Categoriearchief: Vrouw relatie

Vrouw relatie

Vrouw Relatie: Het geheim van de foute man

Een reactie plaatsen

Nu personage Stijn weer opleeft door de verfilming van het boek ‘Komt een vrouw bij de dokter‘ willen wij er ook wel iets over zeggen. Over het geheim van de foute man. Waarom vinden vrouwen klootzakken zo aantrekkelijk? Oké, Stijn is fictief. Dat komt het romantiseren ten goede. En ook niet elke man is in de meest kwetsbare levensfase van zijn vrouw bij voorkeur bezig met zijn bijvrouw. Laten we nu niet doen of voor geen enkele man ‘in voor en tegenspoed’ inhoud heeft. Maar we kunnen gerust wel stellen dat bij veel vrouwen de knop ‘ik leer je voorspoed’ wordt geactiveerd zodra ze een loser signaleert. Hoe kan dat?

Geheim
Het geheim zit hem in de grote wens-vraag. Mensen geven vaak wat ze zelf het liefst zouden ontvangen. In de liefde dan. Iets praktisch als die lelijke spencer, gebreid door je schoonmoeder, kun je zonder hartzeer van de hand doen. Nee, het gaat om de zaken die het hart aangaan. De foute man trickert onbewust de wens gekoesterd te worden. Er toe te doen. Ergens, in de ondoorgrondelijke spelonken van het vrouwenbrein zit een mechanisme dat zorgt voor de gedachte: ‘Oh wat erg, dat behoeft een opknapbeurt. Die man heeft liefde nodig! Daar ga ik eens voor zorgen, voor hij nog meer mensen kwetst.” Bingo! Zo koopt ze zichzelf een ticket naar de afgrond.

Pamperen
In het begin voelt het zoooo spannend! Jammie, een ‘gevaarlijke’ man. Herkenbaar? Het is geen spanning wat ze voelt, het is de hoop dat het zelfbedachte systeem deze keer wél kans van slagen heeft. Keep on dreaming. Hij stopt niet met fout zijn. Zij moet stoppen met goed zijn tegen de verkeerde. Wanneer de vrouw inziet dat haar drang tot geven, pamperen, goedkeuren, wegmoffelen en – soms letterlijk – klappen opvangen, voortkomt uit haar eigen behoefte en liefste wens om eindelijk liefde te ontvangen, is ze op de goede weg om geen foute man meer te kiezen.

Vrouw relatie

Vrouw relatie: Zit niet zo op mijn lip!

3 reacties

Laat ik gelijk duidelijk zijn. Ik ben regelmatig een groot voorstander van fysieke afstand. Ook met de mensen die ik liefheb. Nee, ik ben geen kouwe. Maar ik kom graag zelf naar de mensen toe. Dat lukt niet wanneer je de hele dag al bovenop mijn lip zit. Afstand graag voor je me verstikt. Dank u!

Doelgerichte actie
In mij zit altijd een vorm van haast. Ook in de romantiek en liefde. Op zijn tijd een simpele maar doelgerichte aankondiging als ‘Zeg, voel jij wat ik voel, wat dacht je ervan?’ heb ik eigenlijk het liefst. Ga toch zeker niet uren in ogen zitten staren, om de hete brij heen draaien en woordjes slijmen als het ook een stuk effectiever kan? Houd ik tenminste nog wat tijd over.

Verwachtingspatroon
De afstand is erin geslopen om een praktische reden. Wat voor mij ontspanning is, zeg relaxen bij de open haard, de strandwandeling, het glaasje wijn, tegen elkaar aan een beetje naar de wolken staren of een intieme maaltijd, is voor veel mensen een evenement op het verlanglijstje der romantiek. En wanneer ik dit soort activiteiten dan ondernam met een man had ik een probleem. Was ik helemaal los in het hoofd, doezelig en ontspannen in de schouders, wou hij sex. Want we deden toch iets romantisch? Ja zeg, sex is voor mij een werkwoord. Je weet wel, inspanning, spelregels, verwachtingspatroon…Voor mij lastig te matchen met de hemelse sfeer van ontspannen raken.

Lekker ontspannen
Het lijkt allemaal heel hard en kil, maar dat valt reuze mee. In de praktijk maakt het de man namelijk helemaal niet uit in welke gemoedstoestand de vrouw sex met hem heeft. Of ze dit nu doet in staat van opperste verliefdheid, als een gestresste kip even tussen het boodschappen doen en de kinderen halen door, of helemaal ontspannen en Zen in sessies van drie uur. Als hij het maar krijgt. Nou, wat is dan het probleem? Gun mij dan mijn afstand. Dat is een duidelijk, nonverbaal signaal van ‘nu even niet’. Daarna kom ik naar je toe en doen we ons ding… Hè, hè, iedereen blij…. Ga ik daarna lekker ontspannen.

Blogs, Vrouw relatie

Vrouw relatie: Ja leuk! De loopband

Een reactie plaatsen

Vroeger was alles beter. Vroeger had ik nog zin, woog ik minder en had ik een sixpack nog voor het woord was uitgevonden. Ik was gewoon lekker bezig. In de sportschool. Dat waren nog eens tijden.

Fanatiek
Je had de zware jongens en daar hoorde ik bij. De die-hards. De jongens en meisjes van de shakes, de uitgekiende trainingsschema’s en de club waar de beginners best wel even plaats voor maakten. Ik voerde discussies met afvalligen dat bodybuilddames helemaal niet net mannen waren. Hallo! Vind je mij een manwijf dan? Nou dan! En ik werd niet eens zo erg agressief, want ik was een ‘natural’. Een schepje extra eiwit à la, maar anabolen daar deed ik niet aan.

Loopband
Maar toen kwam de liefde. En van de liefde kwam een baby. De sportschooltraining werd zwangerschapsgym, de zwangerschapsgym werd babyzwemmen. Het babyzwemmen werd kleutergym. Daarmee verdween het samenwerkingsverband en ik van het sporttoneel. Dat was natuurlijk geheel mijn eigen schuld, dikke bult. En over dikke bult gesproken…Nou, dat niet echt. Heus, wanneer je goed voelt, kun je nog iets van een prehistorisch sixpackje terugvinden. Onder mijn moederlijk zwembandje. Helemaal niet erg. Wel erg is de teloorgang van de conditie. Dus toen zelfs de foto’s van het babyzwemmen door het verstrijken der jaren hun glans begonnen te verliezen was dat een teken. Ik moest maar weer eens naar de sportschool.

Hartslag
Hij kende me nog. Een van de die-hard bodybuilders was nu trainer. Het weerzien met hem was wel aardig. Een confrontatie van vergane glorie, dat wel. Maar goed…Gelukkig hadden we onze sterke karakters nog. “Schemaatje doen maar?” “Doe maar ja, ik weet het allemaal niet meer zo goed.” “Ach joh, je pikt het zo weer op,” loog hij, “begin maar vast 10 minuutjes op de loopband.” Tien minuten? Zo lang? Na een paar seconden al zat ik op hartslag 145. Echt wel dat het nodig was.

Blogs, Vrouw relatie

Vrouw relatie: Te druk voor geluk

1 reactie

Oh mijn hemel, daar is er weer een
uit grootmoeders doos. Maar het is wel waar. Niemand gaat je gelukkig maken als
je niet een beetje blij wordt van jezelf. En dat, dames en heren, is een lange
weg. Je begint goed. Als ukkepuk voel je:
‘met mij is helemaal niets mis’. Maar je bent er nog maar net of de ellende
begint. Je doet het anders dan anderen. Loopt misschien later, praat anders,
leert anders, kleedt je anders, reageert anders. En daar komt allemaal
commentaar op. Gefeliciteerd! Je bent op weg jezelf te verliezen. 

Resetten
Dan word je puber, the dark side of life. Adolescentie,
nog zo’n leuke. Maar dan ben je er ook bijna. Je staat op de grens van de
volwassenheid. Keurig gedaan! Maar dan moet je terug. In mijn ogen ben je de
rest van je leven bezig te resetten met waar je in je jeugd niet tegenop kon. Gelukkig,
op dat punt van je leven krijg je een partner. Hij of zij maakt alles goed, of
dan tenminste dragelijk. Partners zijn perfecte bliksemafleiders. Verliefd zijn
is geweldig! Vleugels, vioolmuziek, passie, het kan niet op. Maar na de roes
komt de realiteit.

Zo druk
In mijn omgeving zie ik nogal wat stellen die steeds weer nieuwe
bliksemafleiders zoeken. Elk weekend zit vol, er komt een huis, een
verbouwing, een carrière, ander huis, andere verbouwing, ander project,
kinderen… Er moet beweging blijven anders slaat de relatiecrisis toe. Wie
niets om handen heeft gaat weer voelen. Hè gatsie. Hoe vaak zie je niet dat
stellen uit elkaar gaan net wanneer het huis gekocht is, verbouwd is en
ingericht. Dat komt niet omdat ze het niet eens werden over de tegeltjes of het
nieuwe bankstel. Dat komt omdat ze te lang hun leven gebruikt hebben om maar
niet te hoeven resetten. Onder het dunne laagje vinex en Ikea zit een zoekend
mens. ‘Maar ik ging nu toch gelukkig worden? Daar heb ik dit alles toch voor? Daar
heb ik ik jou, ons toch voor?’ Fout, daar heb jezelf voor.

Blogs, Vrouw relatie

Vrouw relatie: Lekker ding

Een reactie plaatsen

Op het sportclubje van mijn dochter worden alle kinderen standaard ‘lekker ding’ genoemd. Dat vind ik sympathiek. Al kan het natuurlijk best zo zijn dat juf het zich gemakkelijk maakt omdat ze niet alle namen kan onthouden.

Zeven   
Ik was als kind nooit het lekkere ding. De foute kleding, grote ogen en hard aan een beugel toe. Altijd het laatst gekozen bij gym. Het is daarom plaatsvervangend fijn, van die juffen met een lichte geheugenstoornis. “Zo lekkere dingen, gaan we even in de rij?” Kijk, dan maakt het gelijk niet meer uit wie er voor of achteraan staat. Lekker ding is lekker ding. Toch zeker als je zes of zeven bent. 

Profvoetballer  
Bij het opgroeien blijven de lekkere dingen vooraan staan. Vanavond zag ik het weer. Een of ander feestje met voetballers. Dat is ook nog iets. Ik begrijp heel goed waarom veel jongetjes er van dromen om profvoetballer te worden. Zoveel dom zwetsen als je maar wilt, maar je krijgt wel veel geld en de mooiste meiden. De ideale mannenbaan! En geef ze eens ongelijk. Dat is trouwens geen plaatsvervangende jaloezie. Van mij mogen ze, de voetbalvrouwen. Lekker ding zijn en dat volhouden is nog een hele toer hoor. Praat me er niet van.

Inhoud  
Ik heb het dan ook opgegeven. Toen ik een beetje begon op te drogen mocht ik telkens een plaatsje doorschuiven in de rij. Dat was heel leuk. Voor een tijdje. Lekker ding zijn bleek voor mij alleen maar leuk wanneer ik ook een beetje gewaardeerd werd om de inhoud. En die schifting ging me niet altijd even makkelijk af in het land der hitsige twintigers en bewijzende dertigers. Als vrouw had ik er een dagtaak aan. Dan liever niet, zeg ik nu. Ik ben geen die-hard beauty. Het is me te veel gedoe. Bovendien, wat moet ik nou met een voetballer?