Francine en ik zijn via Oost-Frankrijk langzaamaan terug aan het rijden. Via Luxemburg en Duitsland hebben we de terugtocht ingezet. Voor het eerst in ruim drie weken hebben we iets minder fraai weer. Weliswaar een graadje of 20, maar toch ook licht bewolkt. Helaas is ook in onze camper de temperatuur gedaald. Toen ze mij leerde kennen wist ze dat ik regelmatig blogs schrijf, waarin ik onder andere schrijf over hetgeen mij overkomt. Zij is één van mijn trouwe lezers. Er zijn er vast meer, maar van haar weet ik het en ze gaf altijd positieve kritiek.
Omslag in onze relatie
Sinds ik een relatie met Francine heb en over haar schrijf, is ze echter beduidend minder enthousiast. En de belangrijkste reden: ze krijgt teveel negatieve reacties van vriendinnen die in mijn ogen slechts tot doel hebben haar tegen mij op te zetten. Door afgunst gedreven, en wetend dat ze zelf niet in staat zijn een normale kerel aan de haak te slaan of te houden, sms-en de dames er lustig op los. Het zijn vriendinnen, voor jullie verbeelding, die zelfs een draak niet kunnen bekoren. Francine trekt zich meer aan van wat haar vriendinnen wel of niet denken dan van wat ik over haar/ons schrijf. Ze kent me al veel langer dan vandaag dus lijkt mij dat ik ruimschoots aan haar verwachtingen voldoe. Haar verwachtingen blijken meer te kloppen dan gewenst en nu is madame vooral op haar staart getrapt door het alcoholloederblog over haar, van vorige week. Pfffffff, vrouwen!
Schrijven
Ik wil gewoon kunnen blijven schrijven over de zaken die mij in het leven opvallen, of over hetgeen ikzelf meemaak zonder mezelf te moeten gaan censureren. Uiteraard is niemand, ook ik niet, 100% objectief maar de lol gaat er wel vanaf wanneer ik niet langer kan schrijven wat ik wil. Als ik ieder woord drie keer moet afwegen alvorens het in te kloppen! Wanneer ik ieder blog eerst door mijn lief, haar vriendinnen, familie en ballotagecommissie moet laten lezen, keuren en redigeren! Nee daar bedank ik voor. Waarom doen vrouwen zo moeilijk?
Dreigementen
Er zijn de laatste dagen een paar dreigementen door de camper gevlogen. Variërend van; je krijgt geen seks meer, of je zoekt maar een ander die dit wel accepteert, tot; dan ga ik toch zeker zelf ook schrijven, en maak je borst dan maar nat! Als ze zelf zou willen gaan schrijven, juich ik het toe. Ik moedig het aan, super! Alleen, dat antwoord is ook niet goed en niet wat ze als antwoord van mij verwacht. ‘Dreig er dan niet mee!’ zei ik.
Vakantie dreef ons niet uit elkaar
We hebben een paar heel leuke weken gehad en ik schreef erover. Nu, met het einde nabij lijkt ook onze relatie te eindigen. Het is niet dat de vakantie daarvan de oorzaak is. Nee, ik denk zelfs dat de vakantie heel erg oké was. We vlogen elkaar niet in de haren en stoorden ons niet aan elkaars kleine gewoonten, onhebbelijkheden, liefhebberijen, dwangneuroses, per ongeluk ontsnapte windjes, rondslingerende spulletjes, et cetera. Doorgaans is dat de reden waarom een relatie tijdens de vakantie stuk loopt. Nee, dit was thuis ook niet goed gegaan. Francine was zich sowieso een keer gaan ergeren aan mijn geschrijf. Te bedenken dat ze dat juist zo leuk aan mij vond, wil ze het nu juist aan mij veranderen.
Schrijven of niet
Ik wil blijven schrijven, hoe dan ook. Het is gelukkig nog niet zoals in de hedendaagse politiek waar ieder woord wel overwogen en correct gezegd schijnt te moeten worden. Het enige dreigement wat ik als verweer heb aangevoerd, is dat ze mag blijven met al haar tekortkomingen, alleen zal ze moeten accepteren dat ik schrijf. Accepteren dat ik ook ongecensureerd over haar tekortkomingen schrijf. Die vrijheid houd ik vast en zolang er geen doodsbedreigingen aan mijn adres binnenkomen, blijf ik dat doen.
Wie is Floris Deun?
Hoi, ik ben Floris (43) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.
