Volgens haar: Vrouwen praten veel. Ontkennen heeft geen zin. Dat weet ik zelf ook wel. Maar er zijn wel gradaties aan te geven. Persoonlijk vind ik het bijna een kunst, al die vrouwenpraat. Dat komt omdat ik er zelf niet zo goed in ben. Mijn dochter al wel. Die moet je heel streng met bloed doorlopen ogen aankijken en wanhopig iets roepen in de trant van ‘Kappen! NU!’ Of de tv aanzetten, dan gaat ze kijken. Ik weet het, een zwaktebod, maar anders is het niet vol te houden.
Rolverdeling binnen de relatie
Het heeft ongetijfeld een functie. Grenzen stellen en rolverdeling binnen de relatie bijvoorbeeld. Zoals laatst, bij de bushalte. Twee vriendinnen van een jaar of twintig. Ik denk tenminste dat het vriendinnen waren. Meisje a bleef aan de gang. Meisje b kreeg er niet veel meer tussen dan af en toe eens een ‘hum’ om aan te geven dat ze er nog bij was. In de bus ging het gewoon door en na dik een half uur passant geweest te zijn in het leven van a en b wist ik veel, heel veel over a en heb ik tot op vandaag medelijden met b. Maar sociaal gezien zou het maar zo kunnen dat de dames zelf erg content waren met hun rol. De een als klankkast, de ander als klankbord. Mijn voorliefde voor wat rustiger types is ook maar projectie.
PAGEBREAK
Vrouwenpraat
Ik begrijp ook niet hoe ze het doen, die communicatievaardigheden. Of is vaardigheid te veel gezegd wanneer je alleen maar gespreksstof hebt en niet per definitie diepgang? Neem een wandelend echtpaar. Met of zonder relatieproblemen, samen wandelen nodigt de vrouw uit tot delen van intimiteiten. Van wat zij er eigenlijk allemaal wel niet van vindt. Geduldig laat hij haar woordenwaterval over zich heen komen. In gedachten niet bij haar maar voor de tv. Of op het voetbalveld. De dartvereniging voor mijn part. In ieder geval ergens waar hij zichzelf kan zijn. Waar lange zinnen niet bestaan en woorden bij voorkeur niet meer dan één lettergreep bevatten. Maar ik heb makkelijk praten. Ik houd, gemiddeld genomen dan wel redelijk mijn klep, maar schrijf te veel. Ik weet het, feitelijk geen verschil. Het blijft vrouwenpraat.
PAGEBREAK
Volgens hem
Vrouwen praten te veel. Waar zij 500 woorden voor nodig hebben, kan een man het met tien. Tegen een andere man welteverstaan. Een man krijgt over het algemeen niets aan een vrouw uitgelegd binnen een voor hem aanvaardbaar tijdsbestek. In ieder geval niet als het over iets technisch gaat dat in zijn ogen zo klaar als een klontje is. Zijn verhaal is te kort, te bondig en bevat absoluut te weinig details. Daarentegen is de man ongeduldig over het totale onbegrip van zijn vrouw, die elke keer weer dezelfde vraag stelt bij hetzelfde onderwerp.
PAGEBREAK
Miscommunicatie
Ik heb een ex die copyrights heeft op de uitdrukking ‘Ik snap het nog niet helemaal. Kan je me dat over die vriendin van vroeger nog een keer uitleggen?’ Deze uitdrukking was een bever die hevig aan de pijlers van onze relatie heeft geknaagd. Mannen zitten lang niet zo ingewikkeld in elkaar als vrouwen denken. Waar de vrouw bij de man diepe gedachten vermoedt als hij met een peinzende blik in de verte staart, zal negen van de tien keer een groot vraagteken achter zijn ogen hebben gedanst. Op de vraag waar hij aan denkt komt vaak het goudeerlijke antwoord ‘oh, nergens aan’. Dat is natuurlijk volstrekt onaanvaardbaar.
PAGEBREAK
Verhoor
Het is mij altijd een raadsel hoe vrouwen het praten over simpele (of helemaal geen) problemen tot het uiterste op kunnen rekken. Ik weet me van die ex nog gesprekken te herinneren die avonden lang duurden, tot diep in de nacht. Waarna ik ’s morgens met holle ogen op mijn werk verscheen, geradbraakt door een vragenvuur waar ik geen antwoord op had. Mijn lief is een echte vrouw, maar gelukkig met één uitzondering. Zij ontbeert het klets-gen. We kunnen wel praten hoor. Hele avonden lang als het moet over de meest uiteenlopende dingen, maar we voelen elkaar feilloos aan wanneer het onderwerp klaar is. Sorry mannen met tuitende oren. Ik leen haar niet uit.
