Ha die Bo,
Ik ben een blije eikel. Zo, het is er uit. Ik ben het type man dat je niet kwaad krijgt. Zo’n uitermate vervelend glas-half-vol-type. Afgestudeerd aan de Johan Vlemminx-academie-voor-tragisch-positivisme. Maakt mij dat nu wel of geen ideale partner?

Relatieproblemen
Neem de ochtend. Ik ben namelijk het type dat de wekker hoort, een of twee keer snoozt, maar na een douche kiplekker en vol paraat is. Ook om kwart over zes. Wakker worden is bij mij het licht aandoen, het raam openen en de nieuwe dag begroeten. In het bed gromt er dan iets vanonder een dekbed. Als ze niet van nijd haar kussensloop opvrat, zou ik kunnen horen wat ze zei: “Doe! Dat! Licht! Uit!” Mijn lief is bepaald geen ochtendmens. Haar ogen functioneren pas na negen uur, en na vier koffie verkeerd. Haar hersenen hebben opstartproblemen waar Windows nog een puntje aan kan zuigen. Ze kan om acht uur naar buiten gaan en oprecht verbaasd opmerken dat heel de wereld al begonnen is met draaien. Het zorgt gelukkig niet voor relatieproblemen, maar ik zie haar denken: ‘Sporen al die mensen wel?’

Voetbalnieuws
Dat zorgt voor fraaie taferelen. Ik praat me rot en zij probeert me bij te benen. Want zo is ze ook wel weer. Ze schuift uit bed en zet zich aan de keukentafel, waar ik in de weer ben met ontbijt, koffie, de nieuwe dag en het laatste voetbalnieuws. Woordenwoordenwoorden, veel te luide woorden, want niet gefluisterd, veel te veel woorden ook. En af en toe zie ik haar heel moeilijk kijken, want zelfs de vraag hoeveel schepjes suiker ze wil, komt binnen als een differentiaalvergelijking. Daar kan ze niets aan doen. Het is iets fysiologisch. Zegt ze.

De relatie spannend houden
Het houdt de relatie in ieder geval spannend. Want zoals het voor haar onmogelijk is om haar systeem sneller op te starten, is het voor mij onmogelijk om te wennen aan het idee dat ze driekwart van wat ik zeg niet meekrijgt, ook al zegt ze ja en amen. Dus blijft het altijd de vraag welk deel van de afspraken die zijn gemaakt vallen binnen het kwart waarin ze wél dingen kon opslaan. Dat zij vandaag de boodschappen zou doen, valt dat er binnen of net er buiten? En dat ze me op zou pikken van het station? Dat het vandaag donderdag is en dat ze dus niet naar haar werk hoeft? Het blijft afwachten. Ook voor mijn lief. Die loopt namelijk de hele dag rond met een groot vraagteken in haar hoofd: wat ben ik nu weer aan het vergeten? En wordt Ralph dan boos? Gelukkig weet ze dat het eigenlijk niet uitmaakt. Want één ding vergeet ze nooit: ik ben die blije eikel. Die niet kwaad te krijgen is.

Hoe is dat bij jou thuis geregeld, Bo?

Ik ben benieuwd,
Ralph

Hai Ralph,
Tot grote verwondering van mijn liefste achterban vind ik dat ik niet lijd aan een ochtendhumeur. Echt niet. Ik word vroeg en vrolijk wakker. So far so good. Ik wil alleen niemand tegenkomen. Daar word ik direct overspannen van. Maar dat is toch iets anders dan een ochtendhumeur hebben? Mijn warme vrolijkheid verkoelt en verschrompelt op het moment dat ik mijn ruimte moet gaan afstaan. Ruimte afstaan doe ik pas na achten. Tot die tijd wil ik het huis en mijn gedachten voor mezelf. Met liefde zet ik thee, geef de katten brokjes, pers sinaasappeltjes, doe wat yoga of lees de digitale ochtendeditie. Zolang ik maar alleen ben.

Heb ik een ochtendhumeur?
Geen beter begin van de dag dan vroeg opstaan, warm aankleden en hup, naar buiten voor een wandeling over de dijk. Vooral ’s zomers wil ik dat graag doen. Ook op werkdagen. Bij thuiskomst maak ik ontbijt en roep de rest bij zijn en haar positieven. Wanneer dit ritueel, dat ik de avond tevoren, zo vlak voor het inslapen, met genoegen heb bedacht, in de ochtend bruut wordt verstoord door iemand die denkt dat het ‘gezelliger’ voor mij is om aan te schuiven word ik een soort van vulkaan die dreigend begint te roken. Ik houd het ergste en meest brandbare wel binnen, maar je zult weten dat je me negatief hebt geactiveerd. Daarom vinden zij dus dat ik een ochtendhumeur heb. Na zes jaar hebben ze nog steeds niet door hoe het zit.

Maar jij weet nu beter. Eigenlijk ben ik heel gezellig, ’s morgens. Er is alleen geen mens die het merkt.

Groetjes, Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl