De moderne man draait zijn hand niet om voor een gezichtscrèmetje of een diepgaand gesprek over hem en haar. De mannen in mijn omgeving zijn een voor een gevoelig, behulpzaam en vredelievend. Er lopen er echter een paar tussen die nog graag de macho uithangen. En eerlijk gezegd, dat is een verademing.

Lekker ding
Neem nou R, een mooie kerel van een jaar of 45, ICT’er met vrouw en drie kids. Vanaf het moment dat ik hem leerde kennen, hoorde ik hem stoere verhalen vertellen over zijn leven ‘voor haar’, en de rechten en plichten die zijn vrouw volgens hem zoal behoorde te hebben. Hij zei dingen als ‘ja ik heb niet voor niets een lekker jong ding uitgezocht’, ‘ik heb een midlifecrisis en mijn vrouw vindt het goed’ en ‘als mijn vrouw niet mooi en strak blijft, mag ik van haar een ander zoeken’.

Mannelijkheid
Maar nu. Nummer drie is koud gearriveerd of hij en zij hebben besloten dat het hier moet stoppen. En zij heeft aangegeven dat het nu ‘eens een keertje zijn beurt is om pijn te lijden’. En meneer heeft het onderspit gedolven en vertelt mij nu langs zijn neus weg dat hij van de week een ‘knipje heeft gehad’…. alsof ik dat stoer vind!
Wat blijft er nou over van zo’n machoman, waar je als vrouw nog eens een beetje over kan roddelen en klagen, als hij je intieme details gaat vertellen over de manier waarop hij zijn mannelijkheid verloren heeft? Geboorte beperking, alla, en fijn dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. Maar dan hoor ik toch liever de verhalen van de manier waarop hij zijn maagdelijkheid verloren is, en hopelijk komt daar geen schaar aan te pas.

Mannen willen altijd winnen. Dat is het stereotype beeld, en neem me niet kwalijk, maar het klopt vaak ook nog. Waar vrouwen een bedrijf starten om de ‘leuk’, wil een man gewoon vette winst maken en geslaagd zijn in de ogen van zijn vrienden. En als je een potje Triviant doet met een stel dames en heren, weet je al bij voorbaat dat de vrouwonvriendelijke termen niet van de lucht zullen zijn als de echtgenote weer eens ‘dom’ een punt verspeelt. Winnen is macht, verliezen is zwak: zie hier de ingrediënten voor heerlijke echtelijke ruzies en dito goedmaakmomenten.

Machtswellusteling
Ik kwam laatst ook een machtswellusteling tegen. Het was vrijdag, ik verwachtte een pakketje dat in mijn postbus zou liggen en dus ging ik richting postkantoor in het nabij gelegen dorp. Wat me al veel vaker was gebeurd, gebeurde ook nu: mijn postbus ging niet open. Maar omdàt het al eerder was gebeurd, had ik de drie sleuteltjes die bij de postbus horen, meegenomen (want dat hadden ze me eerder verteld te doen) en toog naar de balie. Vier wachtenden voor me, no sweat, ik had mijn legitimatie en mijn sleuteltjes bij me, dus kon die mijnheer mooi een reparatiebon uitschrijven voor het maken van het slotje, en even mijn post uit de bus halen.

Postrobot
Had ik gedacht. ‘Nee, mevrouw,’ zei de dienstdoende postbeambte. ‘De postbussen horen niet bij ons, dat is een ander bedrijf. U kunt om 8.00 ’s ochtends terugkomen, want dan is er een medewerker van de postbussen aanwezig.’ ‘Oke, maar het is weekend, wilt u dan misschien wel even mijn post uit de bus halen’, vroeg ik vriendelijk. ‘Nee mevrouw, dat mogen wij niet, omdat de postbussen van een ander bedrijf zijn.’
That was a first. Drie maanden haalt de dienstdoende postman of -vrouw mijn post al uit het vakje, maar goed. Ik zal je mijn argumenten, smeekbedes en sissende verwensingen die ik deze postrobot toebeet, besparen, maar puntje bij paaltje was dat ik een kaartje kreeg met daarop de klachtenlijn van TNT Post, die ik ‘kon bellen’.

Dat lucht op
Dat deed ik om de hoek,  bij de postbussen. De medewerkster aan de andere kant van de lijn wist niets van gescheiden bedrijven, en belde met de postrobot next door. Daarna moest ze mij vertellen dat hij blijkbaar gelijk had, dat het twee bedrijven waren, maar ze was het met me eens dat hij natuurlijk gewoon mijn post even had kunnen pakken. Affijn, mijn postbus zou op korte termijn gemaakt worden en ik droop af. In de auto schreeuwde ik een aantal krachttermen die ik in het postkantoor wegens mijn maatschappelijke positie niet had kunnen bezigen en jemig, wat luchtte dat op.

Lieve jongen
Ik ging natuurlijk – niet voor één gat te vangen – rond een uur of vijf terug, waarna een lieve jongen die bij de postbussen zat, gewoon even mijn bus leegde en sorry ik kon een besmuikte grijns niet onderdrukken. Tja, zo blijkt dat ook op stereotypen altijd weer een uitzondering bestaat. Dit vrouwtje had die verdomde kerel maar mooi even laten zien, hoe we dit spelletje spelen. Winnen is macht, verliezen is voorbureaucratische macho’s.

Een vriendin van me heeft verkering met een man die volgens haar ‘zijn hart op slot heeft, maar zijn huis voor haar openzet’. Hoe doe je dat? Gevoelsmatig bedoel ik. Een relatie onderhouden met zo’n man. Afstand houden of juist al je liefde zijn richting op zenden? Beide in de hoop dat hij de deur naar zijn hart op enig moment toch open durft te doen. Ik ben er nog niet uit.

Sex om de sex
Wat ik wel ken, is het fenomeen hart open en huis op slot. Volgens mij een goede manier om niet te snel te ver in het zompige moeras der liefde te zinken. Wel openstaan voor een mogelijke match, maar niet te snel samen het bed in duiken, want dat leidt onherroepelijk tot verwachtingen. En verwachtingen, daar gaat het meestal mis. Bij ons vrouwen dan. Sex om de sex is mogelijk en behoorlijk lekker, maar houdt die lust-relatie te lang aan, dan gaat dat verwachtingsradertje in je vrouwelijke hersenpan toch weer met je aan de haal. ‘Kan ik eens een weekendje weg voor ons saampjes inplannen, zou hij mee willen naar dat verjaardagsfeestje, hoe lang zou hij me aantrekkelijk blijven vinden of heeft hij er nog meer vriendinnetjes naast?’ Dat soort geneuzel.

Issues
Als je echter een partner treft die zijn hart op slot heeft, kom je er volgens mij nog bekaaider af. Dan vecht je tegen de bierkaai. Hij heeft issues. Of hij vindt je toch niet leuk genoeg. Hoe lang blijf je geven, zonder iets terug te krijgen? En hoeveel van jouw gegeef kan hij aan, voor het hem begint te dagen dat jullie eigenlijk gewoon wél een relatie hebben? En dat hij daar heel zenuwachtig van wordt. Nee, een man die zijn hart op slot heeft, is geen goede match. Tenzij je eraan twijfelt of die deur naar zijn hartje wel echt dicht zit. Maar ja, dat zijn dan weer die vrouwelijke radertjes die aan het draaien slaan…

Wat moet je denken van een man die elke dag met zijn moeder belt? Prima! En van een man die elk vrij weekend bij haar op visite gaat? Twijfelachtig. En van een man die zijn was nog bij zijn moeder brengt, omdat ze dat zo gezellig vindt? Wegrennen! Want is dit nou een man met een sterke moederband, of iemand met bindingsangst? Ten opzichte van jou…

Attente man
Ik denk dat er niets mis is met een man die attent is naar zijn moeder. Niet alleen op Moederdag, maar het hele jaar rond. Zij is tenslotte degene die hem op de wereld heeft gezet, hem met liefde en zorg heeft grootgebracht en die nu wellicht heel eenzaam zit weg te kwijnen. Een zoon die doorheeft hoe fijn ze het vindt wanneer haar volwassen jongen haar bezoekt, en haar nog een doel in het leven geeft, als hij haar vraagt zijn was te doen, is een zegen. Dat is een man die heeft geleerd zorgzaam te zijn, liefde te geven en op de juiste tijd op de juiste plaats is. Zo’n man willen we allemaal.

Vrouw op de tweede plaats
Maar wat als die man zijn vrouw daarmee op de tweede plaats zet? Niet voor haar kookt, maar wel elk weekend bij zijn moeder klusjes opknapt, het huis schildert en de boodschappen haalt. Heeft die man in zijn moeder niet een sociaal wenselijke ‘escape’ gevonden om maar niet thuis te zijn? Met andere woorden, wordt het dan geen tijd om je als vrouw eens achter je oren te krabben?

Moederdag
Heren, binnenkort is het weer Moederdag. Zet je moeder in het zonnetje, neem haar mee uit. Doe dat met z’n tweetjes, zonder je vrouw. Want Moederdag is jouw moment met je moeder. Maar daarna is het weer tijd voor die andere belangrijke vrouw in je leven. Ook al is zij je moeder niet, en wellicht zelfs (nog) niet eens moeder van je kinderen, met haar ga je oud worden. Tenminste, dat is de opzet. Een goede balans tussen de aandacht voor je moeder en de aandacht voor je vrouw is heel belangrijk, zodat je beide vrouwen te vriend houdt. Want een vrouw die niet ‘gezien’ wordt kan meer kwaad aanrichten dan een boze schoonmoeder. De woede van een genegeerde vrouw richt zich namelijk tegen jou. Laat je vrouw dan de strijd met haar schoonmoeder maar aangaan!