Het hele jaar door heb ik hard gewerkt. Van Tini kreeg ik zelfs gekscherend de opmerking dat met al mijn activiteiten in een week, er te weinig uren waren om die week te vullen. Nou mag je weten dat ik het de laatste tweeënhalve maand rustiger aan ben gaan doen met werk. Niet dat ik zo oud ben dat het rustiger aan moet. Nee, ik had afscheid genomen van een klant die voor een groot percentage mijn agenda vulde. Een financiële aderlating, maar je krijgt er een hoop rust voor terug. Uiteraard zat ik de laatste maanden niet zonder werk. Zo moest ik voor een nieuwe klant een boek schrijven en ik had ook een aantal andere klanten waar ik werk voor deed. Ook zijn er privé een aantal perikelen die mijn aandacht en tijd vragen. Al met al kan ik nu halverwege het jaar terugblikken op een druk eerste half jaar.

Verkoudheidje

Afgelopen vrijdag gaf ik mijn laatste cursus voor mijn vakantie, en op Facebook schreef ik al dat ik vijf weken vrij ben. De eerste reacties varieerden van: ‘Zullen we ruilen, mazzelaar’ tot ‘Waar vind je zo’n werkgever?’ Het was een beetje overmoedig om dit bericht te plaatsen. Vrijdagavond moest ik nog even mijn dochtertje op een verjaardag ophalen. Daar kreeg ik één wijntje aangeboden. Ik moest immers nog rijden en eigenlijk was ik een beetje te moe om te drinken. Eenmaal ’s avonds thuis moest ik op mijn dochtertje passen maar ik voelde me al niet geweldig. Gelijk met Annelotje ben ik naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker, badend in het zweet, met klotsende oksels en een dikke strot.

Tochtig hoekje

Waarschijnlijk heb ik ergens op de tocht gestaan, ik weet het niet. Wel weet ik dat ik snotverkouden was en nog steeds ben. Een half jaar gewerkt en geen enkele keer noemenswaardig ziek of verkouden geweest. Amper één dag vrij en ik voelde me knap beroerd. In de spiegel zag ik de rode waterige oogjes, het bekende verhaal. Van enkele vrouwen om mij heen hoorde ik: ‘Jullie mannen kunnen zo enorm zielig doen wanneer jullie ziek zijn.’ En ja, ik moet bekennen dat ik niet echt gezellig ben wanneer ik ziek ben. Het liefst lig ik de hele dag in bed. Maar ja, of dat alleen een mannending is, is een tweede.

Zondag, kajakdag

Zelfs het kajakken op zondag schoot erbij in. Dat gebeurt niet snel en er moet echt iets serieus aan de hand zijn als ik verstek laat gaan. Toch voelde ik me zo slecht dat ik niet ging. In plaats daarvan deed ik het rustig aan en schreef ook al geen blog. Nu vandaag, maandag, voel ik me iets beter maar ook niet geweldig.

Het sterke geslacht

Nu je me zo hoort klagen zul je wel denken: ‘Die vrouwen hadden gelijk, wat kunnen mannen klagen wanneer ze ziek zijn zeg!’ Toch hoorde ik ook iets anders. Het schijnt veel voor te komen bij mensen met een drukke baan of een druk leven, dat zij ziekte psychisch kunnen onderdrukken. Op een moment dat de druktemaker eindelijk tijd heeft en kan ontspannen, komt de ziekte eruit. Zelf denk ik dat dat met mij ook aan de hand is. Best wel sterk van mij dus. Niet bepaald een zwakte. Ik durf zelfs te zeggen dat wanneer ik dan ziek ben, het ook echt serieus ziek is, zoals nu. Maar maakt mij dat zwak? Integendeel zou ik zeggen, want ik houd ‘mijn plas’ heel lang op. Dat maakt ons mannen tot het sterkere geslacht, toch!

Even voorstellen: Harry Vonk

Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com

Lees ook de mening van een vrouw: Zieke man is als klein kind

en een andere man over zieke vrouwen.