Alle berichten van Melinda

Song of the day: Forever Blue

Sometimes I wish I was a sailor
way out on the stormy sea,
far away from the city
oh and all this misery,
and I wish that I could tell you
just how much you mean to me,
no matter where I run to,
I’ll never lose your memory.

CHORUS:
Sometimes I close my eyes and drift away,
I can’t forget the things I didn’t say,
I chose a life that took me away from you,
and I will be forever blue.

When you wake up in tomorrow
and I’m no longer by your side,
just don’t think too much about me
and of the many times you’ve cried,
and wherever you may wander
may good fortune be your guide,
go find another lover,
one who’ll never leave your side.

(CHORUS)

I chose a life that took me away from you,
and I will be forever blue.

-Little River Band

Bekijk hier de videoclip van Forever Blue

Pakjesavond

Volgende week ben ik jarig. Maar vandaag vier ik ook een ‘verjaardag’. De achtste verjaardag van de dood van mijn geliefde. In 2005 kreeg Pakjesavond voor mij een nieuwe betekenis en toch is het een Pakjesavond gebleken. Ik mis hem nog veel, maar ik weet dat hij altijd bij me is. En vanaf het moment dat hij stierf, heeft hij me allerlei pakjes laten uitpakken…

Pakje 1: Wie ben ik?

Het belangrijkste pakje is de Ontdekkingsreis die ik vanaf dat moment moest maken om uit te vinden wie ik nou eigenlijk ben, wat ík wil, wat ík belangrijk vind. We deden altijd alles samen, maar nu moest ik opeens beslissen welke eettafel ik wilde kopen en wat de kleur van de gordijnen zou worden. Van welk eten hield ik zelf eigenlijk het meest en hoe wilde ik mijn dagen het liefst invullen? Hoe wilde ik naar de wereld kijken. Ik kreeg het cadeau om dat uit te vinden en ik werd er een sterker mens door.

Pakjes Inspiratie, Hoop en Wijsheid

Er waren meer pakjes, met Inspiratie, ook voor heel veel van mijn vrienden. Zelfs mensen die hem nooit gekend hadden, lieten zich inspireren en kregen nieuwe inzichten. De verhalen zijn niet te tellen van mensen die kracht hebben geput uit zijn visie en zijn omgang met de dood. Een van de pakjes was dan ook gevuld met Hoop: de hoop dat er iets moois zal zijn na dit leven, want anders was hij toch wel teruggekomen? En we putten natuurlijk ook uit het pakje met wijsheid. De acceptatie dat je nergens controle over hebt, dat het leven een golfstroom is, op en neer, met een tij dat de ene keer een hogere golf brengt dan de andere keer, maar met water dat altijd stroomt zoals het moet stromen.

Een pakje Ambitie

Verder gaf hij me een pakje Ambitie mee om in actie te komen. Om allerlei initiatieven op te starten die ik anders nooit zou hebben ontplooid. Een website maken, een opleiding tot lerares volgen, een reis boeken om te zwemmen met dolfijnen; een activiteit die al jaren op mijn bucket list stond. Proberen te leven in het nu. Het blijft moeilijk, maar als het lukt, heerlijk, wat is dat een bron van energie.

Een pakje Dankbaarheid

Daarnaast kreeg ik een pakje Dankbaarheid voor alle mooie jaren (en soms ook minder mooie) die we samen waren. En daarbij de dankbaarheid voor alles wat ik wel heb: namelijk al die pakjes die hij me  meegaf. Een pakje Vertrouwen bijvoorbeeld dat het altijd op de een of andere manier weer goed komt. En een pakje Verdriet natuurlijk ook, maar mét de wetenschap dat dat ook bij het leven hoort. En dat je je verdriet gewoon mag uiten. En niet te vergeten een pakje Familie en Vrienden, die nog weer dichter bij elkaar zijn gekomen sinds die dag.

Een pak Humor

Het fijnste pakje was echter gevuld met humor. Wrange humor misschien, maar wel typerend. Om er juist op Sinterklaasavond tussenuit te piepen, zodat we hem nooit zouden kunnen vergeten. Alsof dat mogelijk was. Want alle pakjes die hij achterliet zaten in een grootverpakking Liefde: een groot hart richting iedereen om me heen en zoveel liefde en vriendelijkheid richting mij.

Pakjesavond is nooit meer hetzelfde maar verandering is niet per definitie slecht. Ik werd gedwongen te springen, en ik ben niet gevallen. Dank je wel Mars voor alles.

Dankbaarheid

Ik luisterde net naar de meditatie van Deepak Chopra in zijn Meditation Challenge Desire & Destiny. Het was die van gisteren, die als onderwerp had: Grateful Me. ‘Let Thank You be my Prayer’, zei Deepak, en ik voelde dat hij gelijk had. Wanneer we dankbaar zijn voor wat we hebben, of het nu goed of slecht met ons gaat, dan valt alles op zijn plaats. Niet wanneer er net een orkaan over je huis is gegaan, zeg je? Nee, dan wordt alles in perspectief geplaatst. Maar degene die dan nog leeft, heeft wel degelijk iets om dankbaar voor te zijn. Wanneer je erover nadenkt, is er – hoe zwart de nacht ook lijkt – altijd ergens een lichtpuntje te zien dat het waard is om dankbaar voor te zijn. Al was het alleen maar dat het je je ogen opent om een nieuw pad in te slaan.

Ups en downs

Daarom wil ik vandaag even de tijd nemen om op te schrijven waar ik allemaal dankbaar voor ben. Ik ben dankbaar dat ik leef. Hoewel het leven vol ups en downs zit, ben ik blij dat ik op deze aardbol rond mag lopen – aan wie ik dat dan ook te danken heb, waarschijnlijk mijn ouders: paps, mams dank u wel. Ik vind het fijn dat ik mag meemaken wat ik meemaak. Ik ben gelukkig, ook met dat wat mij ongelukkig maakt. Het laat me weten dat ik leef. Want als ik dood was, voelde ik al die verschillende emoties niet. Dankbaar ben ik ook voor kritiek en goede raad, niet dat ik er altijd wat mee doe, maar het laat me een perspectief zien waarvoor ik zelf een blinde vlek had. Complimenten zijn natuurlijk helemaal iets om dankbaar voor te zijn, dan weet ik dat ik op de goede weg ben.

Gezond

Ik ben dankbaar voor mijn gezondheid die me best wel eens in de steek laat, maar overall doet dat lijf het toch alweer een aantal decennia zonder noemenswaardige haperingen. En wanneer mijn spieren stijf zijn en ik niet kan lopen van de spit, dan weet ik dat het een teken is van mijn lijf om eens even uit dat hoofd te gaan en wat aandacht te schenken aan de andere onderdelen van mijn lijf. Mijn voeten bijvoorbeeld, de basis waar ik op sta. En daar ben ik dan weer dankbaar voor. Ik ken genoeg mensen die ziek zijn, sommigen zelfs ernstig, maar zelfs zij putten weer kracht en hoop uit de dingen om hen heen. Ze zoeken een manier om zelfs dat ziek zijn nog nut te geven, dankbaar dat ze dat tenminste voor andere mensen kunnen doen. En daar ben ik dan weer dankbaar voor. Dat ik zulke mensen ken en van hun wijsheid mag profiteren.

Afstand

Ik ben dankbaar voor mijn geliefden: de mensen om mij heen, maar zeker ook de mensen die op een afstandje van mij houden. Het is toch fantastisch dat liefde alles overstijgt, zelfs de onoverbrugbaar lijkende kloof die afstand heet. Vrienden, familie, kennissen, zakelijke relaties, ze dragen allemaal een steentje bij aan wie ik ben en hoe ik me voel. Van die mensen is het heel lastig afscheid nemen. Maar dan denk ik weer aan het volgende citaat: ‘How lucky I am to have known somebody and something that saying goodbye to is so damned awful.’ Uit het oog is immers nooit uit het hart…

Virtuele werkelijkheid

We vliegen op Parijs. Mijn favoriete stad. Wat een herinneringen liggen hier opgeslagen. Goede herinneringen, slechte herinneringen. De liefde, het verbreken ervan, werk, levenservaring, nieuwe vrienden, oude vrienden, prachtige gebouwen en parken, couscous eten, champagne drinken, Driekoningen vieren, eenzaamheid en ultieme levensvreugde. Allemaal in die ene stad, Parijs.

Smart technology

Voor me zit een oudere Amerikaanse dame. Ook zij is op weg van Montpellier naar Charles-de-Gaulle. Op haar iPad zie ik kinderfoto’s voorbij komen. Van haar kleinkinderen die in Frankrijk wonen, stel ik me voor. Verrukt over die blije kindergezichtjes laat ze de ene na de andere foto aan haar man zien, die aan de andere kant van het gangpad zit. De iPad wordt van de linker- naar de rechterkant van het vliegtuig overgeheveld en ook hij glimlacht breed bij het zien van die lieve smoeltjes. Vertederd denk ik: ‘Waar zouden we zijn zonder foto’s? Hoewel ze steeds verder van de kleintjes vandaan vliegt, is ze toch dichter bij ze dan ooit. Dankzij smart technology. Van de weeromstuit klik ik ook de foto van mijn geliefde even aan op mijn smartphone, ik mis hem. Maar nu zijn we toch even samen.

Echte herinneringen

Hoe ging dat vroeger eigenlijk? In de tijd dat ik nog in Parijs zat, meer dan 20 jaar geleden, had ik een instant klikcameraatje en moest ik na afloop maar afwachten welke foto’s er gelukt waren; herinneringen die tastbaar gemaakt werden, was toch een beetje een gelukstreffer. Er mislukten namelijk ook veel foto’s, door een slechte timing, of een nog slechtere belichting. Herinneringen werden toen voornamelijk in mijn hoofd vastgelegd, gelukkig was ik jong en werkte de bovenkamer nog optimaal. Wij stuurden elkaar brieven. Elke dag naar de brievenbus hopend dat er weer een teken van leven op de deurmat zou vallen. Want op dat moment waren we even samen. Virtueel avant-la-lettre.

Gravity

Hoe zal dat in de toekomst gaan? De Franse kranten geven hoog op over Gravity, de film over een virtueel 3D ruimteavontuur met George Clooney en Sandra Bullock. Straks kan ik mijn geliefde in 3D oproepen, terwijl ik zelf ook door de lucht vlieg. De techniek staat toch voor niets?

Het oude dametje heeft inmiddels haar iPad weer teruggekregen van haar echtgenoot, en begint aan een spelletje Patience. Alleen. Eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd…

manOman interview: Rowan Atkinson

Hij oogt wat uitgeblust, Rowan Atkinson, als manOman hem ontmoet in het Amstel Hotel. ‘Ik vlieg op het moment de hele wereld rond voor de première van Johnny English Reborn. Ik geloof dat ik die film nu al 5x heb gezien,’ verontschuldigt hij zich op typisch Britse wijze, terwijl hij een lepeltje honing in zijn thee dompelt. ‘Gelukkig ben ik er erg tevreden over, hoewel mijn perfectionisme ervoor zorgt dat ik alweer tal van dingetjes heb ontdekt die anders hadden gemoeten…’

Romantische Johnny English

Johnny English is de eerste film waarin ik een ‘love interest’ heb. Erg leuk om te spelen. We dachten dat het nu wel kon. Johnny English is volwassener geworden, hij is nog altijd een echte man, erg zeker van zichzelf, zelfs in situaties waar hij helemaal niets van weet, maar er gaat ook heel veel goed. Hij heeft een enorm rechtvaardigheidsgevoel en een drang om te presteren. Maar daarnaast is hij ook gevoelig. Ik denk dat hij in de basis een heel goedbedoelende man is, maar dat het zo nu en dan niet helemaal gaat zoals hij had bedoeld. He isn’t as good as he thinks he is, which is good for comedy. Vrouwen kunnen dat waarderen, en het is dus volkomen geloofwaardig dat er nu een vrouw verliefd op hem wordt. Dat was in Johnny English deel 1 zeker niet mogelijk geweest.’ Atkinson lacht als hem gevraagd wordt of hij zijn jongste film geschikt vindt om een ‘first date’ mee naar toe te nemen. ‘Zeker, er zit voldoende in dat beide seksen zal bevallen. Voor de mannen zijn dat natuurlijk de technische ‘James Bond’ gadgets, zoals de fenomenale Rolls Royce Phantom met zijn 9 liter V16 motor die op mijn stem reageert en de snelle rolstoel waarmee ik door de straten van London race; voor de vrouwen is dat de romantische factor en het feit dat de vrouwen hier qua intellect en geslepenheid zeker niet onderdoen voor de mannen. Zowel dames als heren zullen met een tevreden gevoel de zaal verlaten na het zien van deze comedy thriller.’

Reasonably Priced Car

De rolstoel-scene is inderdaad een van de vele spectaculaire delen van de film, die de James Bond en The Naked Gun films duidelijk op de hak neemt. Met een snelheid van 60km per uur door London razen, de studio vond het eerst niet zo’n goed idee dat Atkinson dit zelf zou doen. Maar de acteur, die een grote voorliefde voor raceauto’s heeft, en in het programma Top Gear zelfs de eerste plaats behaalde in de race in de ‘reasonably priced car‘, stond erop zelf plaats te nemen in het opgevoerde vehikel. ‘Ik doe de meeste stunts zelf. Ik heb ervoor getraind, in de fitnesszaal en bij een gevechtssportleraar. Alleen de stunts op grote hoogten deed mijn stunt double, want ‘I’m not so good with heights‘.’ Onlangs reed Atkinson nog zijn McLaren F1 tegen een boom en een lantaarnpaal in een eenzijdig ongeluk. Hij hield er een pijnlijke schouder en een gewonde trots aan over. ‘Yeah, ik hoop dat ik ervan geleerd heb, maar het belet me niet om weer in een auto te gaan zitten. Het is mijn passie.’

The Black Adder

Wanneer hem gevraagd wordt of hij ook wel eens een serieus karakter zou willen spelen, vertelt Atkinson dat hij dat zeker wil, maar dat hij realistisch is: ‘Ik ben me ervan bewust dat het van het publiek afhangt of dat een succes zou worden. Ik neem een enorme bagage mee als komiek, en of het publiek mij in een serieuze rol zou accepteren valt nog maar te bezien.’ Als we opperen dat dan een vijfde serie van The Black Adder misschien een goed idee is, lacht hij besmuikt. ‘Ja, ik zou dat heel erg leuk vinden, maar je moet wel beseffen dat het zo’n 25 jaar geleden is dat we de laatste serie maakten (First World War, red.). De hechte groep acteurs en schrijvers die debet waren aan het succes is uitgewaaierd en iedereen heeft zijn eigen carrière. Het zal moeilijk worden om al die mensen weer bij elkaar te krijgen, en om dezelfde sfeer te creëren. Bovendien heb ik zitten denken in welke ‘setting‘ een nieuwe Black Adder zich zou moeten afspelen. Een gevangenenkamp in het Poolse Colditz in de Tweede Wereldoorlog zou wel een idee zijn…..’ Laten we hopen dat hij Stephen Fry, Hugh Laurie, Tim McInnerny, Miranda Richardson and Tony Robbinson weer bijeen weet te krijgen. Want een nieuwe Black Adder, hoe leuk Johnny English ook is, is echt het kersje op de taart!

www.JohnnyEnglish.nl