We mogen een nieuw imagoprogramma verwelkomen op tv. ‘Wat je ziet ben je zelf’. Een modeprogramma dat ook over relaties gaat. Een programma tegen verslonzing van het uiterlijk binnen je relatie. Als het nieuwtje van de relatie eraf is en men met allerlei versiertrucs de buit heeft binnen gehaald, gaat bij teveel dames de make-up er af, de hakken de kast in en de de joggingbroek aan. Dat zou anders moeten. Aldus het programma. Partners moeten elkaar weer aantrekkelijk gaan vinden en dat kan zij écht niet zomaar opbrengen wanneer hij te vaak in dezelfde spijkerbroek loopt.

Aantrekkelijk
Volgens mij doet het programma aan symptoombestrijding. Het niet meer aantrekkelijk vinden van de partner gaat nooit over kleding. Zelfs niet over onfris ruikende lichaamsdelen of ongeschoren ledematen. Daarmee zeg ik niet dat het hebben van een goed verzorgde partner een overschat goed is. Het is erg prettig om een goed verzorgde partner te hebben. Maar zodra je op het punt bent beland dat de verloedering toeslaat en de frustratie over je relatie zich vertaalt in negatieve reacties over elkaars uiterlijk, is er meer aan de hand. Daar schuilen problemen achter die je niet verhelpt met de aankoop van de nieuwste kledingtrend of een middag bij de kapper. Zelfs niet bij RTL. 

Je best doen voor elkaar
Weer eens je best doen voor elkaar kan helpen een patroon of sleur te doorbreken. Het is zelfs leuk om weer eens helemaal uit te pakken. Maar laten we reëel en bij het juiste perspectief blijven. Kijk vooral ook naar de oorzaak van de sleur en pep jezelf niet alleen op met een, letterlijk, verblindend nieuw uiterlijk. Er worden legio banken bevolkt door stellen die blij worden van elkaars gezelschap in joggingbroek. Simpel omdat op die bank de persoon zit bij wie ze zich goed voelen. Er zijn ook legio stellen die afstand houden ondanks fysieke aantrekkelijkheid. Mijn persoonlijke visie: hoe meer plamuur, hoe dieper het gat! Werk dat niet weg met nog meer plamuur. Wat je in je partner ziet en wat je stoort, zegt veel over jezelf. Wat dat betreft is de titel van het programma goed gekozen. 

Waar een yoga-les al niet goed voor is. Ik kreeg een geheel nieuwe kijk op de man-vrouw-relatie. En denk nu niet meteen ‘oh nee, yoga! Geitenwollensokken…’ want het gaat er juist om dat soort vooroordelen – die nergens toe dienen – los te laten! Maar goed, ik dus met twee vriendinnen naar yoga-les. En daar leer je toch de interessantste dingen! Bijvoorbeeld: wist je dat een vrouw een man met mannelijke energie verleidt, en een man een vrouw verleidt met vrouwelijke energie? We worden dus blijkbaar het meest aangetrokken door iets wat heel dicht bij onszelf ligt!

Shiva en Shakti
Weg dus met stoer macho-gedrag of zoete-lieve-meisjesstemmetjes,
daarmee trek je uitsluitend personen van hetzelfde geslacht aan. Dus op
naar het gebruik van respectievelijk zachtheid, tederheid en lieve
attenties door de man, en bewegelijkheid, zoals lopen, dansen en
draaien, door de vrouw…
In de yoga-leer worden deze energieën Shakti (mannelijk) en Shiva (vrouwelijk) genoemd. Shakti staat voor beweging, Shiva voor zachtheid. Vrouwen vallen op Shiva in een man. Dus laat die stoerheid maar zitten, dat stoot ze juist vaak af!
Zullen we het eens proberen? Baat het niet, dan schaadt het toch zeker ook niet?

Het is 29 december, 12.30 uur. Het vriest lekker. Ik kom net terug van boodschappen doen. De voedselvoorraad moest nodig aangevuld worden na de feestdagen. Ook maar wat diepvriesartikelen gekocht voor de komende tijd. Mijn man zit achter de computer.
Op het moment dat ik de deur dicht doe valt de stroom uit. Lichte paniek. Allereerst denk je aan kortsluiting, maar al gauw komen we er achter dat in het hele huis de stroom is uitgevallen. Even wachten maar. Als er na enige tijd nog steeds geen stroom is hoos ik alle diepvriesproducten en andere bederfelijke waar in tassen en zet die in de tuin. Daar vriest het tenminste.

Calamiteit?
De Gemeente zegt altijd: “Bij calamiteiten op de plaatselijke T.V.-zender kijken.” Maar de T.V. doet het niet. De radio doet het niet. De telefoon doet het niet. Dan maar de mobiel. Helaas, ook daar een bericht dat “verbinding maken op dit moment niet mogelijk is.” Er komen buren aan de deur om te vragen of wij ook geen stroom hebben. Afwachten dus maar.

Vragen
We hebben nu des te meer te doen met al die mensen in Amerika, die door sneeuw en ijs getroffen soms dagen lang zonder stroom zitten. Hoe blijf je warm? Waar kook je op? Wij hebben gelukkig nog gas, maar dat hebben veel mensen in ons land ook al niet meer.
Na een uur, ja hoor, daar gaat plotseling de computer weer aan. Storing voorbij. Nu maar even op de lokale zender kijken of luisteren wat er aan de hand was. Helaas, geen enkel bericht.
Zo tasten we dus nog steeds in het duister….

Heb jij ook zo de p….in als je een bekeuring krijgt? Wie niet, zal je zeggen. Voor jouw gevoel is het toch altijd onterecht. Je reed maar enkele kilometers te hard. Je parkeerde op een plek waar je niemand in de weg stond, maar je vergat het verbodsbord maar even. Je reed toevallig met je fiets aan de linker kant van de weg. Of, zoals ik, je fietste een stukje de binnenstad in, waar het voetgangersgebied al was begonnen.

Argumenten
Ja, en dan ga je in discussie met die “vriendelijke” agent, die jou nu net eruit pikte. Terwijl er hordes andere fietsers daar heen en weer rijden, begint jouw agent rustig een bon uit te schrijven, dus dankzij jouw ellende hebben de anderen geluk. Dat voelt dan wel als een extra straf: waarom juist jij? Maar ja, tenslotte moet er een quotum gehaald worden…..

Wensen
Wat zou het heerlijk zijn als de wetgever eens wat meer naar de (ongehoorzame) burgers zou luisteren. Waarom niet op stukken weg, waar iedereen te hard rijdt, de snelheidslimiet wat verhoogd? Waarom het fietspad links van de weg niet een beetje verbreed met een streep in het midden, zodat de hordes scholieren die de verkeerde kant op fietsen, geen gevaar opleveren voor anderen, die hen tegemoet komen? Waarom op de drukke dagen voor Kerst niet wat soepeler omgaan met zwaarbeladen fietsers in de binnenstad?

Ach, deze vrome wensen zullen wel altijd wensen blijven, ook in het nieuwe jaar. Toch maar beter opletten want er zijn leukere dingen om je geld aan uit te geven (zie manOman).
Ik wens jullie een gehoorzaam en daardoor goedkoop 2009.

Ik heb een geheimpje. Nee, ik ben niet zwanger van een andere man dan mijn partner. Nee, ik heb niet de jackpot gewonnen zonder het mijn buren te vertellen en nee, ik ben niet mijn baan kwijt terwijl niemand dat weet. Zonder te verklappen wat het is – anders zou het geen geheimpje meer zijn – kan ik je wel vertellen dat het me redelijk bezighoudt. Aan de ene kant voel je je schuldig omdat je je de mening van anderen kunt voorstellen als ze wisten wat je geheimhoudt. Aan de andere kant is het zeer plezierig om er iets op na te houden, wat helemaal van jezelf is.

Serieus geheim
Promovendus Andreas Wismeijer onderzocht 1000 mensen met een serieus geheim en kwam tot de conclusie dat open, communicatieve mensen mét een geheim gelukkiger zijn dan mensen die al hun geheimen met anderen delen. Binnenvetters tillen daarentegen zwaarder aan een geheim. En het ging in zijn onderzoek om grote geheimen: vertel je je familie dat je HIV-besmet bent, met alle gevolgen van dien, of bespaar je hen en daarmee jezelf veel ongeluk en schaamte door het ze niet te vertellen. Zodra je als open persoon iets weloverwogen geheimhoudt, word je daarvan gelukkiger, is zijn conclusie.

Dat lucht op
Maar mensen met een laag gevoel van eigenwaarde, en gesloten mensen die alles wat persoonlijk is liefst voor zichzelf houden, kunnen juist heel erg lijden onder hun geheim. In deze groep zijn mannen oververtegenwoordigd. Niet zo verwonderlijk als je weet dat mannen minder makkelijk over hun gevoelens praten. Deze mensen kan het vreselijk opluchten om het geheim toch te vertellen, omdat het hebben ervan leidt tot energieverlies, slaaptekort, somberheid en gepieker. Toch vind ik dat dit geen vrijbrief mag zijn om je partner op te zadelen met al jouw geheime kwesties. Bijvoorbeeld het feit dat je vreemd bent gegaan. Veel mensen vertellen hun partner dat ze zijn vreemdgegaan. Niet om het geheim met hem of haar te delen, maar om zelf van hun schuldgevoel af te zijn. Daarmee ontduik je je eigen verantwoordelijkheid. Wel stiekem genieten, maar als je je schuldig voelt, je partner ook meetrekken in je misère. Dat is egoïstisch. Dan moet je het gewoon niet doen. Of je houdt het geheim. Heb je twee redenen om gelukkig te zijn!