Je ziet hem nooit want hij zit altijd in de garage aan een of ander motorblok te prutsen. Of na drie jaar in het nieuwe huis zijn de plinten nog steeds niet gelegd. Zijn er eigenlijk wel klusmannen die het goed doen in de ogen van de vrouw? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Help mijn man is klusser!

VOLGENS HAAR
Hij wou een motor. Dus ik vind dat goed. Een lastige vrouw ben ik niet. Nee, dat vindt hij ook. Tenminste dat zegt hij, maar daarin zit vaak het venijn. Tussen zeggen en denken, tussen zeggen en doen. Zo ook met het hebben van een motor. En omdat de vrouw nu eenmaal het meest gaat over ‘zeggen’ kwam ik er maar gelijk mee. “Leuk, snap ik, helemaal oké, maar géén motorblok op mijn aanrecht. Geen vettige onderdelen verspreid door de gang omdat je iets moet doen wat ik toch niet snap. Je krijgt heel veel ruimte voor wat ik niet snap, maar niet in mijn gang en zeker niet in mijn keuken.” Vooral dat ‘mijn’ gaf ernst aan mijn woorden.

Zaterdagmiddag
Dus blijft de motor keurig buiten en wordt er bij mooi weer aan het ding geklust onder een blauwe zaterdagmiddag hemel. Als hij daar de kans toe krijgt want zijn dagen zijn erg vol. En bij volle dagen gaat motorrijden natuurlijk vóór motorklussen, al is dat wel eens anders geweest. Zegt zijn moeder. Moeders van ondernemende mannen zitten vol verhalen over de inventiviteit van ‘toen hij nog klein was’. Ik was dus gewaarschuwd. Toch is het reuze handig, zo’n klussende man in huis. Op regenachtige en motorloze zaterdagmiddagen valt er in huize Boekelaar altijd nog wel iets te klussen waar een man voor nodig is – ik leg die zo nog even uit- . Meestal noem ik hem liefkozend ‘mijn handige klootzak’ wanneer ik vol trots naar de lampen kijk die hij heeft opgehangen in ons nieuwe huis. Elk stel heeft zo zijn gekkigheden.

Wachten
En dat brengt mij bij mijn uitleg. Want de zin was wat suggestief. Op het vulgaire af eigenlijk, en dat was zeker niet de bedoeling. Want werk gaat voor het meisje. En dat komt mijn handigert soms een béétje beroerd uit. Echt, ik probeer hem wel zijn rust te gunnen, maar ja, 4 maanden na de verhuizing zou het toch wel leuk zijn wanneer het licht in de badkamer het ook eens deed. Of dat de deuren eens uit de grondverf kwamen. ‘Dan doe je dat toch lekker zelf’ hoor ik u lezen. Maar kijk, daar zit hem wederom het venijn. Ik zou er zijn mannelijke ego mee kwetsen, ik zou hem er zijn ik-ben-handig-en-ik-ben-nodig-borstkasgeroffel mee ontnemen. En dat gaat me echt te ver. Want ik houd van mijn handige klootzak, dan wacht ik maar wat langer. Ik zei het toch, ik ben geen lastige vrouw. 

VOLGENS HEM  
Ik heb een Gamma-shirt. Aan de voorkant “Nee heb je”, aan de achterkant “Ja kun je vergeten”. Toch ben ik geen Freek-Willem die elke vrije dag besteedt aan het klussen in huis. Ik kan het wel. Ik ben zelfs een behoorlijk Pietje Precies als het om klusjes gaat. Electriciteit, een muurtje of een hangend toilet, ik draai er m’n hand niet voor om. Maar om nu te zeggen dat ik elk weekend sta te popelen om iets nieuws aan te pakken.. Nou nee. Dat is best vreemd, want ik vind het wél leuk. Alle klusjes waarmee je ‘het mannetje’ bent zal ik met grote toewijding tot een goed einde brengen.

Opstarten
Mijn vrouw is de aanjager. Als zij vindt dat er iets gebeuren moet, port ze me een paar keer, of geeft wat overduidelijke hints als “het zou best fijn zijn als de snoeren van de home cinema weggewerkt zouden zijn, vind je ook niet?”. Dan wordt in mijn hoofd de Gamma-vlag gehesen en ga ik op zoek naar de oude spijkerbroek en het werkshirt. Er zijn dingen waar ik minder zin in heb, zoals schilderen en behangen. Gelukkig is behangen en schilderen weer de afdeling van mijn vrouw. Ze draait haar hand er niet voor om een kastje in een andere kleur te schilderen. Na afloop ziet ze er vaak wel uit als Pipo de clown met handen en een gezicht vol verf, maar het resultaat mag er best zijn.

Leedvermaak
Toch staat er voor mij nog een megaklus op stapel die ik nu al tijden voor me uit schuif. Ik heb nog twee trappen af te krabben en opnieuw te schilderen. En dan geen normale trappen van 13 treden, nee hoor. 19 treden per stuk en stijf van de oude verf en lijm. Mijn lief heeft me een half jaar gegeven om de trappen netjes afgewerkt en strak in de lak op te leveren. We hebben het programma ‘help, mijn man is klusser’ wel eens samen gezien en ik moest altijd vreselijk lachen om de smoezen van de mannen waarom iets al een half jaar of langer in de steigers staat. Tegenwoordig lach ik niet meer zo hard, omdat ik meerdere malen per dag bij het beklimmen van de trap herinnerd word aan het naderend einde van het ultimatum. Hoe lang heb ik eigenlijk nog? Oh shit, ik moet als de wiede…

Als het even niet zo lekker gaat, zijn het altijd de vrouwen die gaan hyperventileren en de boel onmiddellijk willen rechttrekken. Kijkt een man zijn vrouw één keer niet aan vanachter de krant terwijl zij iets zegt, dan volgt er diezelfde avond nog een ‘wat-ben-je-afwezig-gaat-het-wel-goed-met-je-gesprek’.

Die paniek bij alles wat even niet klopt is een nare eigenschap waarbij dames enkel en alleen hun eigen ruiten ingooien. Of economisch aan het kortste eind trekken, zo bleek uit onderzoek.

Slecht betaalde baan
Want in tijden van crisis, zeg nu, nemen vrouwen uit angst voor werkeloosheid slecht betaalde banen onder hun niveau aan. En dat is niet slim, want ze hebben daar de rest van hun carrière last van. Ooit had ik best een leuk bedrijf, personeel, de hele mikmak. Tot het misging. Iemand anders had de krant in handen en deed net of hij me niet zag. Hallo! Weet je wel hoe erg ik daarvan in paniek raak met twee kids thuis die willen eten? Dus… Waar ik voorheen een team medewerksters aanstuurde nam ik de eerste de beste baan aan die ik kon krijgen. Die van telefoniste. Het was de blinde paniek! Jaren lang bleef ik door die stap naar beneden degene die de koffie haalde en de telefoon aannam.

Gerinkel
Met al dat gerinkel aan mijn hoofd groeide mijn onvrede, maar niet mijn CV. Die was inmiddels nauwelijks nog interessant te noemen. Waarmee ik niet wil zeggen dat tikmiepen of zeggen wie er nu weer in vergadering zit echt het laagste van het laagste is. Het past alleen toch niet zo goed bij mijn behoeften. Mijn noodoplossing was a way of life geworden, en daarmee deed ik mezelf te kort. ‘Dan ga je toch solliciteren’. Ja. Bin there, done that, got the t-shirt. Plus een enorme stapel afwijzingen. En dat snap ik dan ook wel weer. Hoe blond moet je zijn wil je onder je niveau gaan werken en denken dat dat slim is? Er is geen mannelijke werkgever te vinden die dat begrijpt. Crisis of geen crisis. Maar nu heb ik een vrouwelijke werkgever en mag ik stukjes schrijven. De telefoon doet ze zelf en ze weet hoe ik mijn koffie drink. Halleluja! Mama is back. 

Hij wil een nieuwe auto, zij geeft een maandloon uit aan kleding. In deze tijd van crisis zijn de daarvoor benodigde euro’s steeds minder voor handen. Elke week zetten we in Man vs Vrouw hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Hoe belangrijk is geld binnen een relatie?

VOLGENS HAAR
Meneer Scheringa zei het ook: ‘gelukkig ben ik gezond en heb mijn gezin. Ik ga een boek schrijven en een film maken.’ Je kunt er veel over zeggen, maar dat pleit. Want het valt niet mee. Positief blijven wanneer elk dubbeltje moet worden omgedraaid. Ik hoor het om me heen ook steeds vaker. Toch rust er een groot taboe op het hebben van weinig of geen geld. En voor je relatie is het ook niet alles.

Slappe lach
Ook ik mocht me een aantal jaren aansluiten bij het gilde: ‘deeply broke’. De ultieme relatiemeter, al raad ik het niemand aan. Maar wie wil weten hoe sterk je samen bent tijdens de weekendboodschappen met € 1,30 en thuis nog een ui en een halfje bruin… Van ellende kreeg ik 15 minuten de slappe lach in gangpad 3, ter hoogte van de huismerk macaroni en de blikjes tomatenpuree. Want het is bikkelen wanneer je het van het statiegeld moet hebben om de laatste dagen van de maand te dichten. Liefde mag dan gratis zijn, het kost wel geld om het ook leuk te houden. Met wat spendingmoney ben je proefondervindelijk tóch aantrekkelijker voor elkaar. Je ziet er op gezette tijden weer eens kittig in het nieuw gestoken uit, kunt gezellig ergens een hapje eten en hoeft al helemaal geen last te hebben van, oh energievreter, schuldgevoel over financiële afhankelijkheid. Hoe het zo ver was gekomen? Dat ga ik niet zeggen. Bij failliet zijn hoort schaamte. Want al loopt er iemand in mijn verleden rond die de titel ‘meest onbetrouwbare en hufterigste zakenpartner van de eeuw’ verdient – nee, het is niet S te W – je blijft ook altijd nog zelf verantwoordelijk.

Gangpad 3
Eat your heart out, alle feelgood goeroes, want het is waar. Het moment waarop het licht begon te gloren was het moment dat ik besloot geen slachtoffer meer te zijn. Niet van de hufter, en niet van mezelf. Dus won ik een gerechtelijk proces en vond een leuke baan. Iets met schrijven. Dat heb ik dan weer met Scheringa gemeen, die drang tot noteren. Want hoewel lief me al die tijd heeft gesteund, ja, zelfs hartverscheurend, tot de natte onderbroek aan toe, meedeed in gangpad 3, echt gezellig is het ook niet wanneer je vrouw steeds weer boven een stapel rekeningen zit te sniffen en de overdrachtelijke nieuwe dag maar niet wil aanbreken. Dus Scheringa heeft groot gelijk. Dan kun je het allemaal maar beter van je af schrijven. Hij zal het wel niet nodig hebben, maar mocht hij het recept voor crisismacaroni met een uitje willen hebben: mijn lief en ik hebben het! Gangpad 3.

VOLGENS HEM
Gebrek aan poen is ook niet alles. Een ieder die zegt dat het hebben van genoeg geld geen onderdeel uit maakt van je geluk heeft waarschijnlijk geld genoeg. Tegenwoordig mag ik (gelukkig) niet al te veel meer mopperen, maar er zijn periodes geweest waarin ik minstens twee weken van een maand overhield aan het eind van mijn salaris. Als je dan nog een jonge vrijgezel bent is het niet zo erg. Je bent jong, je bent gezond, je kan best tegen een stootje, en hé, was het niet je grootste wens om de hele dag chips en patat te eten toen je nog onder moeders vleugels zat?

Hokje
Ik was 24, vrijgezel en werkte als barkeeper op een grote camping. Zeker geen vetpot, maar daar gaf ik toen niet te veel om. Ik woonde in een heel klein hokje van een huis voor FL 400,- (jaja, guldens) in de maand alles inclusief. Toch knaagde het een beetje als ik –tijdelijke- vriendinnetjes mee naar huis nam en ik hun twijfelachtige blik op mijn onderkomen zag. Een jaar later had ik een vaste vriendin en was ik toch weer begonnen met een studie. Ik was zo mogelijk nog armer en woonde samen in dat hokje. Het gebrek aan geld en daarmee de ruimte om leuke dingen te doen, nekte uiteindelijk ook die relatie. Je kan nog zo romantisch doen met een kaarsje op een muffin in plaats van een taart, of Jip en Janneke champagne in plaats van een fles Moët et Chandon, enige financiële ruimte geeft ook de broodnodige ruimte in je relatie.

Doos
Met mijn vrouw heb ik ook moeilijke tijden gekend. Tijden waarin we elkaar verzekerden in een kartonnen doos te willen wonen, zolang we maar samen waren. Maar ja, je hebt kinderen die je toch in een veilig nest wilt grootbrengen, dus er is niet veel ruimte meer voor zulke romantische denkbeelden. In deze tijden van … nee, dat woord gebruik ik niet, hebben we het gerust wel eens wat krapper dan we zouden willen. Maar behalve hier en daar een discussie over een etentje wat we misschien beter niet hadden kunnen doen, slaan we ons er zonder al te veel moeite doorheen. En ik heb ook het geluk dat mijn vrouw totaal niet valt voor mannen in dure sportwagens.

De moderne man draait zijn hand niet om voor een gezichtscrèmetje of een diepgaand gesprek over hem en haar. De mannen in mijn omgeving zijn een voor een gevoelig, behulpzaam en vredelievend. Er lopen er echter een paar tussen die nog graag de macho uithangen. En eerlijk gezegd, dat is een verademing.

Lekker ding
Neem nou R, een mooie kerel van een jaar of 45, ICT’er met vrouw en drie kids. Vanaf het moment dat ik hem leerde kennen, hoorde ik hem stoere verhalen vertellen over zijn leven ‘voor haar’, en de rechten en plichten die zijn vrouw volgens hem zoal behoorde te hebben. Hij zei dingen als ‘ja ik heb niet voor niets een lekker jong ding uitgezocht’, ‘ik heb een midlifecrisis en mijn vrouw vindt het goed’ en ‘als mijn vrouw niet mooi en strak blijft, mag ik van haar een ander zoeken’.

Mannelijkheid
Maar nu. Nummer drie is koud gearriveerd of hij en zij hebben besloten dat het hier moet stoppen. En zij heeft aangegeven dat het nu ‘eens een keertje zijn beurt is om pijn te lijden’. En meneer heeft het onderspit gedolven en vertelt mij nu langs zijn neus weg dat hij van de week een ‘knipje heeft gehad’…. alsof ik dat stoer vind!
Wat blijft er nou over van zo’n machoman, waar je als vrouw nog eens een beetje over kan roddelen en klagen, als hij je intieme details gaat vertellen over de manier waarop hij zijn mannelijkheid verloren heeft? Geboorte beperking, alla, en fijn dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. Maar dan hoor ik toch liever de verhalen van de manier waarop hij zijn maagdelijkheid verloren is, en hopelijk komt daar geen schaar aan te pas.