Vroeger was alles beter. Vroeger had ik nog zin, woog ik minder en had ik een sixpack nog voor het woord was uitgevonden. Ik was gewoon lekker bezig. In de sportschool. Dat waren nog eens tijden.

Fanatiek
Je had de zware jongens en daar hoorde ik bij. De die-hards. De jongens en meisjes van de shakes, de uitgekiende trainingsschema’s en de club waar de beginners best wel even plaats voor maakten. Ik voerde discussies met afvalligen dat bodybuilddames helemaal niet net mannen waren. Hallo! Vind je mij een manwijf dan? Nou dan! En ik werd niet eens zo erg agressief, want ik was een ‘natural’. Een schepje extra eiwit à la, maar anabolen daar deed ik niet aan.

Loopband
Maar toen kwam de liefde. En van de liefde kwam een baby. De sportschooltraining werd zwangerschapsgym, de zwangerschapsgym werd babyzwemmen. Het babyzwemmen werd kleutergym. Daarmee verdween het samenwerkingsverband en ik van het sporttoneel. Dat was natuurlijk geheel mijn eigen schuld, dikke bult. En over dikke bult gesproken…Nou, dat niet echt. Heus, wanneer je goed voelt, kun je nog iets van een prehistorisch sixpackje terugvinden. Onder mijn moederlijk zwembandje. Helemaal niet erg. Wel erg is de teloorgang van de conditie. Dus toen zelfs de foto’s van het babyzwemmen door het verstrijken der jaren hun glans begonnen te verliezen was dat een teken. Ik moest maar weer eens naar de sportschool.

Hartslag
Hij kende me nog. Een van de die-hard bodybuilders was nu trainer. Het weerzien met hem was wel aardig. Een confrontatie van vergane glorie, dat wel. Maar goed…Gelukkig hadden we onze sterke karakters nog. “Schemaatje doen maar?” “Doe maar ja, ik weet het allemaal niet meer zo goed.” “Ach joh, je pikt het zo weer op,” loog hij, “begin maar vast 10 minuutjes op de loopband.” Tien minuten? Zo lang? Na een paar seconden al zat ik op hartslag 145. Echt wel dat het nodig was.

Oh mijn hemel, daar is er weer een
uit grootmoeders doos. Maar het is wel waar. Niemand gaat je gelukkig maken als
je niet een beetje blij wordt van jezelf. En dat, dames en heren, is een lange
weg. Je begint goed. Als ukkepuk voel je:
‘met mij is helemaal niets mis’. Maar je bent er nog maar net of de ellende
begint. Je doet het anders dan anderen. Loopt misschien later, praat anders,
leert anders, kleedt je anders, reageert anders. En daar komt allemaal
commentaar op. Gefeliciteerd! Je bent op weg jezelf te verliezen. 

Resetten
Dan word je puber, the dark side of life. Adolescentie,
nog zo’n leuke. Maar dan ben je er ook bijna. Je staat op de grens van de
volwassenheid. Keurig gedaan! Maar dan moet je terug. In mijn ogen ben je de
rest van je leven bezig te resetten met waar je in je jeugd niet tegenop kon. Gelukkig,
op dat punt van je leven krijg je een partner. Hij of zij maakt alles goed, of
dan tenminste dragelijk. Partners zijn perfecte bliksemafleiders. Verliefd zijn
is geweldig! Vleugels, vioolmuziek, passie, het kan niet op. Maar na de roes
komt de realiteit.

Op het sportclubje van mijn dochter worden alle kinderen standaard ‘lekker ding’ genoemd. Dat vind ik sympathiek. Al kan het natuurlijk best zo zijn dat juf het zich gemakkelijk maakt omdat ze niet alle namen kan onthouden.

Zeven   
Ik was als kind nooit het lekkere ding. De foute kleding, grote ogen en hard aan een beugel toe. Altijd het laatst gekozen bij gym. Het is daarom plaatsvervangend fijn, van die juffen met een lichte geheugenstoornis. “Zo lekkere dingen, gaan we even in de rij?” Kijk, dan maakt het gelijk niet meer uit wie er voor of achteraan staat. Lekker ding is lekker ding. Toch zeker als je zes of zeven bent. 

Profvoetballer  
Bij het opgroeien blijven de lekkere dingen vooraan staan. Vanavond zag ik het weer. Een of ander feestje met voetballers. Dat is ook nog iets. Ik begrijp heel goed waarom veel jongetjes er van dromen om profvoetballer te worden. Zoveel dom zwetsen als je maar wilt, maar je krijgt wel veel geld en de mooiste meiden. De ideale mannenbaan! En geef ze eens ongelijk. Dat is trouwens geen plaatsvervangende jaloezie. Van mij mogen ze, de voetbalvrouwen. Lekker ding zijn en dat volhouden is nog een hele toer hoor. Praat me er niet van.

Inhoud  
Ik heb het dan ook opgegeven. Toen ik een beetje begon op te drogen mocht ik telkens een plaatsje doorschuiven in de rij. Dat was heel leuk. Voor een tijdje. Lekker ding zijn bleek voor mij alleen maar leuk wanneer ik ook een beetje gewaardeerd werd om de inhoud. En die schifting ging me niet altijd even makkelijk af in het land der hitsige twintigers en bewijzende dertigers. Als vrouw had ik er een dagtaak aan. Dan liever niet, zeg ik nu. Ik ben geen die-hard beauty. Het is me te veel gedoe. Bovendien, wat moet ik nou met een voetballer? 

Mannen hebben van die hobby’s die vrouwen absoluut niet begrijpen. Dat is ook precies de bedoeling. Want zouden wij zijn vrijetijdsbesteding begrijpen dan willen we meedoen. En erger dan dat kan je niet overkomen, als man.

Vissen
Het is een schrikbeeld. Truus die  met de thermoskan in de aanslag om 5 uur opstaat om met Henk te gaan vissen. Of Herma die in het clubshirt gehuld gaat meejuichen in het stadion. Helemaal het toppunt zijn van die stellen, die in streep gehuld samen aan het roer van de zeilboot staan. Voor een romantisch uitstapje, zo voor een keer, al la. Dat is geen hobby delen, dat is een paringsritueel. Hij doet moeilijke dingen, zij hemelt dat op. Ieder zijn lol. Maar daar is het de fanatieke wij-doen-alles-samen-vrouw natuurlijk niet om te doen. Zij wil ook aan dat roer. Alleen al omdat hij het vast heeft.

Nieuwe hobby
Maar het wordt pas echt sneu wanneer de man vindt dat zijn vrouw zijn hobby ís. Heeft u het ook gelezen? Dat van die chirurg die zijn doorsnee Dolly (ja, ik denk neem de naam van een schaapje- zo heet ze natuurlijk niet echt) eigenhandig heeft verbouwd tot zijn droomvrouw. Van cup A ging het naar F, het gezicht werd onder handen genomen er is voor duizenden euro’s vet weggezogen. Een beetje hobby mag wat kosten. Deze Dolly is er niet kloonwaardiger op geworden. En waarom een chirurg een paringsritueel wil uitvoeren met als resultaat een lopend hoopje plastic snap ik ook niet zo goed. Maar daar begon ik dit stukje al mee. Dolly snapt het wel en dat is bijzonder opvallend. “Als je man plastisch chirurg is, dan is de scalpel je vriend”. Een uitspraak die door mijn hobbyloze vrouwenziel snijdt als koud chirurgisch staal.

Dan ga ik nog liever  met mijn lief, gekleed in een identieke streepoutfit,  nordic walken over de hei. De thermoskan in de aanslag.