Een heel triest verhaal. Een kennis van ons is weg bij zijn vrouw. Dat komt vaker voor, zul je zeggen. Maar de reden is treurig. Na acht jaar gelukkig samen te zijn geweest, is de 18-jarige dochter van de vrouw nu het breekpunt in de relatie. Het meisje schijnt geen fluit uit te voeren en haar moederlijk huis als een soort hotel te beschouwen, en is ronduit onbeschoft tegen de vriend van haar moeder, onze vriend dus. Het stel zelf was in hun buurt een voorbeeld van een gelukkig ‘huwelijk’.
Er is met hem ook wat mis
Nou is er met hem ook vast wel wat mis, want een breuk komt nooit van één kant. Misschien ruimt hij zijn troep niet op, of kookt hij niet genoeg, ik weet het niet, maar laten we aannemen dat moeder en vriend erg veel van elkaar houden, gezamenlijke hobby’s hebben en op hetzelfde intellectuele niveau zitten, dan zou ook het feit dat hij wat minder in het huishouden doet, bespreekbaar moeten zijn en niet hoeven te leiden tot een breuk.
En het gaat helemaal nergens over…
Nee, dan de aanleiding tot het moment dat hij besloot zijn koffers te pakken. Hij zat naar verluidt schaatsen te kijken, gaat even naar het toilet, dochter komt naar beneden, zet de tv op YouTube en posteert zich pontificaal op de bank. Hij zegt dat hij schaatsen aan het kijken is en dat hij graag Sven Kramer zo meteen weer even wil zien. Zij weigert en met veel misbaar verdwijnt ze na een heftige, banale woordenwisseling naar haar kamer…
Altijd partij trekken
Dan komt moeder thuis. Hij vertelt wat er gebeurd is en zegt dat hij er graag over wil praten met dochterlief, maar dat ze wel haar excuses voor haar woorden en gedrag moet aanbieden. Wat zegt moeder? ‘Dat gaat ze dus niet doen’. En daarmee is voor haar de kous af. Moeder kiest partij voor haar kind. Ook als het kind zich als een brutale aap cq onbeschofte puber gedraagt. Ik kan de nuance niet helemaal invoelen, maar blijkbaar is dit standaardgedrag van de moeder. De surrogaat vader voelt zich bescheten, hij wil ook graag bijdragen aan de opvoeding van de dochter en probeert door corrigerend op te treden het wicht enigszins sociaal vaardig het leven in te sturen. Maar moeder heeft blijkbaar andere ideeën over de opvoeding en laat haar hoofd (altijd) hangen naar dochter. ‘Want als je ze iets verbiedt, gaan ze het juist doen…’
Relatieverdriet
Ik vind het zo’n triest verhaal. Niemand had in de gaten dat dit speelde en blijkbaar al enige tijd, want je pakt niet alleen hierom je koffers. Maar ik ben zo verbaasd over het gedrag van de moeder: zij is tot geen gesprek te bewegen, en is blijkbaar bereid om acht jaar geluk weg te gooien. Wat gebeurt er toch met mensen als ze gekwetst zijn, als ze kritiek krijgen of wat dan ook de reden mag zijn? Ik mag hopen dat de moeder tot inkeer komt en onze vriend weer uitnodigt voor een gesprek. Of dat de dochter inziet dat zij het geluk van haar moeder heeft verbrijzeld.
Of dat hij het nog een half jaar uithoudt, totdat zij op kamers gaat met haar foute vriendje en afgebroken opleiding. Als hij dan ten minste nog romantische gevoelens heeft…
