Mijn moeder zei herhaaldelijk: ‘El, haal je niets in je hoofd, vriendschap met een man, dat kan niet.’ Daarmee bedoelde ze niet dat mannen niet te hebben zijn. Ze bedoelde dat, wanneer je zelf een vrouw bent, ze niet te hebben zijn op vriendschappelijke basis. En daarmee bedoelde ze weer: zonder seks.

Good old mom
Ik vond het nogal wat, die uitspraak. Van chemie tussen man en vrouw had ik nog niet zoveel kaas gegeten. In die dagen was iedereen eigenlijk wel aardig -dus vriendschapswaardig – tot het tegendeel bewezen was. Mijn moeder had kennelijk al wat bewijs. Dat ging bij mij nog even duren. Een mannetje of tig, schat ik, en de laatste is nog niet geweest, ben ik bang. Want steeds trap ik er, op mijn eigen onnavolgbare naïeve wijze, weer in. En steeds krijgt good old mom gelijk. Op een paar vriendschappen na. De mannen die van nature al niet zo veel met onderbuikchemie hebben met vrouwen in het algemeen of mij in het bijzonder. En dat ene exemplaar in de vorm van X. Met hem is de onderlinge chemie tot uitentreuren doorgenomen en opgeraakt. Alhoewel. Als hij de kans krijgt…

Kansverkleiner
Dus bewaak ik die kans. De genegenheid die ik voel wil ik behouden, niet verprutsen. Van zijn persoonlijke lief, ooit, ben ik verworden tot zijn persoonlijke kansverkleiner. Wat ook een bepaalde spanning oplevert maar dan een leuke. Eén die we zonder gevaar ten opzichte van nieuwe liefdes kunnen uitoefenen. We bellen, babbelen, ondersteunen, leven mee, en lachen om, uit of met. Zeg maar, gewoon de dingen die vrienden doen. Niet dagelijks maar wel op cruciale momenten. Dan is hij net even de enige die belt of een kaartje stuurt. En dat maakt hem tot waardevolle vriend. Voor mij. Of ik ook voor hem een complete vriendin ben, zo zonder seks, zou ik op een mooi moment nog eens moeten overleggen. Maar dan wel met hem, niet met mijn moeder.

Mijn dochtertje heeft er al minstens honderd en het aantal groeit
per dag. Net zo makkelijk. Ze zegt iets van: ‘He, ik zit ook op
streetdance!! Zit jij op MSN en op Hyves?’ En hup, weer een vriendje.
De laatste keer dat ik aan iemand vroeg of hij op streetdance zat kreeg
ik een middelvinger. Mijn dochter is tien en kan dat soort dingen
gewoon vragen aan leeftijdgenootjes. Bij mij werkt dat allang niet
meer. Maar dat ligt aan mij. Of zoals een mannelijke kennis vertelde:
‘Seks krijgen is gewoon een kwestie van een groot sms-bestand hebben’. Dat het bestand groot moest zijn was prettig. Ik ben gelukkig niet de
enige die kennelijk af en toe een middelvinger oploopt. 

Gesprek
En zo sparen we allemaal onze vriendjes voor
verschillende doeleinden. We slaan ze digitaal op en trekken ze uit de
kast wanneer dat nodig is. Voor een date, voor seks, een potje
hooligan-en, het doen van zaken, het bespreken van nieuwtjes, het
doorspelen van de laatste voetbaluitslagen of politieke uitspraken.
Helemaal handig. Alles gaat via het net. Valt best mee? Wanneer heb jij
voor het laatst een écht gesprek gehad dan? En dan bedoel ik zonder de
telefoon in je hand en zonder dat het om zaken ging. Ter
verduidelijking: ‘Jij ook goede morgen, is er nog brood?’  of ‘Ja, ja,
was vet met haar, maar ik moet nu echt gaan man, zie je later’, is géén
echt gesprek.

Intiem bezig
Maar gelukkig hebben we onze virtuele
vriendjes en vriendinnetjes nog. Want op het net is alles mooier. De
foto’s en de babbels. En de openhartigheid. Het blijft anoniem voelen
achter zo’n toetsenbord. Zelfs al zijn IP-adressen makkelijk te
achterhalen en staat de webcam aan voor de halve wereld, we denken dat
we intiem bezig zijn. Want dat willen we graag. Dát denken én intiem
kunnen zijn met iemand. Ondertussen blijft het  face-to-face heel erg
stil. En komt er al geluid uit dan is het vaak niet wat we zouden
willen zeggen. Feitelijk niets nieuws. Onze ouders en de generaties
daarvoor hielden ook wel van een potje stilzwijgen. Wat dat betreft
wordt er meer gecommuniceerd dan ooit. Ik moet gewoon niet zo zeuren en
me aanpassen aan de moderne methodiek. Zit er nog iemand op streetdance?