Iedereen herinnert zich vast zijn eerste ware liefde, zijn tweede, zijn laatste, et cetera. Die oprecht beantwoorde liefde, wederzijdse aantrekkingskracht. Je kunt elkaar nog geen seconde uit het hoofd zetten. Continu word je afgeleid door haar in je gedachten. Er gaat geen minuut voorbij of je hart wordt weer vervuld met een liefdevolle sms of een poëtisch gebaar. Hier praat ik in eerste instantie over de verliefdheidsfase.

Na een tijdje

Vaak neemt dat gevoel na een tijdje af en gaat het over in geven om, houden van en soms bloedt een relatie gewoon dood. Ieder gaat zijn eigen weg. Dat laatste komt het meest voor. Toch houdt het mij bezig wanneer verliefdheid overgaat in houden van en waar het vanaf hangt of “houden van” wederzijds en verstandig is.

Laatste keer

De laatste keer dat ik een vrouw zei van haar te houden, was dat in mijn ogen wederzijds. Zij zei het eerst, niet dat het er toe doet, bovendien kenden wij elkaar al veel langer. Door toeval liepen wij elkaar na vele jaren tegen het lijf. Het klikte direct, er was chemie, en voor beiden was duidelijk dat er meer aan de hand was. Ze gaf vrijwel direct toe al jaren aan mij te denken en mij niet uit haar hoofd te krijgen. Zelf hield ik het een tijdje voor me dat ik bijzonder veel om haar gaf maar gaf er uiteindelijk toch aan toe. Het gecompliceerde van het verhaal is, dat ze ook een oogje op iemand anders had, een vrouw. Daarover was ze open en eerlijk.

Bergafwaarts

Het ging nog een tijdje goed maar al snel ging het bergafwaarts. Zo deed ze kwetsende uitspraken. Ze probeerde mij jaloers te maken door over de ander te praten. Dat lukte niet, wel maakte het mij verdrietig en ik wist niet wat ik moest denken. Naar haar toe werd ik onzeker. Ik voelde me wel heel gelukkig wanneer ze er was, maar ook twee keer zo ongelukkig wanneer we elkaar dagen of weken niet zagen en spraken. Het ging op en neer met onze relatie, en… hoe verdrietig het ook is, de relatie eindigde.

Waar ging het fout?

Herkenbaar? Fascinerend om te kijken waar het met relaties fout loopt. Om te leren en om nu en dan eens terug te kijken op een leuke tijd. Wat ik hierboven omschreef was wat mij overkwam met de liefde van mijn leven. Hoe anders zou het zijn gelopen als ik niet “ik houd van je” had gezegd. Niet dat het in die vier woordjes zit, alleen heb ik toch het gevoel dat daar het moment lag dat zij het gevoel had er niet meer voor te hoeven gaan. Ze had me precies daar, waar ze me hebben wilde. De spanning was er vanaf dat moment vanaf. Ida, zo zal ik haar maar even noemen, raakte door haar gedrag mijn vertrouwen kwijt en soms vraag ik me nog af of het niet gewoon één grote leugen was waar ik met open ogen intuinde.

Uniek

Gelukkig ben ik niet uniek in dit soort liefdeszaken en volgens het gezegde heelt tijd alle wonden. Nou ja, alle, niet helemaal dus want vertrouwen in haar zal er, ondanks gevoelens van mij, nooit meer zijn. Toch is dat de minst belangrijke wond die ik opliep. Iedereen wordt door schade en schande wijzer. Een aantal vriendinnetjes na haar maakten het ook makkelijker te vergeten. De grootste wond zit hem in “ik houd van je”. Wanneer kan ik weer eens oprecht tegen een vrouw zeggen dat ik van haar houd zonder direct de deksel op mijn neus te krijgen? Ach, ik lanterfanter maar een beetje door met de vrouwen en misschien is dat wat ik schreef herkenbaar voor anderen en verklaart het iets over ons stoere mannelijke gedrag. Angst om gekwetst te worden! Dat is mijn wond.

Wie is Floris Deun?

Hoi, ik ben Floris (42) en ik ben gepassioneerd wanneer het schrijven en spelen met taal betreft. Mij werd gevraagd nu en dan een stukje te schrijven voor manoman in 2011. Ach, waarom niet? Vind je het (n)iets, laat het me dan gerust weten, via floris.deun@hotmail.com. Groeten Floris.