Een heel triest verhaal. Een kennis van ons is weg bij zijn vrouw. Dat komt vaker voor, zul je zeggen. Maar de reden is treurig. Na acht jaar gelukkig samen te zijn geweest, is de 18-jarige dochter van de vrouw nu het breekpunt in de relatie. Het meisje schijnt geen fluit uit te voeren en haar moederlijk huis als een soort hotel te beschouwen, en is ronduit onbeschoft tegen de vriend van haar moeder, onze vriend dus. Het stel zelf was in hun buurt een voorbeeld van een gelukkig ‘huwelijk’.

Er is met hem ook wat mis

Nou is er met hem ook vast wel wat mis, want een breuk komt nooit van één kant. Misschien ruimt hij zijn troep niet op, of kookt hij niet genoeg, ik weet het niet, maar laten we aannemen dat moeder en vriend erg veel van elkaar houden, gezamenlijke hobby’s hebben en op hetzelfde intellectuele niveau zitten, dan zou ook het feit dat hij wat minder in het huishouden doet, bespreekbaar moeten zijn en niet hoeven te leiden tot een breuk.

En het gaat helemaal nergens over…

Nee, dan de aanleiding tot het moment dat hij besloot zijn koffers te pakken. Hij zat naar verluidt schaatsen te kijken, gaat even naar het toilet, dochter komt naar beneden, zet de tv op YouTube en posteert zich pontificaal op de bank. Hij zegt dat hij schaatsen aan het kijken is en dat hij graag Sven Kramer zo meteen weer even wil zien. Zij weigert en met veel misbaar verdwijnt ze na een heftige, banale woordenwisseling naar haar kamer…

Altijd partij trekken

Dan komt moeder thuis. Hij vertelt wat er gebeurd is en zegt dat hij er graag over wil praten met dochterlief, maar dat ze wel haar excuses voor haar woorden en gedrag moet aanbieden. Wat zegt moeder? ‘Dat gaat ze dus niet doen’. En daarmee is voor haar de kous af. Moeder kiest partij voor haar kind. Ook als het kind zich als een brutale aap cq onbeschofte puber gedraagt. Ik kan de nuance niet helemaal invoelen, maar blijkbaar is dit standaardgedrag van de moeder. De surrogaat vader voelt zich bescheten, hij wil ook graag bijdragen aan de opvoeding van de dochter en probeert door corrigerend op te treden het wicht enigszins sociaal vaardig het leven in te sturen. Maar moeder heeft blijkbaar andere ideeën over de opvoeding en laat haar hoofd (altijd) hangen naar dochter. ‘Want als je ze iets verbiedt, gaan ze het juist doen…’

Relatieverdriet

Ik vind het zo’n triest verhaal. Niemand had in de gaten dat dit speelde en blijkbaar al enige tijd, want je pakt niet alleen hierom je koffers. Maar ik ben zo verbaasd over het gedrag van de moeder: zij is tot geen gesprek te bewegen, en is blijkbaar bereid om acht jaar geluk weg te gooien. Wat gebeurt er toch met mensen als ze gekwetst zijn, als ze kritiek krijgen of wat dan ook de reden mag zijn? Ik mag hopen dat de moeder tot inkeer komt en onze vriend weer uitnodigt voor een gesprek. Of dat de dochter inziet dat zij het geluk van haar moeder heeft verbrijzeld.

Of dat hij het nog een half jaar uithoudt, totdat zij op kamers gaat met haar foute vriendje en afgebroken opleiding. Als hij dan ten minste nog romantische gevoelens heeft…

Waarom hebben vrouwen eigenlijk een man nodig? Er zijn maar twee echte redenen te bedenken, naast het evolutionair bepaalde feit dat we ze nu eenmaal nodig hebben om ons als soort voort te planten. Die redenen hebben allebei met kracht te maken: om het deksel van een lastige pot augurken af te draaien en om een sterke schouder te bieden in tijden van PMS of andere perioden van onheil…

Twee sterke mannen

We waren op vakantie naar La Palma vorige week. Een weekje zon zo rond de druilerige kerst, dat had ons een goed idee geleken een paar maanden geleden. En daar zat ik in het vliegtuig, met een voor mijn doen zeer beperkte hoeveelheid bagage (ik had alles in 1 weekendtas weten te proppen, incl. 5 paar schoeisel) en een fijne sterke man naast me aan de ene kant en een dikke sterke man aan de andere kant. Die laatste ontmoette ik overigens pas in het vliegtuig .

Doorstart

Na vier en half uur vliegen, rond acht uur ’s avonds, cirkelde ons vliegtuig boven La Palma. Ik had me daar al een beetje zenuwachtig voor gemaakt, want ik had gehoord dat ze op dat Canarische eiland een wat korte landingsbaan hebben. De piloot – ook al zo’n sterke man – zette de landing in, maar toen hij zo ongeveer boven het vliegveld was, trok hij opeens weer op. De mannen en ik keken elkaar aan. Daar sprak de piloot. ‘Dames en heren, u zult wel gemerkt hebben dat wij de landing hebben afgebroken. Er is een technisch mankement aan het vliegtuig. Het is te ingewikkeld om uit te leggen wat er precies aan de hand is, maar het is iets waardoor wij wel zouden kunnen landen, maar daarna niet meer op zouden kunnen stijgen. Het mankement kan niet op La Palma worden verholpen. En omdat er nog een groep mensen op hun terugvlucht staat te wachten op La Palma, vliegen wij een paar eilanden verder naar Las Palmas op Gran Canaria waar ze het mankement wel kunnen verhelpen. Wij houden u op de hoogte.’

Het zwakke geslacht

Ik zuchtte eens en bedacht me dat de NS een voorbeeld zou kunnen nemen aan deze informatieverstrekking. Ik berustte in de uitleg en vertrouwde op een goede landing. Ik verdiepte me weer in mijn Sudoku… Naast me begonnen de heren een gesprekje met elkaar. ‘Nou, ik zit toch niet lekker…’, ‘Waarom kunnen ze me niet uitleggen wat er aan de hand is?’, ‘Pff, ik vind dit dus helemaal niks, hè…’ Ze puften en steunden, en ik voelde aan hun ‘vibes’ dat ze zich behoorlijk zorgen maakten. Ik keek naar links, de dikke man vertoonde wat zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. Ik keek naar rechts in de angstige ogen van de fijne man. ‘Daar heb je dan twee paar sterke schouders voor’, peinsde ik. ‘Eigenlijk alleen nuttig voor dat potje augurken….’

PS. We landden vlekkeloos op Las Palmas, en konden meteen met een ander vliegtuig door naar La Palma (waar ik peentjes zweette toen we in de ankers gingen). Leve Transavia…