Mannen hebben van die hobby’s die vrouwen absoluut niet begrijpen. Dat is ook precies de bedoeling. Want zouden wij zijn vrijetijdsbesteding begrijpen dan willen we meedoen. En erger dan dat kan je niet overkomen, als man.

Vissen
Het is een schrikbeeld. Truus die  met de thermoskan in de aanslag om 5 uur opstaat om met Henk te gaan vissen. Of Herma die in het clubshirt gehuld gaat meejuichen in het stadion. Helemaal het toppunt zijn van die stellen die, in streep gehuld, samen aan het roer van de zeilboot staan. Voor een romantisch uitstapje, zo voor een keer, à la. Dat is geen hobby delen, dat is een paringsritueel. Hij doet moeilijke dingen, zij hemelt dat op. Ieder zijn lol. Maar daar is het de fanatieke wij-doen-alles-samen-vrouw natuurlijk niet om te doen. Zij wil ook aan dat roer. Alleen al omdat hij het vast heeft.

Nieuwe hobby
Maar het wordt pas echt sneu wanneer de man vindt dat zijn vrouw zijn hobby ís. Heeft u het ook gelezen? Dat van die chirurg die zijn doorsnee Dolly (ja, ik denk neem de naam van een schaapje- zo heet ze natuurlijk niet echt) eigenhandig heeft verbouwd tot zijn droomvrouw. Van cup A ging het naar F, het gezicht werd onder handen genomen, er is voor duizenden euro’s vet weggezogen. Een beetje hobby mag wat kosten. Deze Dolly is er niet kloonwaardiger op geworden. En waarom een chirurg een paringsritueel wil uitvoeren met als resultaat een lopend hoopje plastic snap ik ook niet zo goed. Maar daar begon ik dit stukje al mee. Dolly snapt het wel en dat is bijzonder opvallend. “Als je man plastisch chirurg is, dan is de scalpel je vriend.” Een uitspraak die door mijn hobbyloze vrouwenziel snijdt als koud chirurgisch staal.

Dan ga ik nog liever  met mijn lief, gekleed in een identieke streepoutfit,  nordic walken over de hei. De thermoskan in de aanslag. 

Als het even niet zo lekker gaat, zijn het altijd de vrouwen die gaan hyperventileren en de boel onmiddellijk willen rechttrekken. Kijkt een man zijn vrouw één keer niet aan vanachter de krant  terwijl zij iets zegt, dan volgt er diezelfde avond nog een ‘wat-ben-je-afwezig-gaat-het-wel-goed-met-je’-gesprek.

Die paniek bij alles wat even niet klopt is een nare eigenschap waarbij dames enkel en alleen hun eigen ruiten ingooien. Of economisch aan het kortste eind trekken, zo bleek uit onderzoek.

Slecht betaalde baan
Want in tijden van crisis, zeg nu, nemen vrouwen uit angst voor werkeloosheid slecht betaalde banen onder hun niveau aan. En dat is niet slim, want ze hebben daar de rest van hun carrière last van. Ooit had ik best een leuk bedrijf, personeel, de hele mikmak. Tot het misging. Iemand anders had de krant in handen en deed net of hij me niet zag. Hallo! Weet je wel hoe erg ik daarvan in paniek raak met twee kids thuis die willen eten? Dus… Waar ik voorheen een team medewerksters aanstuurde nam ik de eerste de beste baan aan die ik kon krijgen. Die van telefoniste. Het was de blinde paniek! Jaren lang bleef ik door die stap naar beneden degene die de koffie haalde en de telefoon aannam.

Gerinkel
Met al dat gerinkel aan mijn hoofd groeide mijn onvrede, maar niet mijn CV. Die was inmiddels nauwelijks nog interessant te noemen. Waarmee ik niet wil zeggen dat tikmiepen of zeggen wie er nu weer in vergadering zit echt het laagste van het laagste is. Het past alleen toch niet zo goed bij mijn behoeften. Mijn noodoplossing was a way of life geworden, en daarmee deed ik mezelf te kort. ‘Dan ga je toch solliciteren’. Ja. Bin there, done that, got the t-shirt. Plus een enorme stapel afwijzingen. En dat snap ik dan ook wel weer. Hoe blond moet je zijn wil je onder je niveau gaan werken en denken dat dat slim is? Er is geen mannelijke werkgever te vinden die dat begrijpt. Crisis of geen crisis. Maar nu heb ik een vrouwelijke werkgever en mag ik stukjes schrijven. De telefoon doet ze zelf en ze weet hoe ik mijn koffie drink. Halleluja! Mama is back.