Alle berichten van Bo van Meerwijk

Geen categorie

>>Mannen in pak onweerstaanbaar?

Een reactie plaatsen

Ik heb een dingetje met mannen in pak. Een naar dingetje. Ik houd niet zo van mannen in een pak. Een man in pak heeft iets te verbergen. Denk ik vaak. Hooguit de man die in zijn vrije tijd ook in pak loopt is autentiek. Maar ja. Die zie je zelden. Dat is wat ik tegen heb op de man in pak. Het is een showtje. ‘Kijk mij eens weten hoe het hoort’. Maar ondertussen… Denk ik dan. Bij een man in pak moet ik altijd denken aan Victoria Beckham. Die vertouw ik ook niet. 

Zelf heb ik het ook pakjes. Voor de gevallen dat ik erop uit moet voor een interview – meestal met zakenmensen – hangen er een paar in de kast. Dan zit ik in een keurig setje tegenover een  keurige meneer in pak en houden we onze babbel. ‘Waarom houden we dit gesprek niet gewoon lekker in ons kloffie ergens in de stad of van mijn part tijdens een boswandeling, of met onze blote voeten in de branding,  denk ik dan vaak. Zouden we dan niet echter zijn en tot een werkelijke gesprek komen? Ik denk en het wel. Het is een showtje. En dat komt door het dragen van een pak. Is het showtje over dan gaan we naar huis. Ik trap mijn schoenen uit en trek een spijkerbroek aan, ga aan tafel zitten waar mijn eigen, echte man zit. Gewoon in een t-shirt. Een oprechte, echte man. 

“Ik had een gesprek met een pak vandaag”, zeg ik dan. En ‘het pak’ zegt thuis misschien wel, “Ik had een gesprek met een blazer vandaag”. Ik heb het niet zo op van die vrouwtjes in een blazertje, zegt de man misschien wel.”Ik krijg er de Victoria Backham kriebels van.” 

Maar waarschijnlijk zegt de man niets. Want de man in pak vind niet zo heel veel belangrijk, behalve zijn eigen status. En de cijfers. Cijfers zijn ook belangrijk voor de man in pak. En de jongens. ‘De jongens onder elkaar’. Dan gaat het colbert uit en worden de mouwen eens flink uit de manchet gestoken. Na een paar borrels zakt het niveau en worden het opeens gewone mannen. Vaak met platte en denegerende grapjes. Dat weet ik omdat ik als student horecawerk deed. Had je een feest met ‘pakken’ dan werd er na twaalven steevast in serveersterbillen geknepen, naar serveersters decolletees gegluurd en lallend over serveersters schouders heen georeerd hoe een leuk feestje het wel niet is. Soms al voor elven. Ja, ja. leuk feestje meneer in pak, dacht ik dan… Maar ondertussen ontwikkelde ik een dingetje. Mannen in pak onweerstaanbaar? Mwahhh… niet echt. 

 

Geen categorie

Vrouw relatie: Roze riempje

Een reactie plaatsen

Sinds ruim een week hebben we een hondje. Ze heet Sophie en is van het ras Beagle. Sophie is zes en heeft een verleden. Wanneer ze een vrouw (of man) geweest zou zijn zouden we het hebben over ‘een rugzakje’. Maar ze is een hondje, dus we gaan het helemaal niet over haar ‘rugzakje’ hebben. Want Sophie heeft ook nog een toekomst. Die gaat ze delen met ons en daar zijn we blij mee. 

Hondje van Paris Hilton

En nu we het over rugzakjes hebben – maar dan letterlijk – kent u de combinatie TMF kijkende pubermeisjes en hondjes? Wij inmiddels wel. Ze wilden een geruite reistas voor Sophie en een roze riem. Een Roze riem met strass-steentjes. Want ene Hilton heeft dat ook. En dat is cool. “Oh en pap”,  jij hebt toch een motor? Dan moet je haar in een tasje achterop doen. In een roze tasje. Dat is ook cool. Inderdaad. Hier grepen we in. 

Roze riempje

“Een hond is geen accessoire,” begonnen we ons opvoedkundig relaas, “Wat Paris ook doet of zegt.” Dat vonden ze flauw. Want ze was toch schattig? Want als ze dan met schattige Fietje moesten lopen(ze had gelijk een koosnaam bedacht die het schattige kracht bij moet zetten), dan wilde ze wel inspraak in de riem. Roze dus. Met strass. En voor als we ergens heen gingen leek zo’n reistas ze toch wel heel leuk. Dat ze dan met haar koppie uit die tas piepte. En de vergelijking met een Chihuahua werd getrokken. Gelukkig sprak op dat moment de man in huis. Precies op tijd, zoals dat hoort. Want mijn man in huis kan veel hebben, maar bij Chihuahua’s ligt een grens. 

Vrouwelijk venijn

“Dames, ik ben 1.93, breed en kaal. Je denkt toch niet dat ik met een roze riempje ga lopen?” Nee, dat leek mij ook geen goed idee. En dan maakte me de kleur van het riempje niet eens zoveel uit. “Nou, dan had je beter ook een grotere stoere hond kunnen kiezen”. In deze zin lag flink wat vrouwelijk venijn (En de zekerheid dat ze écht heel heel heel veel van Fietje zouden gaan houden en haar heel, echt heel erg veel uit zouden gaan laten). Elke ouder met een hond in huis weet dat deze fase tussen de 1 en 4 dagen duurt. Dan wordt het al dan niet roze riempje aan de wilgen gehangen. 

Bruin

We zitten nu, zoals gezegd in dag acht. Sophie gaat vijf maal per dag naar buiten. De man van 1.93 en ik genieten van de wandelingen met haar. Komen we tenminste ook nog eens achter ons bureau vandaan. Het enthousiame van de meiden is al dalende. Niet over Fietje, wel over het uitlaten dat erbij hoort. All it took was één regenbui. Aaien terwijl ze je een pootje geeft is droger en veel leuker. Maar ja… Ouderlijke schuld. Dat krijg je ervan, met zo’n saaie bruine riem. 

Vrouw relatie

Vrouw relatie: Stellen die elkaars zinnen afmaken

2 reacties

Ik ken een Herman en Karin. Karin doet niet zo veel. Ze zorgt voor de was en de strijk en elke avond om zes uur staat het eten op tafel. Karin is rustig. Ze houdt van lezen. Karin vult haar dagen met lezen, koken en strijken. Herman is altijd bezig. Heeft zijn baan, zijn hobbies en de klusjes in huis. Ik weet niet of Herman en Karin gelukkig zijn. Ik denk het wel. Behalve wanneer Herman en Karin ergens op visite zijn. Dan kan Herman Karin wel schieten.

De clou

Want Karin maakt zijn zinnen af. Ook de zinnen die ze eigenlijk niet kan weten. Omdat het over een klusje gaat. Of een hobby. Dingen dus die Herman meemaakt, zich voor in het zweet werkt of gewoon leuk onderneemt terwijl zij zit te lezen. Meestal gaat het zo: Herman gaat er eens goed voor zitten. Want er komt een verhaal. Maar hij heeft nog geen halve zin gezegd, of Karin valt bij. Ze komt dan ook gelijk met de clou. “Oh ja”,  zeg Karin dan, “dat was toen Jaap ontslag nam (of struikelde, of zijn shirt binnenste-buiten aanhad, of de lotto won, of zijn baas eens goed de waarheid zei, of wat het dan ook maar was dat Herman met Jaap had meegemaakt.) Dan houdt ze even stil en mag Herman weer. Maar na een woord of tien max komt ze weer. Dat Karin dit doet is bijzonder irritant. Dat vindt Herman ook. Want Karin doet niet veel, zo door de bank genomen, behalve hem in gezelschap zijn ruimte ontnemen. Ze pronkt met zijn veren.

Bemoeien

Meestal word ik pissig. “Laat Herman nou eens”, verzucht ik dan voor de zoveelste keer. Waarna Karin schrikt en slikt. “Of was je erbij?” Nee dat was ze niet. “Maar Herman heeft het me verteld en ik ben gewoon enthousiast.” Zulke momenten zijn pijnlijk. Herman haalt meestal zijn schouders maar eens op en trekt een gezicht van “Ach Bo, zo zit mijn huwelijk al een tijdje in elkaar.” En daar heeft hij een punt. Want Karin kan het alleen maar weten omdat hij haar alles vertelt. Het is een spel. Hun spel der gewoonten. Dus waar bemoei ik me eigenlijk mee? Ik denk dat Karin en Herman best gelukkig zijn. Waarom zou hij haar anders alles willen vertellen? Hij vertelt haar over zijn dagen en verspeelt daarmee de clou. Zo zit dat tussen Herman en Karin. Gelukkig hoeven ze niet elke dag op visite.

Vrouw relatie

Vrouw Relatie: Hoe verovert een man zijn vrouw?

1 reactie

Ik heb een ‘dingetje’ dat ik hier even wil bespreken. Ik las namelijk dat de helft van de vrouwen zegt meer onder de indruk van haar man te zijn wanneer hij zijn eigen shirts strijkt, dan dat hij iets romantisch regelt zoals een avondje uit. Ook het vuilnisbakken buitenzetten en de afwas doen scoren hoog op de lijst van ‘hier raken we opgewonden van’.

Seven year itch

En ik moet bekennen, ik denk dat het klopt. Maar dan wel in de fase van de relatie waar ik nu in zit. We zitten tegen de 7-year itch aan. Niet dat we ook maar een seconde in die mythe geloven, maar het geeft even aan dat we al een tijdje meegaan samen. Zeven jaar geleden zou ik raar opgekeken hebben wanneer we niet zouden zijn gaan dineren bij kaarslicht, geen romantische nachtwandelingen hadden gemaakt of niet oneindig aan elkaar hadden geklit voor een openhaardvuur. Toen had hij niet moeten aankomen met iets praktisch als ‘wacht even schat, de groene kliko moet naar buiten’.

Hart smelt van huisman

Maar nu moet ik toch bekennen dat ik dat soort dingen prettig ben gaan vinden en dat mijn hart smelt wanneer hij ’s morgens zelf even zijn overhemd strijkt. Laat staan wanneer hij on the way out gelijk even de plastic bakken aan de straat zet. Dat is puur genieten. Meer nog dan van een romantisch diner? Nou zover wil ik niet gaan. Punt is, die diners regel ik zelf ook wel. Die bakken, de afwas of dat gestreken overhemd eigenlijk liever niet. Ik ben bang dat ik gewoon een gemakzuchtig mens ben, en te plezieren ben wanneer klusjes uit handen genomen worden. Ik bedoel, de veroveringsfase is wel voorbij toch? Is het dan erg dat ik waardering en liefde ben gaan zien in zoiets heerlijks als dat hij troep opruimt zodat ik dat niet hoef te doen?

Strijkbout en afwasteil

Misschien is hij in de mannenwereld gewoon een Jan Doedel die onder de plak zit. Maar zo is het niet voor al die vrouwen die genieten van hun klussende man. Wij zien het als ‘samen zorgen voor’. Dat je een nestje hebt waarvan hij ook vindt dat het niet bevuild moet worden. Dat hij ver-ant-woor-de-lijk-heid wil nemen. My goodness, alleen het woord al maakt ons tot paring bereid. Laat staan wanneer hij daad bij woord voegt. Weten wij veel. Want wij zijn er niet bij, bij de verhalen aan de bar, in de kantine of op kantoor. Dus wie vertelt het me: kost het moeite? En wat kiest de gemiddelde man om haar hart te veroveren? Diner for two en vioolmuziek of strijkbout en afwasteil?

Vrouw relatie

Vrouw Relatie: Schat, krijg ik een buikje?

Een reactie plaatsen

Schat, krijg ik een buikje? Niet te geloven. Deze vraag stelde mijn lief me gisteravond. En ik dacht; ‘Ja, gelukkig wel, gelukkig word je ouder en zak je in. Hoef ik niet meer zo bang te zijn voor loerende blikken. Worden we gewoon samen pafferig en blubberig en leven nog lang en drillerig’. Maar dat zei ik niet. Ik zei: ‘Een beetje, maar ik vind het wel leuk. Het staat je goed. Lekker zacht ook’. Ik voelde dat de duivel naar me keek.

Chippen

Wat moest ik nu met die primaire gedachte? Me schamen moet ik me. En rap. Was ik na al die jaren samen nu nog steeds bang dat het over zou zijn vanwege rimpelig vel? Iets met midlife – de zijne- en tweede leg? Dat hij op een dag, beneveld met een of ander supervoordeel deo, naar mij zou kijken om vervolgens in een bus vol geile, 20-jarige beautyqueens te stappen, en zou zeggen; ‘Schat, met dit goddelijke lijf van mij ga ik eens iets goeds doen. See you around.’ Mij na jaren trouwe dienst alleen en toch wat minder beautyqueen-achtig achterlatend. Euh…. ja, ergens was ik daar bang voor dus. En daarom ben ik blij met zijn buikje. En met zijn leesbril. En haren op plaatsen waar ze eerst nooit zaten. Het is toch een soort van geruststelling. ‘Jammer schat, buskaartje laten verlopen, tegenwoordig moet je kunnen chippen’…

Zitvlees

Zulke dingen spelen zich alleen af in mijn evil, selfish brein.(En in AXE-reclames) Het heeft natuurlijk allemaal te maken met mijn eigen onzekerheid. Want wij vrouwen, wij worden toch een tikkie minder leuk oud dan mannen. Hij heeft een steviger huid waardoor hij het wel heel bont moet maken wil je ergens cellulite zien. Datzelfde gaat op voor hangende borsten. Grijs haar bij de slapen staat intelligent, en wordt hij kaal, dan staat dat stoer. Moeten wij eens proberen. En echt, ik heb het geaccepteerd hoor, de rimpeljes, het toch wel minder strakke zitvlees en de extra kilootjes. Ik heb ze volledig omarmd. Alle 10.

En nu is hij aan de beurt. Het krijgt een buikje en voelt zich onzeker. De schat. Ik ben maar eens van heel dichtbij gaan bekijken wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand was. Conclusie: zijn buik voelt zacht. Heerlijk zacht.