Een paar jaar geleden tourde ik door Italie en keek mijn ogen uit. Datzelfde overkwam me afgelopen zomer nogmaals in Rome. En nee, ik heb het niet over de cultuur. Ook prachtig, daar niet van. Maar ik wil het nu even hebben over de vrouwen. Ze hebben daar namelijk vrouwelijke vrouwen. En sorry dames, die hebben we hier niet. Niet zoals daar. Toegegeven, ik bezocht voornamelijk steden. En ik zag dat de een nog mooier was dan de ander. Die vrouwen. Mocht ik sterven en terug komen als man, laat het dan maar in Italië zijn.

Hoge hakken

Wat me zo aansprak was de verzorging en de smuk die de dames zichzelf gunnen. Dat doen wij niet. Ik ging zwoegend langs fonteinen, paleizen, kerken en het Colosseum op slippers. Slippers! Omdat het veertig graden was en ik toerist. Maar al was ik thuis, dan nog zou ik bij 40 graden kiezen voor iets dat niet knelt en lekker meebeweegt. Romeinse vrouwen niet. Die lopen bij veertig graden op kittige open schoentjes. Model skyscraper. En niet een keer Ralph, niet een keer blijft zo’n hak steken tussen de eeuwenoude tegels van de stad. Romeinse vrouwen dragen jurken die nauw sluiten rond borst, taille en heup, hoe warm het ook is. En ze hebben tasjes die passen bij het jurkje. Het lange donkere haar glanst, ze hebben perfect geëpileerde wenkbrauwen en de lipstick matcht met de nagellak. En hoe ze lopen… Hoe ze lopen, Ralph. Fier. Dat is hoe ze lopen.

Man vrouw Rol

Romeinse vrouwen laten naar zich kijken maar doen verder weinig aan vriendelijkheid. En ik heb er echt op gelet. Uren observatie vanaf het terras, de slippers tactisch weggestoken onder het tafeltje. Ik geloof dat het hele gedoe daar veel te maken had met wat wij noemen macho-cultuur. De vrouw is vrouw, de man is man. Traditioneel. De vrouw is mooi en de baas. Ze bespeelt met charme de man die haar bevalt. Hij laat zich verleiden, bespelen en betaalt – letterlijk – voor de hele show. En daar ga ik al mis in het spel. Want zo’n opmerking over betalen is natuurlijk weer typisch Hollands. Ik kan, buiten zeer warme dagen om, best goed overweg met hoge hakken, maar over de man-vrouw rol blijf ik struikelen. Want eigenlijk is de Italiaanse man met zo’n poppetje gewoon zwaar de lul. Toch speelt hij het spel, tot alles bereid voor haar schoonheid. Sono venuto, vito, goduto. Dus, doe mij maar een enkeltje Italië… Mocht ik terugkomen als man. En jij?

Groet, Bo

Ha die Bo,

Je hebt gelijk. Nederlandse vrouwen, je pikt ze er overal in het buitenland zo uit. Ze zijn prachtig. Groot, vol, blond. Open ook. En casual. Heel casual. Wat mij betreft. Er gaat niets boven een Hollandse vrouw. Tegelijk: ik begrijp wat je bedoelt. Ik vraag me af wat het is. Of nee, dat vraag ik me niet af, ik weet het. Of nee, ik weet het niet, ik heb er een theorie over. En ja, je mag me slaan.

Vrouw heeft geen raffinement

Het is een gebrek aan raffinement. Er is een raffinementcontinuüm. Aan de ene kant staan de Italiaanse en de Franse en ook wel veel Belgische vrouwen. Mantelpakjes, frivole zomerjurkjes die precies kloppen. Nouja, je noemt het allemaal al. Aan de andere kant van het continuüm staat Patty Brard. Samen met Patricia Paay. En ma Tokkie. En Nederlandse vrouwen balanceren op het gebied van raffinement op het randje. Ga een uur in een gemiddelde Nederlandse winkelstraat staan en bestudeer het publiek en zie daar: het is casual, of ordi. En daar zit maar weinig tussen.

Vrouw op vakantie

Maar dan. De Nederlandse toerist. Het is een bekend verschijnsel. Ik durf de stelling aan dat de gemiddelde Nederlandse vrouw-op-vakantie over het randje stapt dat goede smaak casual scheidt van platvloers. En dan dichter in de buurt komt van ma Tokkie, dan van de Romeinse vrouwen die je zo fraai beschrijft. In het buitenland zit er vaak iets slonzigs aan. Om over Nederlandse mannen maar te zwijgen.

Emancipatie is de oorzaak?

Ik ga me niet wagen aan verklaringen. Ik ga niet zeggen dat het komt door de emancipa-tie. Door het weer. Of door de fuk jou-mentaliteit die steeds breder gedeeld wordt in dit land. Nee hoor. Ik zie het alleen.
Wat ik ook zie, zijn de Italiaanse mama’s, bij wie de kilo’s net zo overvloedig zijn als de haren op hun bovenlip. Wat gebeurt er daar, Bo, als ze de 35 zijn gepasseerd, en het spel niet meer hoeven spelen?

Nee hoor. Geef mij maar Nederland.

Groeten van Ralph