrouwen doen niet anders. Want wat jullie van ons vinden is erg belangrijk. Eigenlijk draait alles om jullie. Dat ga ik natuurlijk niet nog een keer herhalen want erg geëmancipeerd klinkt het niet. Maar jullie mannen maken ons onzeker. En dat moet je herkennen. Ik weet zeker dat jullie ook onzeker worden van ons. Maar dan korter, of minder heftig. Denk ik.

Vaste verkering
En het gaat echt niet over bij vaste verkering. Oké, na een half jaartje durven wij voorzichtig ook een windje te laten waar hij bij is. Of een slipje aan te trekken dat niet past bij de bh. Sneaken we niet meer snel uit bed om onze tanden te poetsen voordat hij de nacht ruikt bij de goedemorgen zoen. Maar o wee wanneer hij flirt met een lekker ding terwijl wij net onze eerste openbare kijk-zo-ben-ik-in-joggingbroek-en-slobbertrui middag hebben gehad. Of nog erger, nadat we, door overgave overmand, vergeten waren onze buik in te houden en de borsten vooruit te duwen tijdens het vrijen. Dan zijn we compleet terug bij af. En waarom, waarom Ralph? Heb jij een idee?

Groetjes, Bo

Ha die Bo,
Ik las een interview met Halina Reijn. Toch een aantrekkelijke en redelijk succesvolle vrouw. Ze zegt: ‘Af en toe heb ik nog wel een paniekaanval. Dan kan ik hem niet bereiken en weet ik zeker dat hij met zeven playmates in bed ligt. En dan belt hij vijf minuten later heel relaxed en schaam ik me kapot.’ Ook mannen kennen dit soort onzekerheid, zo nu en dan, vooral in het begin van een relatie. Maar de symptomen die jij beschrijft. Hm. Laat ik voor mezelf spreken en het rijtje eens af gaan. Met mijn haar ben ik nooit langer dan een halve minuut bezig, afdrogen na het douchen meegerekend. Ik wéét dat ik er in die en die jeans goddelijk uitzie, net zoals ik weet wanneer het weer tijd wordt voor wat minder frituur.
 
Liever vergeten
Mijn telefoon had ik vooral toen mijn lief en ik elkaar net leerden kennen altijd paraat. Maar ik bedenk zelf wel wat ik zal gaan zeggen. Kom op zeg. Mijn vrienden zien me aankomen. Je moet weten dat mannen waar het vrouwen betreft niet van het voorbespreken of nabespreken zijn, maar van het concluderen. ‘Zo! Lekker ding!’ Punt. Voorbespreken doen we wel, maar dan gaat het over voetbal. Of over darts. Het weer, het verkeer. Maar dan weer niet over films of boeken. Eigenlijk laten we bij het voor- en nabespreken de onderwerpen waar we een diepere gevoelslaag moeten aanspreken het liefst liggen. Behalve na heel veel bier. Dan willen we nog wel eens in gesprekken belanden over ‘hoe geweldig het toch allemaal is, de vriendschap, het leven, de sportclub, en avonden als deze’. Maar dat vergeten we het liefst weer zo snel mogelijk.
 
Wat wij van vrouwen vinden
Wij mannen zijn simpelweg niet bovenmatig bezig met de vraag wat vrouwen van ons vinden. Het gaat ons er om wat wij van vrouwen vinden. Natuurlijk, als een man ontzettend zoekende is, en de uitverkoren vrouw ziet ‘m niet staan, dan komen ook bij hem onzekerheid naar boven. Dan zijn we te dik, te dun, hebben we sloom haar, verkeerde kleding, you name it, we got it. Maar als er eenmaal vaste verkering is? En er is ‘closure’ over legendarische exen? En we hebben de fase gehad waarin we ons schamen voor de plons van de ontlasting? Dan kunnen jullie ons niet meer onzeker maken. Dan wéten we (en dit is cruciaal: wij WETEN dat echt) dat we goed zijn zoals we zijn.
 
Dwangmatige controle
Ik moet je trouwens even vermanend toespreken, Bo. Niemand kan je onzeker maken. Dat weet je natuurlijk best, want niets spiritueels is je vreemd: onzekerheid zit altijd in jezelf.
Ik weet wel hoe het komt, hoor, Bo. Het komt door jullie onovertroffen dwangmatige wens alles te controleren. Jullie denken te weten (en te kunnen manipuleren) wanneer en hoe en waarom wij mannen op jullie vallen. Dat is namelijk op de momenten dat jullie jezelf ook wel zien zitten. Maar zolang de onzekerheid en zelfafwijzing sluimert, kan één bad hairday er voor zorgen dat jullie denken dat de man af zal haken. Het komt maar zelden in jullie op dat wij mannen zelfstandig functionerende wezens zijn. Dat wij totaal niet bezig zijn met jullie issues, dat wij jullie nemen zoals jullie zijn, dat we niet zo oppervlakkig zijn, dat is iets wat maar moeilijk tot jullie doordringt. Een man kiest voor de volledige vrouw, om zijn eigen redenen, en die gaan doorgaans verder dan die smashing coupe, en die prachtige jeans. Accepteer dat, en de onzekerheid smelt. Dat weet ik, omdat wij mannen dat ook zo doen. Geloof me, de wereld wordt er zoveel eenvoudiger van.
 
Groeten,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl