Als het even niet zo lekker gaat, zijn het altijd de vrouwen die gaan hyperventileren en de boel onmiddellijk willen rechttrekken. Kijkt een man zijn vrouw één keer niet aan vanachter de krant terwijl zij iets zegt, dan volgt er diezelfde avond nog een ‘wat-ben-je-afwezig-gaat-het-wel-goed-met-je-gesprek’.

Die paniek bij alles wat even niet klopt is een nare eigenschap waarbij dames enkel en alleen hun eigen ruiten ingooien. Of economisch aan het kortste eind trekken, zo bleek uit onderzoek.

Slecht betaalde baan
Want in tijden van crisis, zeg nu, nemen vrouwen uit angst voor werkeloosheid slecht betaalde banen onder hun niveau aan. En dat is niet slim, want ze hebben daar de rest van hun carrière last van. Ooit had ik best een leuk bedrijf, personeel, de hele mikmak. Tot het misging. Iemand anders had de krant in handen en deed net of hij me niet zag. Hallo! Weet je wel hoe erg ik daarvan in paniek raak met twee kids thuis die willen eten? Dus… Waar ik voorheen een team medewerksters aanstuurde nam ik de eerste de beste baan aan die ik kon krijgen. Die van telefoniste. Het was de blinde paniek! Jaren lang bleef ik door die stap naar beneden degene die de koffie haalde en de telefoon aannam.

Gerinkel
Met al dat gerinkel aan mijn hoofd groeide mijn onvrede, maar niet mijn CV. Die was inmiddels nauwelijks nog interessant te noemen. Waarmee ik niet wil zeggen dat tikmiepen of zeggen wie er nu weer in vergadering zit echt het laagste van het laagste is. Het past alleen toch niet zo goed bij mijn behoeften. Mijn noodoplossing was a way of life geworden, en daarmee deed ik mezelf te kort. ‘Dan ga je toch solliciteren’. Ja. Bin there, done that, got the t-shirt. Plus een enorme stapel afwijzingen. En dat snap ik dan ook wel weer. Hoe blond moet je zijn wil je onder je niveau gaan werken en denken dat dat slim is? Er is geen mannelijke werkgever te vinden die dat begrijpt. Crisis of geen crisis. Maar nu heb ik een vrouwelijke werkgever en mag ik stukjes schrijven. De telefoon doet ze zelf en ze weet hoe ik mijn koffie drink. Halleluja! Mama is back. 

Vrouwen liegen wat af. Veel meer dan mannen. Ik schrok er zelf van. Want natuurlijk vind ik van mezelf dat ik niet veel lieg. Maar ik vind ook dat ik toch wel erg vrouw ben. Ben ik de uitzondering of zit ik hier een partij te liegen? Even een schokkend feitje.

Jokkebroksters ontmaskerd
Een wetenschapper in de VS onderwierp 2 groepen van 500 vrouwen aan een tikkie gevoelige vragen over hun privéleven. De ene groep kreeg een vel papier en een pen, de andere groep kreeg de vragen mondeling. Dezelfde vragen, en een vergelijkbare groep vrouwen. Maar de uitslag was totaal verschillend. Hoe kon dit? Wel, de dames die mondeling de vragen moesten beantwoorden hingen aan de leugendetector. Oeps! Conclusie van het onderzoek: Vrouwen geven, als ze de kans krijgen, liever sociaal wenselijke antwoorden dan de waarheid.

Gemak
De test is ook bij mannen gedaan. Daarbij werd er geen significant verschil waargenomen. Dat ik dit als vrouw een schokkende uitslag vind is mijn persoonlijk understatement of the year. Al weet je, met je nieuw verworven kennis over de leugenproef maar nooit of ik dit meen. Ik moet uit dit onderzoek dus pijnlijk concluderen dat, hoewel ik altijd dacht dat mannen er op los liegen, mijn eigen sekse het beter blijkt te kunnen. Vooral wanneer het politieke en grote machtszaken betreft ga ik er standaard van uit dat er door heren heel wat wordt ‘verfraaid’. (want liegen doen ze niet.) Dat zou nog altijd kunnen want het onderzoek betrof het privéleven. Maar toch. De vraag is nu of ik mijn eigen waarheid overschat, die van mannen onderschat of gewoon wil zien wat ik wil zien. Tot ik dat onderzocht heb ga ik er voor het gemak vanuit dat de wetenschapper een vrouw was. Als wenselijke verzachting.